علی بن الحسین علیه السلام (علی اصغر)

کوچک ترین شهید کربلا در واقعه عاشورا سال 61 هـ.ق.
وی از خاندان «بنی هاشم» و آل علی ابن ابیطالب (ع) است که در مدینه و به نقل عده ای در کربلا به دنیا آمد. یکی از القابش «باب الحوائج» است که شیعیان به او داده اند.
پدرش: حسین بن علی (ع).
مادرش: رباب، دختر امرؤالقیس بن عدی کلبی است (او غیر از «امروالقیس بن حجر کندی»، شاعر معروف جاهلیت است) و تنها خواهرش، حضرت سکینه است نامش را برخی «عبدالله» و بعضی «علی» گفته و به «علی اصغر یا «عبدالله رضیع» مشهور است. (بنا به روایت ما از امام معصوم که هر فرزندی از آنها متولد می شد، تا 7 روز نامش محمد و یا علی بوده و بعد نام اصلی او را می گذاشتند، لذا بنابر احتمال اول اینکه، ممکن است نامش «علی» و بعد «عبدالله» ثابت شده است و احتمال دیگر اینکه امام حسین (ع) دو کودک شهید با نام «علی و عبدالله» داشته است.)
به گفته تمام مورخین در روز دهم محرم سال 61 هـ.ق، در سرزمین کربلا، آن زمان که جنگ امام حسین با دشمنانش (سپاه کوفه و بنی امیه) در مرحله حساسی رسید و تمام یاران و اصحاب و مردان خانواده اش به شهادت رسیدند و در خیمه ها جز کودکان و زنان، کسی نمانده بود، آن حضرت به طرف خیمه اش آمد، صدای کودک شیرخواره اش را شنید که بی تابی می کرد (ظاهرا از شدت تشنگی بود)، از خواهرش حضرت زینب، او را گرفت و به سوی سپاه دشمن آمد و گفت: «اگر مردان را گناهی هست، گناه کودکان چیست؟ آیا نمی بینید که چگونه از تشنگی در خطر مرگ قرار گرفته است؟»
بعضی از لشگریان کوفه گفتند: «او را گناهی نیست، به او آب دهید.»
دسته ای دیگر می گفتند: «هرگز آنها را سیراب نکنید و کسی از آنها را زنده نگذارید.»
ناگهان حرملة بن کاهل [کاهن] اسدی [ازدی] (کمی از مورخین، قاتل او را عقبه بن بشر گفته اند مقاتل الطالبین 88 ترجمه رسولی محلاتی) تیری به سمت آن طفل شیرخوار انداخت و او را به شهادت رساند. در اکثر مقاتل شهادت او با تعبیر "ذبح" آمده است.
امام حسین (ع)، دستش را زیر گلوی او گرفت، از خون پر شد، آن را به آسمان پاشید و فرمود: «آنچه بر من آید سهل است، زیرا در پیشگاه خداوند می باشد. خدایا شهادت این طفل از پی کردن ناقه (شتر) حضرت صالح ساده تر نیست. پروردگارا، اگر پیروزی را از ما گرفته ای، پس بهتر از آن را برای ما نصیب کن و از ستمکاران انتقام ما را بگیر و اینها را ذخیره ای برای آخرت ما قرار ده خدایا تو گواه بر قومی هستی که شبیه ترین فرد به رسولت را کشتند، آنها پیمان بسته اند که احدی از خاندان پیامبرت را زنده نگذارند.»
به روایتی از امام محمد باقر (ع): «انه لم تقع من ذالک الدم قطرة الی الارض؛ قطره ای از آن خون بر زمین ریخته نشد.»
حسین بن علی (ع)، با شمشیرش، حفره کوچکی در زمین کند و جسد طفل کوچکش را در آن دفن نمود و به میدان برگشت. طبق صحیح ترین و بیشترین روایات، این طفل در هنگام شهادت، 6 ماه بیشتر، سن نداشت.
امام زمان (ع) در زیارت ناحیه مقدسه، خطاب به این طفل شهید چنین سلام می کند:
«السلام علی عبدالله بن الحسین، الطفل الرضیع، المرمی الصریع، المتثحط دما، المصعد دمه فی السماء، المذبوح بالسهم فی حجر ابیه، لعن الله رامیه حرمله بن کاهل الاسدی و ذویه؛ سلام بر عبدالله فرزند حسین (ع) کودک شیرخوار، تیرخورده بر زمین افتاده و به خون غلطیده، آن که خونش در آسمان بالا رفته و در آغوش پدر با تیر، سرش بریده شد. خداوند تیرانداز به او، حرمله و دو یارش را لعنت کند.»
این قاتل جنایتکار (حرمله) که جنایات بیشمار دیگری نیز کرده بود، تا پایان عمر خواب خوشی نداشت و دائما خواب می دید که یک یا 2 نفر می آیند و او را به جهنم می کشانده و در آتش می اندازند. (به نقل از تذکرة الخواص ص 2/281) (احقاق الحق ج 27- ص 399 ج 11- ص 532)
سرانجام در سال 66 هجری قمری، زمانی که مختار ثقفی قیام نمود و خونخواهی شهداء کربلا را کرد، به دستورش حرمله را دستگیر، دست و پایش را قطع کرده و او را در آتش سوزاندند.
شهادت این طفل شیرخوار خود سند خباثت این قاتل نابکار و شقاوت سپاه کوفه و مظهر بارز مظلومیت خاندان سیدالشهداء (ع) می باشد.

Sources

Keywords