اسلم ترک

اسلم، غلام امام حسین (ع) بود، نژاد پدرش ترک بود؛ از این رو به اسلم ترکی نیز معروف است. بنا به نقل تاریخ، امام حسین (ع) بعد از وفات برادرش، امام حسن (ع)، او را خرید و به فرزند خود حضرت زین العابدین (ع) بخشید، از این رو این غلام ترک افتخار خدمتگزاری چند نفر از اهل بیت پیامبر اکرم را داشته است. او کاتب امام حسین (ع) بود، به زبان عربی آشنایی داشت و قاری قرآن بود. اسلم از مدینه همراه امام حسین (ع) تا مکه و سپس تا کربلا آمد و روز عاشورا پس از اینکه جمعی از یاران امام شهید شدند، اجازه گرفت تا به میدان جنگ رفت. او در حال رفتن به میدان چنین رجز خواند:
البحرمن طعنی و ضربی یصطلی *** والجو من سهمی و نبلی یمتلی
اذا حامی فی یمنیی ینجلی *** ینشق قلب الحاسد المبخل
از برق شمشیر و نیزه ی من دریا آتش می گیرد و هوا از تیرهای من پر می شود.
هنگامی که شمشیر در دست راست من برهنه شود، قلب بخیلان کوته دل و حسودان متکبر را می شکافد.
برخی مورخان نیز گویند وی زمانی که برای جهاد راهی میدان شده بود، چنین می خواند:
امیری حسین و نعم الامیر *** سرور فواد البشیر النذیر
امیر و سالار من حسین است و چه نیکو امیری! اوست مایه ی سرور دل پیغمبر بیم دهنده و مژده دهنده
اسلم چون تیرانداز و کمانداری ماهر بود، شجاعانه جنگید و عده ای از لشگر عمر سعد را به هلاکت رساند و خود نیز از شدت زخم و عطش بر زمین افتاد. هنوز در تنش اندک رمقی مانده بود که امام حسین (ع) به بالین او آمد و گریست و صورت خود را بر روی صورت او گذاشت. اسلم چشمان خود را باز کرد و امام را کنار خود دید که چهره اش را به گونه ی او گذاشته. تبسمی کرد و عرضه داشت «مثل من کیست که فرزند رسول خدا صورت به صورت او نهاده باشد؟!» آن گاه در آغوش امام حسین (ع) جان به جان آفرین تسلیم کرد. (برخی مورخان نام او را "سلیمان" و "سلیم" نیز نوشته اند).