عباس بن جعده جدلی کوفی

از پیروان حضرت علی بن ابیطالب و امام حسین (ع) و حضرت مسلم بن عقیل در کوفه، نامش در بعضی اقوال «عباس بن جعده جولی» آمده است.
او از نخستین افرادی بود که در سال 60 هـ.ق، در نهضت حسینی با حضرت مسلم در کوفه، بیعت کرد و سفیر و نماینده اش شد. و زمانی که مسلم از شهادت «هانی بن عروه مرادی» مطلع شد و قیام کرد، همه کسانی را که با او بیعت کرده بودند، فراخواند و چند نفر از یارانش را فرمانده قبایل نمود، به عباس بن جعده، نیز پرچمی داد و او را فرمانده مردم شهر مدینه (انصار و قریش) کرد. وی با عده زیادی به سمت قصر عبیدالله بن زیاد، حرکت کرده و آنجا را محاصره نمودند.
عباس بن جعده، خود می گوید: «روز هشتم ذیحجه سال 60 هـ.ق، ما با مسلم بن عقیل و عده بسیاری بر ابن زیاد، خروج کردیم. هنگامی که به «دارالاماره»، قصر او رسیدیم. سیصد نفر بودیم، اما مسلم میان مردم رفت و همه را دعوت به قیام کرد. طولی نکشید که مسجد و بازار، مملو از مردم و کاخ عبیدالله ابن زیاد محاصره شد.»
اگرچه عبیدالله با نیرنگ و تهدید و تطمیع توسط مزدورانش، آنها را متفرق و عده ای را دستگیر کرد. در این قیام، عباس بن جعده، توسط مأموران ابن زیاد، بازداشت شد و بعد از شهادت حضرت مسلم، او را نزد ابن زیاد بردند. از عباس سؤال شد که «تو بودی که با مسلم بیعت کردی و مردم را علیه من شوراندی؟» عباس جدلی گفت: «بله.»
آنگاه عبیدالله دستور داد تا گردنش را بزنند و او را به شهادت رساندند.