جستجو
حضرت أمیرالمؤمنین (ع) در سحرگاه همان روزی که ضربت خوردند، فرمودند: «من در حالیکه نشسته بودم، چرت چشمان مرا گرفت و در آن حال رسول خدا (ص) بر من ظاهر شد و من عرض کردم: ای رسول خدا! چیست این مصیبتی که به من در اثر انحراف و عداوت امت تو به من رسیده است؟» رسول الله فرمودند: «آنها را نفرین کن!» من دعا کردم خداوند به عوض آنها ملاقات و زیارت خوبان را نصیب من گرداند، و به عوض من بر آنان بدان را مسلط فرماید.»
ابن أبی الحدید معتزلی در «شرح نهج البلاغه» از أبوالفرج اصفهانی از محمد بن جریر طبری با أسنادی که در کتاب خود ذکر کرده است از أبی عبدالرحمن سلمی روایت میکند که: «أبی عبدالرحمن سلمی میگوید: حضرت حسن بن علی (ع) به من گفت: من با پدرم از منزل بیرون رفتیم برای نمازگزاردن در مسجد، پدرم فرمود: ای نور دیده من! من دیشب را بیتوته کردم و اهل منزل را نیز بیدار نگاه داشتم چون شب جمعه‌ای بود که صبحش واقعه بدر روی داده بود و نوزده شب از ماه رمضان می‌گذشت. امام حسن فرمود: ابن أبی الساج آمد و به پدرم اعلام نماز کرد، پدرم از منزل خارج شد و من هم خارج شدم که آن دو نفر آهنگ کشتن پدرم را نمودند و شمشیر پرتاب کردند. شمشیر یکی بر طاق فرود آمد و شمشیر دیگری در سر پدرم نشست. در این حال است که صدا میزند: «فزت و رب الکعبة؛ سوگند به پروردگار کعبه که فائز شدم.» شهادت در نزد آن حضرت فوز است، کشته شدن در راه خدا سعادت است و بهشت است.
منابع
- مرتضی مطهری- آشنایی با قرآن 9- صفحه 202-204