محبت امام علی(ع) و اهل بیت(ع)، نجات دهنده از عذاب خدا (2)

«قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم: ان الله خلق الأنبیاء من اشجار شتی و خلقت انا و علی من شجره واحده؛ فأ نا اصلها، و علی فرعها، و فاطمه لقاحها، و الحسن والحسین ثمارها، و اشیاعنا اوراقها. فمن تعلق بغصن من اغصانها، نجی. و من زاغ عنها، هوی. ولو ان عبدا عبدالله بین الصفا و المروه الف، ثم الف عام، ثم الف عام؛ حتی یصیر کالشن البالی، ثم یدرک محبتنا، کبه الله علی منخریه فی النار. ثم تلا: قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی»، «یعنی رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: خداوند، انبیاء را از درختان مختلفی آفریده؛ ولی من و علی را از درخت واحدی. من اصل و ریشه آن درختم، و علی شاخه آن؛ فاطمه سبب باروری آن درخت است، و حسن و حسین میوه های آن و شیعیان ما برگهای آنند. حال، هرکس به شاخه ای از شاخه های آن در آویزد، رستگارشود؛ و هرکس از آن کجی گراید، هلاک گردد. و اگر کسی خدا را در میان صفا و مروه، هزار سال، و سپس هزار سال، و از آن پس هزار سال، عبادت کند تا همچون مشک کهنه شود، ولی محبت ما را نداشته باشد، خداوند او را به صورت در آتش می افکند؛ سپس این آیه را تلاوت فرمود: «قل لا اسئلکم علیه اجر ا الا الموده فی القربی»، یعنی بگو من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی کنم جز دوست داشتن نزدیکانم».

«قال ابوعبدالله علیه السلام:....  ان حبنا اهل  البیت لیحط الذنوب عن  العباد، کما تحط الریح الشدیده الورق عن الشجر»، «امام صادق علیه السلام ضمن حدیثی فرمود: محبت ما- خاندان رسول- گناهان را از بندگان می ریزد، آنگونه که باد تند، برگ را از درخت می ریزد».

«عن ابی عبد الله علیه السلام، قال: من احبنا و لقی الله و علیه مثل زید البحر ذنوبا، کان حقا علی الله ان یغفر  له»، «از امام صادق علیه السلام منقول است که فرمود: هرکس ما را دوست بدارد و خدا را دیدار کند در حالی که به قدر کف دریا، دارای گناه باشد، بر خدا حق است که او را بیامرزد».

«عن الرضا، عن آبائه – علیهم السلام – قال: قال رسول  الله صلی الله علیه وآله: حبنا اهل الذ نوب، و یضاعف الحسنات، و ان الله تعالی لیتحمل عن محبینا اهل البیت ما علیهم من مظالم العباد، الا ما کان منهم فیها علی اضرار و ظلم للمومنین، فیقول للسیئات: کونی حسنات»، «امام ابوالحسن الرضا علیه السلام با واسطه آباء گرامیش علیهم السلام از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نقل فرموده اند که آن حضرت فرمود: محبت ما اهل بیت (خاندان رسالت) گناهان را می پوشاند و حسنات را مضاعف (دو چندان ) می سازد و خداوند تعالی از جانب دوستان ما اهل بیت آنچه را که بر ذمه آنها هست از مظالم بندگان به عهده می گیرد – به استثناء اعمالی که به عنوان ستم و اضرار بر مومنین انجام شده باشد- آنگاه به گناهان می گوید: تبدیل به حسنات شوید».

«قال: سمعت جعفر بن محمد- علیهما السلام - یقول: من احبنا و احب محبنا، لا لغرض دنیا یصیبها منه؛ و عادی عدونا، لا لاحنه کانت بینه، ثم جاء یوم القیامه و علیه من الذنوب مثل رمل عالج و زبد البحر، غفر الله تعالی له»، «راوی گفت: شنیدم از امام جعفر بن محمد صادق علیهما السلام که می فرمود: هرکس دوستدار ما را، دوست بدارد، نه برای اینکه از این راه، به بهره ای از بهره های دنیوی برسد! و با دشمنی ما، دشمنی کند، نه به خاطر کینه ای که (از جهات شخصی و دنیوی) نسبت به او در دل دارد (بلکه حب و بغضش صرفا برای خدا باشد) آنگاه اینچنین فرد در روز قیامت، در حالی که به قدر شنهای متراکم صحرا و کف دریا دارای گناه است، و دارای محشر شود، خداوند تعالی او را می آمرزد»!

برای دفع استبعاد از پذیرش این نسخ از روایات، توجه به این حقیقت مسلم قرآنی لازم است که می فرماید: «ان الحسنات یذهبن السیئات ذلک ذکری للذاکرین» (هود/ آیه 114)، «حقیقت آنکه، حسنات، سیئآت را از بین می برند. این، تذکر و یادآوری است برای آنان که توجه دارند».

هر چند این جمله در آیه شریفه، به دنبال دستور «نماز»  آمده است که «و اقم الصلوة طرفی النهار و زلفا من اللیل ان الحسنات یذهبن السیـئات..»، یعنی نماز را در دو طرف روز و در اوائل شب برپا دار؛ که حسنات، سیئات را از بین می برند، ولی روشن است که این قاعده و قانون، انحصار به مسئله «نماز» ندارد، بلکه این تقارن در ذکر، تنها نشان دهنده این معنی است که «نماز» نیز از مصادیق حستاتی است که از بین برنده سیئات است. پس وقتی به دلیل روایات گذشته، باورمون شد که حب علی و آل علی علیهم السلام افضل عبادات و اعظم حسنات است، دیگر چه جای تعجب و استعباد است که این «حسنه» به دلیل همین آیه شریفه، از بین برنده «سیئات» بلکه به مفاد آیه 70 سوره فرقان، تدیل کننده «سیئات» به «حسنات» و شاید هم «باضعافها من الحسنات» باشد چنانکه ممکن است، این معنی از این آیه کریمه نیز استفاده شود که: «قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی و من یقترف حسنه نزد له فیها حسنا ان الله غفور شکور» (شوری/ آیه 23)، «بگو، من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم مطالبه نمی کنم جز دوست داشتن نزدیکانم؛ و هرکس عمل نیکی انجام دهد، بر نیکیش می افزائیم؛ چه آنکه خداوند، آمرزنده و شکر گزار است.» مخصوصا با توجه به اینکه ضمن حدیثی از امام حسن مجتبی علیه السلام رسیده است که ذیل همین آیه فرمود: «فاقتراف الحسنه مودتنا اهل  البیت»، یعنی منظور از اکتساب حسنه (که در آیه شریفه، سبب افزایش حسن، ارائه شده است) مودت ما -اهل بیت – است».

به این روایت نیز توجه فرمائید

«قال: سأ لت ابا جعفر- علیه السلام- عن قول الله عزوجل:« فاولئک یبدل الله سیئاتهم و کان الله غفورا رحیما» فقال علیه السلام: یوتی بالمومن المذنب یوم القیامه حتی یقام بموقف الحساب فیکون الله تعالی هو الذی یتولی حسابه لایطلع علی حسابه احدا من الناس، فیعرفه ذنوبه؛ حتی اذا اقر بسیئاته قال الله عزوجل للکتبه بدلوها حسنات، و اظهروها للناس. فیقول الناس حینئذ: ما کان لهذا العبد سیئه واحده؟! ثم یأمر الله به الی الجنه. فهذا تأویل الآیه؛ فهی فی المذنبین من شیعتنا خاصه»، «راوی گفت: از امام باقر علیه السلام راجع به گفتار خداوند عزو جل: «فالئک یبدل الله سیئاتهم حسنات و کان الله غفورا رحیما» سوال کردم، امام علیه السلام فرمود: در روز قیامت، فرد مومن گنهکار را می آورند، و در موقف حساب نگهش می دارند، در حالی که خداوند تعالی خود ذات اقدسش رسیدگی به حساب او را به عهده دارد، و احدی از مردم بر حساب او مطلع نمی سازد. و پس از آنکه گناهانش را به خودش می شناساند تا آنجا که خود وی اقرار به سیئاتش می کند، خداوند عزوجل، به نویسندگان (عمل) دستور می دهد که سیئاتش را تبدیل به حسنات نمایند، و همانها را در میان مردم، ظاهر سازید. در این موقع است که مردم می گویند: عجبا! این بنده، حتی یک گناه هم نداشته است!؟ آنگاه خداوند دستور می دهد او را به بهشت ببرند. سپس امام باقر علیه السلام فرمود: این است تأویل آیه! و این آیه، تنها درباره گنهکاران از شیعیان ما می باشد و بس».

و اضافه کنیم بر این مطالب، مسئله «سعه رحمت» پروردگار و سبقت رحمت او را بر غضبش که گوئی رب غفور رحیم، به دنبال بهانه ای است برای گسترش دادن رحمت خویش بر بندگانش! بخصوص، در نظر بگیریم شدت محبوبیت محمد و آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین به نزد خدا و نهایت عظمت و جلالت آن احباء خدا را در پیشگاه خدا که کمترین تمسک به ذیل عنایت آن عزیزان را وسیله نجات بندگان قرار داده است. و با آوردن آن انوار پاک عرش نشین به میان آدمیان آلوده خاک نشین، نوای رحمت عام به جهانیان داده، و دست نوازش بر سر بینوایان کشیده، و دامن احسان و کرم به دست محرومان سپرده، باب نجات از عذاب به روی مجرمان گشوده، و جدا صلای عفو و عنایت و احسان، به عموم خاک نشینان داده است.

«خلقکم الله انوارا،  فجعلکم بعرشه محدقین، حتی من علینا بکم فجعلکم فی بیوت اذن الله ان ترفع و یذکر فیها اسمه و جعل صلوتنا علیکم  و ما خصنا به من ولا یتکم طیبا لخلقنا و طهاره لا نفسنا و تزکیه لنا کفاره لذنوبنا».
حال، اگر بشنویم که به قدر حبه خردلی از محبتشان در دل کسی، یا به اندازه بال مگسی اشک تأثر از مصائبشان در چشم کسی، یا نشستن ذره ای از غبار راه زوارشان بر تن و رخت کسی، سبب آمرزش گناهان و مایه جلب رحمت حق... وسرانجام موجب نیل به جنت و رضوان خدا می گردد، تعجبی نباید داشته باشیم که: «ذلک فضل الله یوتیه من یشاء» (مائده/ آیه 5)، «و الله یختص برحمته من یشاء» (بقره/ آیه 105)، (این، فضل خداست و خدا فضل و رحمت خود را به هرکس که بخواهد اختصاص می دهد».

«عن النبی صلی الله علیه و آله وسلم: «ان شأن علی عظیم؛ ان حال علی جلیل؛ ان وزن علی ثقیل. ما وضع حب علی فی میزان احد الا رجح علی سیئاته»، «از پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم منقول است که فرمود: «حقیقت آنکه شأن علی، عظیم است؛ حال علی، جلیل، و وزن (و موقعیت) علی سنگین است. محبت علی در کفه میزان کسی نهاده نمی شود، مگر سیئاتش را رفع نماید».

«قال رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم: «الا و من احب علیا، یهون الله علیه سکشرات الموت، و جعل قبره روضه من ریاض الجنه»، رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم فرمود: «توجه: هر که علی را دوست بدارد، خداوند سکرات مرگ را بر او سهل و آسان می گرداند، و قبر او را باغی از باغهای بهشت می سازد».

«و نزل جبرئیل علی النبی صلی الله علیه وآله- و قال: یا محمد، الله العلی الا علی یقرأ علیک السلام، و قال: محمد نبی رحمتی، و علی مقیم حجتی. لا اعذاب من والاه و ان عصانی؛ و لا ارحم من عاد اه، و ان اطاعنی»، «جبرئیل بر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم نازل شد و گفت: ای محمد، خداوند علی اعلا بر تو سلام می گوید و فرمود: محمد، پیامبر رحمت من است؛ و علی، بر پا دارنده حجت من. هر که او را دوست بدارد، عذابش نمی کنم، هر چند مرا نافرمانی کند؛ و هر که با او دشمنی کند، رحمتش نمی کنم هر چند مرا اطاعت نماید».

«عن جابر، عن ابی جعفر محمد بن علی الحسین عن علی بن  الحسین، عن ابیه- علیهم السلام- قال: قال رسول الله: حبی و حب اهل بیتی نافع فی سبعه مواطن اهوالهن عظیمه: عند الوفاه، و فی القبر، و عند النشور، و عند الکتاب، و عند الحساب؛ و عند المیزان، و عند الصراط»، «جابر روایت کرده از امام باقر علیه السلام و آن حضرت با واسطه آباء کرامش علیهم السلام از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم که آن حضرت فرمود: دوستی من و دوستی اهل بیت من، در هفت موطن دهشتناک که هول و هراسی بزرگ دارند، نافع و سودمند می باشد: هنگام وفات، در عالم قبر، وقت بعث و برخاستن از قبور، حین پخش نامه های اعمال، موقف حساب، کنار میزان و هنگام عبور از صراط».

حال، از این نوع از روایات که نمونه ای از خروار، و اندکی از بسیار آن ارائه گردید، با کمال وضوح، این مطلب به دست می آید که: محبت خاندان رسول علیهم السلام مستقلا و با صرف نظر از جهات و حیثیات دیگر، افضل عبادات حق است؛ و از این رو، وسیله نجات از عذاب و مکفر سیئآت بوده، و مایه نیل به سعادت ابدی و دخول به جنت و رضوان الهی می باشد.