عبدالله بن حارث بن نوفل

از بزرگان شیعه در کوفه و بصره و از طرفداران مسلم بن عقیل (ع).
قبل از وفات پیامبر اکرم (ص) به دنیا آمد. گویند لقب او «ببه» بود و این لقب را در کودکی مادرش به او داده بود.
به نقل از بزرگان چون شیخ طوسی در رجال عبدالله از اصحاب علی بن ابیطالب (ع) بوده و بسیار دلیر و شجاع و در جنگ صفین در رکاب آن حضرت جنگید و دلاوری هایی داشته است.
او موقعیت دیگری در قیام حضرت مسلم بن عقیل در تاریخ داشته است. برخی از مورخین در تاریخ نقل کرده اند که او و مختار ثقفی، همراه با مسلم بن عقیل بر علیه عبیدالله بن زیاد و حکومت اموی قیام کردند: مختار با پرچم سبز و عبدالله با پرچم سرخ! اما مأمورین عبیدالله، به دستور او، آنها را گرفتند و زندانی کردند و وقتی که یزیدبن معاویه به والی خود عبیدالله بن زیاد در بصره نامه نوشت و از او خواست تا مسلم بن عقیل (نماینده حسین بن علی (ع)) را در کوفه دستگیر کند، عبیدالله 500 نفر از بزرگان بصره از جمله همین عبدالله و شریک بن اعور، را انتخاب کرد و همراه خود و خانواده و کسانش از بصره به کوفه رفت تا مسلم را دستگیر کرد.
عبدالله در کوفه از طرفداران مسلم و با او بیعت کرد. از این رو، بعد از شهادت حضرت مسلم بن عقیل، مأمورین عبیدالله او را دستگیر و بعد به شهادت رساندند.
اما نقل دیگری در تاریخ آمده که عبدالله بن حارث، بعد از مرگ یزیدبن معاویه، او در بصره بود و مردم بصره با او بیعت کردند ولی نتوانست در کارش موفق شود زیرا درگیری های قبیله ای و فشار خوارج، شهر را به آشوب کشیده بود، لذا مردم بصره ناچارا با نامه ای به «ابن زبیر» و بیعت با او، درخواست کردند تا حاکم جدیدی برای آنها بیاورد و خطر خوارج را دفع کند.