گروه «مرجون لامر الله» در قرآن

مانند بسیاری از آیات دیگر که عذاب را در امت های پیشین مبنی بر تکذیب آنان نموده، نه بر نفس کفر و مانند بسیاری از آیات قرآن مجید افرادی را بیان می کند که فورا به حساب آنها به مجرد موت رسیدگی نمی شود، بلکه تأخیر می افتد تا وقتی که قیامت در رسد و به حساب نفوس و صلاح و طلاح آنها رسیدگی شود. در قیامت که عالم ظهورات نفوس است، در آنجا خداوند بر اساس حالت های نفسیه آنان، یا آنان را مورد رحمت خود قرار می دهد و یا آنکه تسلیم عذاب می کند، و آنان را «مرجون لامر الله» گویند.
در سوره توبه آیه 102 پس از آنکه خداوند حال مردم بسیار خوب و بسیار بد و مردمی که اعمالشان آمیخته خوبی و بدی است را ذکر می نماید، حال این طایفه را بیان می کند؛ می فرماید: «و ءاخرون اعترفوا بذنوبهم خلطوا عملا صـ'لحا و ءاخر سیئا عسی الله أن یتوب علیهم إن الله غفور رحیم؛ و جماعت دیگری هستند که به گناهان خود اعتراف نموده، مقداری از اعمال صالحه انجام داده اند و مقداری از اعمال زشت به جای آورده اند. شاید خداوند از گناه آنها در گذرد، و به درستی که خداوند غفور و رحیم است»
حضرت باقر (ع) در تفسیر این آیه 106 سوره توبه: («و ءاخرون مرجون لامرالله؛ و عده ای دیگر کارشان به مشیت خدا واگذار شده است) فرمودند: «مراد از آنها قومی هستند که سابقا از مشرکان بوده اند و مانند حضرت حمزه سید الشهداء و حضرت جعفر طیار و امثال آنها را از گروه مؤمنان به خدا کشته اند و سپس آنها داخل در دین اسلام شدند و خدای را به وحدانیت پذیرفتند و شرک را ترک گفتند، اما ایمان در دل های آنان وارد نشد، و معرفت به خدا به دل های خود پیدا نکردند تا از مؤمنین باشند و بهشت بر آنان واجب گردد، و نیز بر انکار و مکابره خود هم باقی نمانده اند تا از کافران باشند و آتش بر آنها واجب شود؛ اینان بر همین حال هستند که یا پروردگار آنها را عذاب کند و یا از آنها بگذرد.»
حمران می گوید: از حضرت امام جعفر صادق (ع) درباره تفسیر آیه مستضعفین سؤال کردم. حضرت فرمودند: ایشان اهل ولایتند. عرض کردم: کدام ولایت؟ حضرت فرمودند: مراد من از ولایت، آن ربط و وابستگی قلبی نیست که به حقیقت دین مربوط باشد، بلکه مراد من از ولایت همان ظاهر اسلام و استفاده کردن از نکاح و ارث و آمیزش با مسلمانان است، لیکن در حقیقت، این افراد نه از مؤمنین هستند و نه از کفار و ایشانند مرجون لامرالله عزوجل.
ضریس کناسی می گوید: به حضرت باقر (ع) عرض کردم: فدایت شوم، افرادی هستند که به وحدانیت خداوند عزوجل اقرار و اعتراف نموده اند و به نبوت محمد (ص) اقرار کرده اند ولی به ولایت شما آشنا نشده اند و از گناهکارانی هستند که می میرند و امامی ندارند؛ حال آنها چیست؟ حضرت فرمودند: این افراد را در قبرهای خود نگاه می دارند به طوری که خارج نمی شوند. از میان آنها افرادی که اعمال صالحه انجام داده اند و نسبت به ما از آنها عداوتی بروز ننموده است، از زیر قبور آنان نقبی می کشند تا بهشتی که پروردگار در مغرب خلق فرموده است و از این راه روح از آن بهشت پیوسته در این قبور می آید تا روز قیامت و تا اینکه خدا را ملاقات کنند، پس خداوند به حساب آنان رسیدگی فرموده و یا به بهشت و یا به دوزخ بفرستد؛ این افراد هستند که موقوفون لامرالله اند.