عذاب دشمنان اهل بیت و قاتلان امام حسین علیه السلام

در «تفسیر فرات بن إبراهیم» از ابن عباس، از أمیرالمؤمنین (ع) روایت می کند که: «روزی رسول خدا (ص) بر حضرت فاطمه (س) وارد شدند و ایشان را محزون و مهموم یافتند، و در اینجا رسول الله حدیثی را درباره احوال قیامت مفصلا ذکر می کنند، تا می رسند به اینجا که: ای فاطمه! تو می گوئی: «یا رب! أرنی الحسن و الحسین. فیأتیانک و أوداج الحسین تشخب دما و هو یقول: یا رب! خذ لی الیوم حقی ممن ظلمنی؛ ای پروردگار من! حسن و حسین را به من بنمایان. و دراین صورت آن دو به سوی تو می آیند در حالیکه از رگهای گردن حسین خون تازه جاری است، و او می گوید: ای پروردگار من! حق مرا از آنانکه به من ستم کرده اند، در امروز برای من بگیر.» و در این حال خداوند جلیل به غضب در می آید، و از غضب او جهنم به غضب در می آید، و فرشتگان جمیعا به غضب در می آیند، و سپس جهنم ناگهان شعله ای می کشد و زفیری و صدائی می زند. در این حال فوجی از ملائکه غضب از جهنم بیرون می آیند و یکایک از قاتلان حسین، پسرانشان و پسران پسرانشان را از میان گروه ها و جمعیتها جدا می کنند، و آنها می گویند: "بار پروردگارا! ما در روز عاشورا حاضر نبوده ایم و در قتل حسین شرکت نکرده ایم!" خداوند به زبانیة جهنم می گوید: "آنان را از نشانه ها و علائم چهره هایشان بگیرید: به چشمان أزرقی رنگ و چهره های سیاه! و بگیرید آنها را از زلفهای پیشانی آنها و بیندازید در درک اسفل از آتش دوزخ! زیرا که آنها بر دوستان و موالیان حسین شدیدتر و سخت تر بودند از آنانکه با خود حسین محاربه کردند و او را کشتند." و در این حال صدای شهقة آنها در جهنم شنیده می شود.»
در «خصال»، صدوق از حضرت صادق (ع) از پدرانش از علی (ع) روایت می کند که فرموده است: «در جهنم آسیائی است که پنج گروه را آسیا می کند و خرد می نماید؛ آیا شما از من سؤال نمی کنید که ماده ای که آن را آسیا می کند و خرد می نماید چیست؟! به آن حضرت گفتند: "ماده آسیا شونده آن آسیا چیست، ای أمیر مؤمنان؟!" حضرت فرمود: "علماء و دانشمندان دین که فسق و فجور نمایند و از راه عدالت منحرف شوند، و قاریان قرآنی که به معاصی و گناهان مشغول باشند، و حاکمان جابر و جائری که ستم کنند، و وزیران و معاونانی که خیانت ورزند، و قیمان و والیان اموری که دروغگو باشند. و در آتش شهری است که آن را حصینه گویند؛ آیا از من نمی پرسید در آن چیست؟!" به آن حضرت گفتند: "در آن چیست ای أمیرمؤمنان؟!" حضرت فرمود: در آن دست های کسانی است که بیعت را شکستند.»
در «عیون» با اسناد متصل خود از حضرت رضا (ع) روایت می کند که: «قال رسول الله صلی الله علیه و اله: الویل لظالمی أهل بیتی؛ کأنی بهم غدا مع المنافقین فی الدرک الاسفل من النار؛ وای بر ستمگران به اهل بیت من؛ گویا می بینم آنان را که فردای قیامت، با منافقان در درک و طبقه پائین ترین آتش می باشند.»
نیز در «عیون» با همین سند، روایت کرده است که رسول الله گفته اند: «کشنده حسین در تابوت و صندوقی از آتش است، و عذاب او به تنهائی به قدر نصف عذاب اهل دنیاست. دست ها و پاهای او را به زنجیرهائی از آتش بسته اند؛ پس آن صندوق را در آتش واژگون می کنند تا در قعر جهنم می افتد. و او بوی عفنی دارد که تمام جهنمیان از بدی بوی او به پروردگارشان پناه می برند. و او در آنجا مخلد و جاودان، عذاب ألیم را می چشد با جمیع کسانی که در کشتن حسین با او همدست و همداستان بوده، و او را بر کشتن حسین ولایت داده اند. هرچه پوست بدن آنها بسوزد و پخته شود خداوند پوست دیگری می آفریند تا عذاب درد آور را بچشند، و یک ساعت هم آن عذاب سبک نخواهد شد، و از حمیم دوزخ می نوشند؛ پس وای بر آنان از عذاب خدا در آتش.»
در تفسیر منسوب به حضرت عسکری (ع) است که: «کسانی که راضی به کشتن حسین (ع) بوده و هستند همگی شریک در قتل او هستند. کشندگان حسین و کمک کاران و امر کنندگان و پیروان آنها، از دین خدا بری هستند. و خداوند فرشتگان مقرب خود را امر می کند که اشک هائی را که در قتل حسین از چشم ها ریخته است بردارند و به پاسداران و خزان بهشت بدهند، تا آن را با آب حیوان یعنی آب زندگی مخلوط و ممزوج کنند تا شیرینی آن آب زیاده شود. و آن فرشتگان آن اشک ها را در هاویة دوزخ بریزند و با حمیم آن و صدید آن و غساق آن و غسلین آن ممزوج کنند تا شدت حرارت آنها و بزرگی عذاب آنها هزار مرتبه مضاعف شود، و بر آنان که از اعداء آل محمد به هاویه انتقال می یابند، عذاب شدید و سخت گردد.»

روایات وارده در جاودانه بودن دشمنان اهل بیت (ع) در آتش دوزخ
در «تفسیر فرات بن إبراهیم» آمده: «جعفر بن أحمد برای من معنا از حضرت صادق (ع) روایت کرده است که گفته اند پدرم فرمودند: «کل ناصب و إن تعبد، منسوب إلی هذه الایة: وجوه یومئذ خاشعة؛ هر شخص سب کننده و دشنام دهنده به امام، و علم مخالفت برافرازنده در برابر آنها، و دشمنی کننده به آنها؛ اگر چه از اهل عبادت باشد، منسوب است به آیه (غاشیه/ 2) صورت هائی در روز قیامت ذلیل و خوار و ترسناک و در هراسند، کارشان دشوار و سخت است، و در آتش برافروخته شده داخل می شوند.»
در «کافی» از علی بن إبراهیم روایت است که گفت: «من از حضرت امام جعفر صادق (ع) شنیدم که می فرمود: «قال أبی: کل ناصب و إن تعبد و اجتهد، منسوب إلی هذه ا لا یة: عاملة ناصبة* تصلی نارا حامیة. کل ناصب مجتهد، فعمله هبآء؛ پدرم می گفت: هر شخص سب کننده و دشمنی کننده با امام، اگر چه اهل تعبد و عبادت باشد و کوشش بسیار کند، به این آیه (غاشیه/ 3- 4) بازگشت می کند: (چهره هائی در آن روز درهم شکسته و ترسناک است، و) بسیار کار و زحمت دارد، و رنج و مشقت می برد، و در آتش گداخته داخل می گردد. هر شخص ناصب و دشمن آل محمد، هر عملی که انجام دهد، چون گرد و غبار پراکنده از بین می رود.»
در «عیون أخبار الرضا» با اسناد خود از مفضل بن عمر از حضرت صادق (ع) از پدرانش (ع) آورده است که رسول الله (ص) فرموده اند: «چون مرا به معراج به آسمان بردند، خداوند تبارک و تعالی به من وحی می کرد (و مفصلا درباره محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین مطالب مهمی را بیان می کند تا آنکه فرمود:) یا محمد! لو أن عبدا عبدنی حتی ینقطع و یصیر کالشن البالی ثم أتانی جاحدا لولایتهم، ما أسکنته جنتی و لا أطلبه تحت عرشی؛ ای محمد! چنانچه بنده ای مرا به قدری عبادت کند که بدنش فرسوده و شکسته گردد و مانند مشک پوسیده و کهنه شود، و سپس در محضر من حضور یابد در حالی که ولایت پنج تن آل عبا را انکار کند؛ من او را در بهشت خود مسکن نمی دهم و در تحت عرش خودم او را نمی پذیرم.»

عدم دخول شیعیان امام علی (ع) در دوزخ
در «کافی» از میسر روایت کرده است که او گفت: «من بر حضرت صادق (ع) وارد شدم، حضرت فرمود: "حال دوستان و اصحاب تو از شیعیان چطور است؟!" من عرض کردم "حال ما در نزد ایشان (دستگاه حکومتی و مخالفان ما) سوگند به خدا که از حال یهود و نصاری و مجوس و مشرکین بدتر و سخت تر است." در این حال حضرت که تکیه داده بودند، جلو آمده و مستویا نشستند و گفتند: "چه گفتی؟!" عرض کردم: "قسم به خدا که احوال ما در نزد ایشان از احوال یهود و نصاری و مجوس و مشرکین بدتر است!" حضرت فرمود: "قسم به خداوند که از شما دو نفر داخل آتش نمی شود! بلکه سوگند به خدا که یک نفر هم داخل نمی شود! سوگند به خدا که درباره شما وارد شده است این آیات خداوند تعالی: «و قالوا ما لنا لا نری رجالا کنا نعدهم من الاشرار* أتخذناهم سخریا أم زاغت عنهم الابصار* إن ذالک لحق تخاصم أهل النار؛ و دوزخیان در میان آتش با یکدیگر گویند که: چه شده است که ما مردمانی را که (به جرم ایمان به خدا و پیروی از رسول او) از اشرار و بدان می شمردیم اینک در جهنم نمی بینیم؟! آنان کسانی بودند که ما آنها را مسخره می کردیم و استهزاء می نمودیم؛ آیا آنها از اهل جهنم نیستند؟ و یا هستند لیکن چشمان ما بر آنها نمی افتد؟! و این قضیه گفتگوی جهنمیان با یکدیگر، یک مطلب حق است که آنان با هم منازعه و مجادله می کنند." (ص/ 62- 64) و سپس حضرت صادق (ع) گفتند: «طلبوکم والله فی النار، والله فما وجدوا منکم أحدا؛ سوگند به خداوند که شما را در میان آتش می جویند، و سوگند به خداوند که یک نفر از شما را در آنجا نمی یابند.»
در «کافی» از أبوحمزه، از حضرت باقر و یا حضرت صادق (ع) در گفتار خداوند تعالی: «بلی من کسب سیـة و أحـ'طت به خطیئـته؛ آرى كسى كه بدى به دست آورد و گناهش او را در ميان گيرد.» (بقره/ 81) آورده است که فرموده اند: مراد از اکتساب زشتیها و احاطه قبائح و وقائح و خطایا، إنکار امامت أمیرالمؤمنین است که: «فأولئک أصحاب النار هم فیها خالدون؛ پس چنين كسانى اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود.» (بقره/ 81)
در «تفسیر فرات بن إبراهیم» از حضرت باقر (ع) روایت کرده است که گفته اند: أمیرالمؤمنین (ع) فرموده اند: چون روز قیامت شود، منادیی از آسمان ندا می کند: علی بن أبی طالب کجاست؟! من می ایستم و پس از آن گفته می شود: تو علی هستی؟! من می گویم: من پسر عموی پیامبر مصطفی و وصی او و وارث او هستم! به من گفته می شود: آری راست گفتی! اینک در بهشت داخل شو، خداوند تو و شیعه ات همه را مورد غفران خود قرار داد، و تو را از دهشت و وحشت فزع اکبر ایمن کرد، و شیعیان تو را نیز با تو از دهشت و وحشت فزع اکبر در ایمنی قرار داد. اینک همه داخل بهشت گردید؛ همه در امن و امان خداوندی هستید! و هیچ گونه خوف و ترسی، و هیچ گونه غصه و اندوهی برای شما نخواهد بود!»

منـابـع

کلیــد واژه هــا