کیفیت قبض روح فرشتگان در عرصه قیامت

در کافی از ابی المغرا روایت کرده است که او گفت: یعقوب احمر برای من حدیث کرد و گفت که ما بر حضرت امام جعفر صادق (ع) وارد شدیم که آن حضرت را بر رحلت فرزندش اسماعیل تعزیت و تسلیت گوییم. حضرت برای اسماعیل طلب رحمت کرد و پس از آن گفت: پروردگار تبارک و تعالی خبر مرگ پیغمبرش را به او داد، و گفت: «إنک میت و إنهم میتون؛ قطعا تو خواهی مرد و آنها (نیز) خواهند مرد» (زمر/ 30) و نیز فرمود: «کل نفس ذآئقة الموت؛ هر کسی مرگ را می چشد» (آل عمران/ 185 و انبیا/ 35 و عنکبوت/ 57) و سپس حضرت شروع به سخنانی نمود و فرمود: تمام اهل زمین می میرند به طوری که یک تن در روی زمین باقی نمی ماند، و اهل آسمان می میرند حتی یک نفر از آنها باقی نمی ماند مگر ملک الموت و حملة عرش و جبرائیل و میکائیل. حضرت فرمود: در این حال ملک الموت می آید تا در نزد پروردگار عزوجل حضور پیدا نموده می ایستد و به او گفته می شود (در حالی که خدا داناتر است) که باقی مانده است؟ ملک الموت می گوید: ای پروردگار من! هیچ کس باقی نمانده است مگر ملک الموت و حملة عرش و جبرئیل و میکائیل. به او گفته می شود که: به جبرئیل و میکائیل هم بگو بمیرند. فرشتگان در این حال می گویند: ای پروردگار! اینان دو رسول تو و دو امین تو هستند. خداوند می فرماید: من حکم مردن را بر هر که دارای نفس باشد که زنده و دارای روح است نوشته ام. ملک الموت پس از انجام مأموریت خود می آید تا در نزد پروردگار خود حضور یافته و می ایستد. به او گفته می شود (در حالیکه خدا داناتر است) که باقی مانده است؟ ملک الموت می گوید: ای پروردگار من! باقی نمانده است مگر ملک الموت و حملة عرش. خداوند می فرماید: بگو حملة عرش نیز بمیرند. در این حال ملک الموت با حالت اندوه و غصه می آید، و در حالی که سر خود را پایین انداخته و چشمان خود را برنمی گرداند در نزد خدا حضور می یابد. به او گفته می شود: که باقی مانده است؟ می گوید: ای پروردگار من! غیر از ملک الموت کسی باقی نمانده است! به او گفته می شود: بمیر ای ملک الموت! پس می میرد. در این حال خداوند زمین را به دست قدرت خود می گیرد، و آسمان ها را به دست قدرت خود می گیرد و می گوید: «أین الذین کانوا یدعون معی شریکا؟ أین الذین کانوا یجعلون معی إلها اخر؟؛ کجا هستند آن کسانی که با من در کارهای من شریک می پنداشتند؟ کجا هستند آن کسانی که با من خدای دیگری قرار می دادند؟»
همچنین امیرالمؤمنین (ع) نیز می فرماید: «و ینفخ فی الصور فتزهق کل مهجة، و تبکم کل لهجة، و تدک الشم الشوامخ، و الصم الرواسخ؛ فیصیر صلدها سرابا رقرقا، و معهدها قاعا سملقا؛ فلا شفیع یشفع، و لا حمیم یدفع، و لا معذرة تنفع؛ و در صور دمیده می شود، و به پیرو آن هر صاحب نفسی می میرد، و هر زبان گویایی لال می گردد، و بناهای عظیم و رفیع فرو می ریزند، و چیزهای صلب و سخت، بی بنیان و پوچ می گردند؛ امور محکمه و مستحکمه و واقعیات این عالم چون سراب بی اعتبار واهی جلوه می کنند، و محل و موطن این امور هموار و مستوی می گردد؛ در آن هنگام هیچ شفیعی نیست که به درد انسان خورد و شفاعت کند، و هیچ یار مهربانی نیست که از انسان دفاع کند، و هیچ پوزش و عذرخواهی ای نیست که بکار آید.»