جستجو
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم روزی در گذرگاهی با چند نفر از همراهانش عبور می کرد، به بچه ی ده – دوازده ساله رسید. تا آن بچه پیغمبر را دید، مثل یک گل چهره اش شکفته شد. تبسمی کرد و گفت: السلام علیک یا رسول الله! رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم هم ایستاد. ملاطفتی کرد و جواب سلام داد. بعد فرمود:
«اتحــبنی یا فتی»، «ای جوانمرد، مرا دوست داری»؟
گفت: ای والله یا رسول الله، بله به خدا قسم شما را دوست دارم.
پیامبر فرمود: «مثل عینیک»، «به قدر دو چشمت مرا دوست داری»؟
گفت: «اکثر یا رسول الله»، «بیشتر ای رسول خدا ».
«مثل ابیک»، «مثل پدرت دوست داری»؟
گفت: «اکثر یا رسول الله»، «بیشتر ای رسول خدا».
«بقدر امک»، «به قدر مادرت دوست داری»؟
گفت: «اکثر یا رسول الله»، «بیشتر ای رسول خدا».
«بقدر نفسک»، «به اندازه ی خودت مرا دوست داری»؟
گفت: « و الله اکثر یا رسول الله»، «به خدا قسم شما را بیشتر از خودم دوست دارم ای رسول خدا».
پیامبر فرمود: «امثل ربک»، «به قدر خدایت مرا دوست داری»؟
به این سوال که رسید بچه سرش را به پایین افکند و تأملی کرد و با کمال حجب و حیا گفت: «الله الله یا رسول الله لیس هذا لک ولا لاحد انما احببتک لحب الله»، «نه یا رسول الله! خدا را، خدا را، خدا را از شما بیشتر دوست دارم، محبتی که به خدا دارم به احدی ندارم، شما را هم برای خدا دوست دارم».
رسول الله اعظم صلی الله علیه وآله وسلم رو به اصحاب کرد و فرمود: «هکذا کونوا»، «اینطور باشید». «احبوا الله لاحسانه الیکم و انعامه علیکم و احبونی لحب الله»، «خدا را دوست بدارید چون ولی نعمت شماست. مرا هم دوست بدارید برای خدا».
منابع
- سیدمحمد ضیاء آبادی- خاتم انبیاء (ص)، رحمت بی انتها – از صفحه 17 تا 19