بررسی اسناد افسانه های سیف درباره زیاد بن حنظله تمیمی، صحابی ساختگی پیامبر(ص)

سخن درباره زیاد و فرزندش حنظله، و آنچه که در باره ایشان است،  همه و همه از سیف افسانه ساز سرچشمه گرفته و در مصادر زیر راه یافته است:

1- طبری در تاریخ کبیرش با ذکر سند.

2- ابو نعیم، در «تاریخ اصفهان» با ذکر سند.

3- ابن عساکر، در تاریخش با ذکر سند.

4- حموی در «معجم البلدان» خود که در یک جا  سند را نام می برد، و در جای دیگر بدون ذکر سند.

مورخان زیر نیز افسانه زیاد را با واسطه از سیف گرفته اند:

5- ابن اثیر، مطلب خود را از طبری گرفته و در تاریخش نقل کرده است.

6- ابن کثیر، مطلب را از طبری گرفته و در تاریخ خود نقل کرده است.

7- ابن عبدالبر، فشرده ای از احادیث سیف را بدون ذکر سند در «استیعاب» آورده.

8- نویسنده کتاب «اسدالغابه» سخن از «استیعاب» گرفته.

9- نویسنده «کتاب تجرید» مطلب از «اسدالغابه» گرفته است.

10- نویسنده «کتاب تنقیح المقال» از کتابهای « اسدالغابه» و «استیعاب» نقل کرده است. 

11- نویسنده «کتاب تهذیب» فشرده تاریخ ابن عساکر را نقل کرده است.

بررسی سند افسانه زیاد

در سلسله سند حدیث سیف درباره زیاد بن حنظله، نام «سهل بن یوسف، و ابو عثمان یزید، و محمد که او را محمد بن عبدالله نویره» معرفی می کند، آمده است. همچنین نام «مهلب» که او را ابن عقبه اسدی می نامد، و «عبدالله بن سعید ثابت» را نام می برد که همگی ساخته دست خیال سیف هستند و وجود خارجی نداشته اند، و نامی از آنان را جز در سخنان سیف نمی توان یافت. سیف در سند روایتهای افسانه ای خود درباره زیاد، راوی دیگری بنام «ابوزهراء قشیری» را از جمله اصحاب رسول خدا معرفی می کند که او نیز وجود خارجی نداشته است. همچنین از راویانی به اسم «عباده و خالد» بدون اینکه نامشان را ببرد سخن می گوید که نمی توان درباره وجود، یا عدم چنان اشخاصی در کتب رجال به بررسی و تحقیق پرداخت. و باز سیف در احادیثش از راویانی چنین نام می برد «از مردی از خانواده قشیر!!» و یا «از مردی!!» آیا شما میدانید اینان چه کسانی می توانند باشند؟ و دست آخر، چون دیگر موارد، و برای رد گم کردن دروغهایش نام راویانی را برده است که وجود داشته اند، ولی از آنجا که سیف دروغگو است، و سخنانش نزد هیچ تاریخ نویس دیگری که سخن از او نگرفته است یافت نمی شود، ما، گناه دروغ پردازیهای او را به گردن چنان راویانی نمی گذاریم.