محبت امام علی(ع) و اهل بیت(ع)، نجات دهنده از عذاب خدا (1)

حقیقتی که از نظر ما طائفه شیعه امامیه، از مسلمات قطعیه است و جای هیچگونه ابهامی نیست، این حقیقت است که تنها راه بدست آوردن احکام خدا و پی بردن به مقررات شرع مقدس اسلام پس از رسول الله اعظم صلی الله علیه و آله وسلم براساس تنصیص و تصریح خود آن حضرت، رجوع  به عترت طاهره و اهل بیت اطهار علیهم الصلوة والسلام است. در روایت مشهور و متواتر «ثقلین» که منفق علیه بین الفریقین از شیعه و سنی است، آن امنـــاء وحی خدا، عدیل لازم الاقتران کتاب خدا، نشان داده شده اند؛ و انحراف از هدایت آن هادیان الی الحق، جز ضلالت و گمراهی و مآلاجز شقاوت و حزمان ابدی نتیجه ای نخواهد داشت. و لذا از این نظر، مودت اهل البیت و ذوی القربی که به حکم قرآن حکیم به عنوان اجر رسالت رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم ارائه شده است، در حد وسیله ای خواهد بود برای راهیابی به متن شریعت حقه، و آگاهی از مقررات الهیه؛ چنانکه قرآن کریم یک جا می فرماید: «قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی» (شوری/آیه 23)، «بگو (ای رسول مکرم) من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم مطالبه نمی کنم، جز دوست داشتن نزدیکانم»، و جای دیگر می فرماید: «قل ما اسئلکم علیه من اجرا الا من شاء ان یتخذ الی ربه سبیلا» (فرقان/ آیه 57)، « بگو، من در برابر ابلاغ رسالت خویش هیچگونه پاداشی از شما  نمی طلبم، مگر اینکه کسی بخواهد راهی به سوی پروردگارش برگزیند».

آری، از این نظر، مودت آل بیت رسول علیهم السلام – به اصطلاح – حیثیت «طریقیت» به خود گرفته، و راه نیل به حقایق اصیل دین خواهد بود. و اما از نظر دیگر و از دیدگاه خاص جداگانه ای که از خلال بیانات رسول ال کرم صلی الله علیه و آله وسلم مبین گشته، و همچون روز روشن در چشم انداز قلب و جان ما قرار گرفته است، مسئله مودت و محبت اهل بیت رسالت و عصمت صلوات الله علیهم اجمعین مخصوصا سید و یعسوب آنان امام امیرالمومنین علیه افضل صلوات المضلین در حد ذات خود، با صرف نظر از حیث «هدایت» و راهنمائی به حقایق دین، و همچنین با قطع نظر از مسئله «اتباع» و پیروی از اعمال و اقوال آن اسوه های مومنین، خود «محبت» به آن مقربان درگاه خدا، در حد نفس خود، دارای ارزش و اعتبار فوق العاده عظیم می باشد، و مستقلا نورانیت و صفا و لطافتی عجیب به قلب می بخشد، به مراتب بیش از آن نورانیتی است که از ناحیه بسیاری از عبادات، در دل حاصل می شود. و این برای  آن است که محبت علی و آل اطهار علی علیهم الصلوة والسلام عبادت قلب است، و به تعبیر بعضی روایات، افضل عبادات است! و لذا اهمیت آن نسبت به سایر عبادات، در حد اهمیت «قلب» است نسبت به سایر اعضا و جوارح انسان! پس بنابراین نظر، محبت به خاندان عصمت علیهم السلام علاوه بر جنبه «طریقیت» دارای «موضوعیت» نیز می باشد. و هیچگونه منافاتی نیست در اینکه چیزی علاوه بر اینکه وسیله رسیدن به یک مطلب ارجمندی می باشد، خودش نیز دارای ارزش و شرافت خاصی در حد  ارزش و شرافت ذی المقدمه اش باشد (تقریبا نظیر «مصلحت سلوکیه» که بعضی از اعاظم علمای علم اصول، در باب «امارات شرعیه» قاتل شده اند).

نمونه ای از روایات در این باب

«قال: قال لی ابو عبدالله علیه السلام: ان فوق کل عباده عباده و حبنا اهل البیت افضل عباده»، «راوی گفت: امام صادق علیه السلام به من فرمود: بالاتر از هر عبادتی، عبادتی هست؛ و محبت ما -اهل بیت – برترین عبادات است».

«عن جعفربن محمد علیهما السلام: حب علی عباده و افضل العباده»، «از امام جعفر بن محمد صادق علیهماالسلام است: حب علی علیه السلام، عبادت است و برتر ین عبادات است».

«عن موسی بن جعفر عن ابیه عن جده – علیهم السلام- عن جابربن عبدالله، قال: قال رسول الله صلی الله علیه و آله: انی لا رجو لامتی فی حب علی کما ارجو فی قول لا اله الا الله»، «امام موسی بن جعفر کاظم علیه السلام با واسطه آباء کرامش علیهم السلام از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل فرموده است که فرموده: حقیقت آنکه من، برای نجات امتم، به حب علی همانگونه دلگرم و امیدوارم که به کلمه «لا اله الا الله» (و عقیده توحید) دلگرم و امیدوارم». یعنی محبت علی علیه السلام همانند عقیده توحید، رکن اسلام و جوهر ایمان و رمز نجات است؛ و فاقد آن، همچون فاقد اعتقاد به توحید، دور از اسلام و عاری از ایمان و محکوم به هلاک است.

«قال رسول الله صلی الله علیه و آله:....... حب علی نعمه و اتباعه  فضیله»، «رسول خدا صلی الله علیه و آله (ضمن حدیث مفصلی) فرمود: حب علی، نعمت است و پیروی از او فضیلت است». یعنی دوستی علی علیه السلام در حد نفس خود دارای ارزش و اعتبار عظیم است؛ و البته پیروی از او، مزیت و کمال دیگری است برای نفس آدمی، و درجه برتری است از معرفت به حق علی علیه السلام.

«عن عبدالله بن مسعود،  قال: کنا مع النبی - صلی الله علیه و آله فی بعض اسفاره، اذهتف بنا اعرا بی بصوت جهوری فقال: یا محمد! فقال له النبی صلی الله علیه و آله: ما تشاء؟ «فقال: المرء یحب القوم و لا یعمل باعمالهم! فقال النبی صلی الله علیه و آله: المرء مع من احب...»، «از عبدالله بن مسعود نقل شده است که در سفرها در خدمت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم بودیم. مردی بادیه نشین از دور به صدائی بلند آواز داد: ای محمد صلی الله علیه و آله وسلم! پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: چه می خواهی؟ گفت: کسی، قومی را دوست می دارد، ولی در «عمل» پیروی از آنها نمی کند (در روز جزا چه وضعی خواهد داشت)؟ رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: انسان با همان کس خواهد بود که دوستش دارد». این بیان نیز ارزش اصل «محبت» را نشان می دهد که با قطع نظر از مسئله «اتباع در عمل»، راه مستقلی است برای نیل به فیض مصاحبت با محبوب!

«قال ا بوجعفر علیه السلام: و الله لو احبنا حجر، حشره الله معنا. و هل الدین الا الحب؟!»، «امام باقر علیه السلام فرمود: به خدا سوگند اگر سنگی هم ما را دوست بدارد، خدا او را با ما محشور می کند! و آیا (حقیقت) دین، جز محبت، چیز دیگری هم هست»!؟

«قال: سمعت رسول الله - صلی الله علیه و آله- یقول: ما من عبد و لا امه یموت و فی قلبه مثقال حبه خردل من حب علی بن ابی  طالب علیه السلام – الا ادخله الله عزو جل الجنه»، «راوی گفت: شنیدم از رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم که می فرمود: هیچ بنده ای از مرد و زن نیست که بمیرد در حالی که به قدر سنگینی دانه خردل از محبت علی بن ابی طالب علیه السلام در دلش باشد، مگر اینکه خداوند عزو جل، او را به بهشت داخل می کند».

«عن ابی جعفر – علیه السلام- قال: قال رسول الله - صلی الله علیه و آله- لعلی علیه السلام: یا علی! ما ثبت حبک فی قلب امرء مومن فزلت به قدم علی الصراط، الا ثبتت له قدم؛ حتی یدخله  الله بحبک الجنه»، «از امام باقر علیه السلام منقول است که رسول خدا صلی الله علیه و آله به علی علیه السلام فرمود: یا علی! محبت تو در دل هیچ فرد با ایمانی مستقر نمی شود مگر اینکه هر گاه از او قدمی بر صراط بلغزد، قدم دیگرش ثابت می ماند تا آنکه سرانجام، او را خداوند به سبب محبت تو، داخل بهشتش می نماید».

«قال النبی صلی الله علیه و آله وسلم:  الا و من احب علیا و تو لاه، کتب الله له برائه من النار، و جوازا علی الصراط و امانا من العذاب»، «پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: هان، که هر که علی را دوست بدارد، و ولایت او را بپذیرد، خداوند برای او منشور و فرمان رهائی از آتش و عبور بر صراط و ایمنی از عذاب می نویسد».

«عن ابن عباس، قال: قال رسول الله - صلی الله علیه و آله وسلم: حب علی بن ابی طالب- علیه السلام- بأ کل السیئات، کما تأکل النار الحطب»، «ابن عباس از رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم نقل کرده است که فرمود: دوستی و محبت علی بن ابی طالب علیه السلام گناهان را می خورد، همانگونه که آتش هیزم را می خورد.»

«عن ابن عباس، قال: قال رسول الله - صلی الله علیه و آله وسلم: حب علی بن ابی طالب- یحرق الذ نوب، کما تحرق النار الحطب»، «ابن عباس، از رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم نقل کرده است که فرمود: دوستی علی بن ابی طالب، گناهان را می سوزاند آنگونه که آتش، هیزم را می سوزاند».

«عن النبی صلی الله علیه و آله وسلم: حب علی بن ابی طالب حسنه لا تضر معها سیئه و لا تنفع معها حسنه»، «از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم منقول است که: محبت علی بن ابی طالب، حسنه ای است که با وجود آن، هیچ گناهی زیان نمی رساند؛ و دشمنی با او، گناهی است که با وجود آن، هیچ حسنه ای سود نمی بخشد».

زمخشری که از مشاهیر علمای سنی و صاحب تفسیر «الکشاف» است. در تفسیر آیه 23 از سوره شوری (قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی) این حدیث را نقل می کند: «قال رسول الله- صلی الله علیه و آله وسلم: من مات علی حب آل محمد، مات شهیدا. الا و من  علی حب آل محمد، مات مغفورا له و من مات علی حب آل محمد، مات مومنا مستکمل الایمان. الا و من مات علی حب آل محمد، بشــره ملک  الموت بالجنه  ثم منکر و نکیر. الا و من مات علی حب آل محمد، یزف ا لی الجنه کما تزف العروس الی بیت زوجها. الا و من مات علی حب آل محمد، فتح له فی قبره بابان الی الجنه. الا و من مات علی حب آل محمد، جعل الله قبره مزار ملائکه الــرحمه. الا و من مات علی حب آل محمد، مات علی السنه  و الجماعه. الا و من مات علی بغض  آل محمد، جاء یوم القیامه مکتوب بین  عینیه: آیسمن رحمة الله. الا و من مات علی بغض آل محمد مات کافرا الا و من مات علی بغض آل محمد، لم یشم رائحه الجنه»، «رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرموده است هرکس با محبت آل محمد صلی الله علیه و آله وسلم بمیرد، شهید مرده است.

توجه: هر که با حب آل محمد صلی الله علیه و آله بمیرد، بخشوده و معفو از عذاب مرده است.

توجه: هر که با حب آل محمد صلی الله علیه و آله بمیرد، توبه کار مرده است.

توجه: هر که با حب آل محمد صلی الله علیه و آله بمیرد، مومن کامل مرده است.

توجه: هر که با حب آل محمد صلی الله علیه و آله بمیرد، فرشته مرگ، او را بشارت بهشت می دهد، و سپس منکر و نکیر (فرشتگان مأمور سوال در برزخ ) نیز او را بشارت می دهند.

توجه: هر که با حب آل محمد صلی الله علیه و آله بمیرد، او را معزز و محبوب به سوی بهشت می برند، آنگونه که عروس را معزز و محبوب به سوی خانه داماد می برند.

توجه: هر که با حب آل محمد صلی الله علیه و آله بمیرد، از قبر او دو در به سوی بهشت گشوده می شود.

توجه: هر که با حب آل محمد صلی الله علیه و آله بمیرد، خداوند قبر او را زیارتگاه فرشتگان رحمت قرار می دهد.

توجه: هر که با حب آل محمد صلی الله علیه و آله بمیرد، طبق سنت و جماعت (حقه اسلام) مرده است.

توجه: هر که با عداوت آل محمد صلی الله علیه و آله بمیرد، روز قیامت در حالی وارد محشر می شود که بر پیشانی او نوشته است: مأیوس از رحمت خدا!

توجه: هر که با دشمنی آل محمد صلی الله علیه و آله بمیرد، کافر مرده است.

توجه: هر که با دشمنی آل محمد صلی الله علیه و آله بمیرد، بوی بهشت را استشمام نخواهد کرد.