کرامت آل علی (ع) در استخدام وسیله پیروزی

امام علی (ع) همانطوری که با مخالفین خود از لحاظ مقصد و هدف فرق داشتند از نظر استخدام وسیله و سبب نیز فرق داشتند. آنها هر وسیله ای را برای رسیدن به هدف به کار نمی بردند. مثلا معاویه بن ابوسفیان به مسموم کردن که یکی از اعمال ناجوانمردانه دنیاست متوسل می شد، امام حسن (ع) و اشتر نخعی و سعد وقاص و حتی عبدالرحمن بن خالد بهترین دوست و نصیر خود را که چشم به خلافت بعد از معاویه داشت مسموم کرد و می گفت: «ان الله جنودا من عسل؛ بدرستی که خداوند لشگریانی از عسل دارد».
ولی آل علی از به کار بردن این وسائل امتناع داشتند زیرا با مقصدشان که اشاعه فضیلت بود منافات داشت، برخلاف معاویه که مقصدی جز تکیه زدن به مسند خلافت نداشت. مسلم بن عقیل حاضر نشد ابن زیاد را در خانه هانی غیلة و غفلة بکشد و گفت: «انا اهل بیت نکره الغدر؛ ما خاندانی هستیم که مکر و حیله را ناخوشایند می داریم» و یا گفت: من به یادم هست حدیثی از پیغمبر که فرمود: «الایمان قید الفتک؛ ایمان از ترور جلوگیری کرده است».
نمونه دیگر از کراهت آل علی (ع) کراهت اباعبدالله از شروع به قتال است
بعد از آنکه امام حسین (ع) و حربن یزید ریاحی به نینوا رسیدند و نامه عبیدالله رسید که: «اما بعد فجعجع بالحسین حتی یبلغک کتابی و یقدم علیک رسولی، فلا تنزله الا بالعراء فی غیر حصن و علی غیر ماء؛ کار را بر حسین تنگ گیر تا نامه ام به دستت برسد و فرستاده ام نزد تو آید، و از او جدا مشو تا اینکه او را به سرزمین خشک بی پناهگاه و بی آبی فرود آوری».
زهیربن قین بجلی انماری پیشنهاد کرد که الان با اینها بجنگیم. اباعبدالله فرمود «انی أکره ان ابدأهم بالقتال؛ من خوش ندارم که آغازگر جنگ با آنها باشم». امام حسین یکی از مبادی و اصولش عدم شروع به جنگ بود. (قصه علی (ع) و کشتن کریب بن الصباح و خواندن آیه 194 بقره: «الشهر الحرام بالشهر الحرام و الحرمات قصاص؛ ماه حرام در برابر ماه حرام است و حرمت (شکنی) ها قصاص دارد»، «لو لم تبدأ و ناما بدأناکم؛ اگر شما از ما شروع نکرده بودید ما از شما شروع نمی کردیم»).