توکل؛ حکمت و حقیقت استخاره

پرسش: آیا استخاره با قرآن و یا تسبیح مدرک صحیحی دارد؟ مگر قرآن مجید کتاب تفأل و تطیر است؟ و یا دانه های تسبیح می تواند سرنوشت انسان را تعیین کند؟ و چرا گروهی از مؤمنین برای هر کاری، قبل از «استشاره» به «استخاره» پناه می برند؟ آیا این امر ناشی از نقص تعلیم و تربیت مذهبی مردم نیست؟

پاسخ: در خصوص استخاره به قرآن یا سبحه، روایات چندی از ائمه اهل بیت (ع) مروی است و هیچ محذوری عقلی یا نقلی که موجب سقوط روایات باشد در بین نیست و یا قطع نظر از روایات، طبع استخاره این است که انسان در کاری که می خواهد فعلا یا ترکا اقدام کند، در اطراف آن از حیث مرجحات فعل و ترک، فکر می کند و طبق یکی از مرجحات که می پسندد به فعل یا ترک اقدام می نماید و اگر از راه فکر خود نتوانست ترجیح دهد با دیگران در آن باره مشورت نموده و یکی از مرجحات را که گفتند پسندیده و اقدام می نماید و اگر از راه مشورت نیز نتوانست ترجیحی دهد و دو طرف فعل و ترک در حال مساوات ماند و در حیرت رفت، قرآن کریم را گرفته و توجهی به خدا کرده و باز نموده، مضمون اولین آیه را مرجح گرفته و طبق آن عمل کند؛ یعنی به استناد کلام خدا، به خدا توکل کرده و یکی از دو متساوی را که هر دو برایش جایز الاقدام بود، ترجیح می دهد و این کار که یکی از مصادیق توکل است نه شرکی در بردارد و نه به یکی از جهات دینی لطمه می زند و نه حلالی را حرام یا حرامی را حلال می کند، خواه با قرآن بشود و خواه با سبحه که یکی از وسایل یاد خداست و حقیقتش توکل به خدا است نه شریک قرار دادن قرآن یا سبحه برای خدا.