مناجات و استغفار اولیاءالله

اولیاءالله که از پاکترین پاکان بودند لذتشان در این بوده که با خدای خودشان سخن‏ بگویند، همه ‏اش از تقصیر و کوتاهی خودشان، از گناه خودشان که گناه آنها به نسبت ما ترک اولی است و از ترک اولی هم یک درجه بالاتر است سخن‏ بگویند. «حسنات الابرار سیئات المقربین».
دعای ابوحمزه را بخوانید ببینید امام سجاد (ع) با خدای خودش چگونه حرف می‏ زند؟ چه جور ناله‏ می ‏کند، «انین المذنبین احب الی من تسبیح المسبحین». این دعای‏ ابوحمزه، ناله علی بن الحسین است، اندکی با این ناله بنده پاک خدا آشنا بشویم. اینها لذتشان در این بود که وقتی با خدای خودشان حرف‏ می ‏زنند همه ‏اش از نیستی خودشان، از فقر خودشان، از احتیاج و نیاز خودشان، از کوتاهی کردن های خودشان بگویند.
همه ‏اش می‏ گویند خدایا آنچه‏ از من است کوتاهی است و آنچه از توست رحمت و لطف است، «مولای مولای اذا رایت ذنوبی فزعت و اذا رأیت کرمک طمعت» دعای ابوحمزه ثمالی) از علی بن الحسین‏ است، خدای من، مولای من، آقای من! چشمم که به گناهان خودم می ‏افتد، خوف و فزع و ترس مرا فرا می‏ گیرد اما یک نظر که به تو می‏ کنم، رحمت تو را که می ‏بینم، رجاء و امید در دل من پیدا می‏ شود. من همیشه در میان خوف و رجاء هستم، به یک چشم به خودم نگاه می‏ کنم، خوف‏ مرا می‏ گیرد، به چشم دیگر به تو نگاه می‏ کنم، رجاء بر من غالب می ‏شود. بله آنها چنین بودند.