سرنوشت گناهکار در نگاه قرآن

قرآن در آیات 25 تا 32 حاقه می فرماید: «و اما من اوتی کتابه بشماله؛ و اما آن که کتابش از ناحیه چپش به او داده می شود و در واقع کتابش از ناحیه چپ خودش برایش ظاهر می شود می بیند طرف راست خالی مانده، هر چه که هست در طرف چپ است.» «فیقول یا لیتنی لم اوت کتابیه؛ می گوید ای کاش چنین کتابی به دست من داده نمی شد.» به عکس او که داد می کشید: «هاؤم اقرؤا کتابیه؛ بیایید این نامه و این کتاب مرا بخوانید.» «و لم ادر ما حسابیه؛ این می گوید: ای کاش هرگز اطلاع بر چنین حسابی پیدا نمی کردم.» او می گفت: «انی ظننت انی ملاق حسابیه؛ همانا من باور داشتم که با حساب خود روبه رو می شوم.» (حاقه/ 20)
«یا لیتها کانت القاضیه؛ ای کاش مرگ، مرگ می بود؛ ای کاش مرگ، پایان می بود؛ ای کاش همین طور که مردیم مردن برای ما نیستی می بود نه انتقال از جایی به جایی. «یا لیتها» ای کاش آن (یعنی مرگ) قاضیه -یعنی پایان دهنده- می بود، ای کاش مرگ برای ما نیستی می بود.
«ما اغنی عنی مالیه» نگاه می کند، مثل آدمی که زیر پای خودش را خالی می بیند، می بیند آن چیزهایی که به آنها تکیه کرده بود پوچ از آب درآمد؛ آنچه باید به او تکیه می کرد وجود ندارد و آنچه به آن تکیه کرده است (زر و زور، مال و قدرت دنیا، اینها که تکیه گاه روحش بود) حالا که به اینجا آمده، از آنها خبری نیست چون اینها دیگر آنجا کارگر نیست؛ درست مثل آدمی که در بالای یک قله خیلی بلند و مرتفعی باشد و یکمرتبه احساس کند بکلی زیر پایش خالی است. می گوید: «ما اغنی عنی مالیه؛ مال و ثروتم هیچ به درد من نخورد.» هیچ مرا بی نیاز نکرد و هیچ رفع نیاز از من نکرد.
«هلک عنی سلطانیة؛ قدرتها کجا رفت.» زورها کجا رفت، همه هالک و نیست و پوچ بودند، همه از بین رفت. اینها حالت آن شخص است که با خود دارد حدیث نفس می کند. بعد می فرماید: «خذوه فغلوه؛ خطاب می رسد بگیرید این را و در غلها ببندید.» عرض کردیم، آن اصل را درباره قیامت هرگز فراموش نکنید هرچه که می گویند چنین گفتیم و چنین می کنیم یعنی اینها حقیقتهایی است که قبلا هم وجود داشته ولی امروز ظاهر و بارز می شود. محال است انسان غیر مغلول و آزاد وارد آن صحنه بشود و در آن صحنه او را ببندند. «ثم الجحیم صلوه؛ به جحیم و آتش بکشانیدش.» «ثم فی سلسلة ذرعها سبعون ذراعا فاسلکوه؛ او را در یک رشته زنجیر که طولش هفتاد ذراع است ببندید و بکشانید.»