برادری مهاجران و انصار

از قرن ها پیش از ظهور اسلام مردم شبه جزیره عربستان به دو دسته تقسیم می شدند: مقیم و بیابانگرد.
جنوبیان شهرنشین و مردم مرکز و شمال چادرنشین و بیابانگرد بودند. سپس بیابانگردها که کارشان دامداری بود، در شهرهای ساحلی و نزدیک به ساحل سکونت کردند و به کار تجارت پرداختند.
عرب های مکه و اطراف آن، که قریش هم جزء این دسته اند، مردمی چادرنشین بودند و سپس به بازرگانی پرداختند. مردم یثرب، از مهاجران جنوبی بودند. عرب های بیابانگرد و یا آنان که بعدها بازرگان شدند، مهاجران جنوبی را که به کشاورزی می پرداختند تحقیر می کردند و زراعت را حرفه ای پست می شمردند.
جنوبیان عرب قحطانی بودند و شمالیان خود را عرب عدنانی می نامیدند (بعدها قحطانی و عدنانی نام های دیگر به خود گرفت) همین که مهاجران قریش یا عرب های عدنانی در شهر عرب های قحطانی (انصار) جمع شدند، ممکن بود بین آنان گردی از نقار دیرین انگیخته شود. پیغمبر (ص) برای آن که این دو دسته (مهاجران و انصار) را از هر جهت با هم متحد سازد میان آنان عقد برادری بست، و هر مهاجر برادر یکی از مردم مدینه گردید. امام علی (ع) را با خود برادر ساخت و گفت «تو در دنیا و آخرت برادر من خواهی بود.»
یکی از دو رویه طبیعت بیابان نشینان حمایت و مساوات با کسانی است که با آنان بستگی دارند. پیغمبر این خصوصیت روحی را در جنبه کمک به وحدت اسلامی مهار کرد. و کار این مساوات و برادری بدان جا کشید که هر مسلمانی برادر مسلمان خود را بر خویشتن مقدم می داشت. چنان که نوشته اند، روز تقسیم غنیمت های جنگی بنی نضیر، پیغمبر به انصار گفت «اگر مایل باشید مهاجران را در این غنیمت شریک کنید و اگر نه همه از آن شما باشد.»
انصار گفتند «ما نه تنها غنیمت ها را یکجا به برادران مهاجر خود می بخشیم بلکه آنان را در مال و خانه های خود شریک می کنیم.»

منـابـع

کلیــد واژه هــا