جستجو
و سعدی شیرازی چه خوب مقام و منزلت آدمی را در غزل معروف و مشهور و موعظه آمیز خود بیان کرده است:
تن آدمی شریفست به جان آدمیت *** نه همین لباس زیباست نشان آدمیت
اگر آدمی به چشم است و دهان و گوش و بینی *** چه میان نقش دیوار و میان آدمیت
خور و خواب و خشم و شهوت، شغبست و جهل و ظلمت *** حیوان خبر ندارد ز جهان آدمیت
به حقیقت آدمی باش وگرنه مرغ باشد *** که همین سخن بگوید به زبان آدمیت
مگر آدمی نبودی که اسیر دیو ماندی *** که فرشته ره ندارد به مکان آدمیت
اگر این درنده خوئی زطبیعتت بمیرد *** همه عمر زنده باشی به روان آدمیت
رسد آدمی به جائی که به جز خدا نبیند *** بنگر که تا چه حدست مکان آدمیت
طیران مرغ دیدی، تو ز پایبند شهوت *** بدر آی تا ببینی طیران آدمیت
نه بیان فضل کردم که نصیحت تو گفتم *** هم از آدمی شنیدیم بیان آدمیت
(کلیات سعدی طبع فروغی قسمت مواعظ سعدی، ص122)
منابع
- سید محمد حسین حسینی طهرانی- معادشناسی جلد 5- صفحه 198-199