گزیده ای از دعاهای صحیفه سجادیه

امام علی بن الحسین نیمه دوم زندگانی خود را در محیطی به سر می بردند که از یکسو زیر مراقبت مأموران شام و مواظبت بر آنکه مبادا از آل علی و خاندان او نامی به نیکی برده شود، و چنان در این کار سخت می گرفتند که مردم می کوشیدند خود را از چشم آنان دور نگاه دارند مبادا متهم شوند، تا آنجا که علی بن الحسین می گوید: «در مکه و مدینه بیست تن نیست که ما را دوست بدارد.» و از سوی دیگر شهرهای مسلمانان نشین هر روز در تباهی اخلاق و فساد اجتماعی بیشتر فرو می رفت گوئی عامه مردم گوش های خود را بسته بودند، مبادا سخن حق در آن فرو رود.
می توان گفت نیایش های امام علی بن الحسین که به صورت مجموعه ای از دعا به نام صحیفه سجادیه گرد آمده، آینه ای است که تصویر اجتماعی آن روز (مخصوص مدینه) را در آن می توان دید. بیزاری از کردار و گفتار زشت مردم آن روز و پناه بردن بخدا از آنچه می بیند و می شنود، و روشن نمودن راه درست در پرتو تربیت دین و قرآن و پاکیزه ساختن جانها از آلایش. گوئی امام علی ابن الحسین می خواهد تا آنجا که ممکن است، بر زبان دعا مردم را از شیطان ببرد و بخدا پیوند دهد.

نکوهش ستم
خدایا! من از تو پوزش می خواهم که در پیش روی من به کسی ستم شود و من او را یاری نکنم، یا نعمتی به من ارزانی گردد و سپاس آن را نگویم.
یا گناهکاری از من عذر خواهد و عذر او را نپذیرم.
یا حاجتمندی از من چیزی طلبد و او را بر خود مقدم ندارم.
یا حق مرد با ایمانی بر گردنم آید و آن را بزرگ نشمارم.
یا عیب مرد با ایمانی را به بینم و آن را نپوشانم.

قرآن:
کتاب تو که روشنی راهست و به راستی و درستی کتاب های پیش از خود گواهست.
از هر حدیثی برتر است و مردمان را به دانستن حق از باطل رهبرست.
احکام شریعت را در آن آشکار ساختی و برای بندگان خویش به تفصیل آن احکام پرداختی.
نوری که در تاریکی نادانی و گمراهی ما را رهبرست. و هر که پند آن را در گوش گیرد از بیماری تواند رست.

پیغمبر:
خدایا درود فرست بر محمد امین وحی، و گزیده از آفریدگانت و ممتاز از بندگانت، امام رحمت و قافله سالار خیر و برکت که خود را از هر چیز جز بندگی تو برید و در راه این خدمت هر بلائی را به جان خرید.
در راه دعوت به تو با کسان خود جنگید و با خویشاوندان به ستیزه برخاست و پیوند خویش را با آنان برید، دوران دوست را به خود خواند و نزدیکان دور را از خود براند.

تهذیب نفس:
پروردگارا به تو پناه می برم از هیجان حرص، و تیزی خشم، و چیرگی حسد، و ناتوانی بر شکیبائی، و قلت قناعت، و بدی خلق، و ستیهیدن شهوت، و بندگی نخوت، و پیروی هوای نفس، و به یکسو شدن از راه خیر، و فرو رفتن به خواب غفلت، و در افتادن در آنچه به کار نیاید، و مقدم داشتن باطل بر حق، و اصرار بر گناه ها، و خوار شمردن معصیت و بزرگ شمردن طاعت.

Sources

Keywords