همزیستی مسالمت آمیز با پیروان ادیان از دیدگاه یهود

بی شک صلح و امنیت در پرتو همزیستی مسالمت آمیز بشریت به ارمغان خواهد آمد. یقینا همه ادیان آسمانی و پیامبران الهی مروج توحید و منجی بشریت و منادی صلح، امنیت و رفتار محبت آمیز نسبت به پیروان دیگر مذاهب می باشند.

دین یهود
دین یهود، یکی از ادیان مهم جهان است که دارای سابقه ی طولانی می باشد. آغاز این دین به حدود 2500 سال قبل برمی گردد. پیروان این دین، خود را پیرو پیامبر الهی یعنی حضرت موسی (ع) می دانند؛ همچنین این قوم را به خاطر نسبت به حضرت یعقوب (ع)، بنی اسرائیل گویند؛ زیرا اسرائیل لقب حضرت یعقوب (ع) است. مجموعه کتب یهود که عهد عتیق نامیده می شود، مرکب از تورات و چندین کتاب دیگر است. تورات که دارای پنج بخش می باشد، به شرح پیدایش جهان، انسان، مخلوقات دیگر، قسمتی از زندگی انبیای پیشین، حضرت موسی (ع)، بنی اسرائیل و احکام این آیین می پردازد. کتاب های دیگر آن، که در واقع نوشته های مورخان بعد از حضرت موسی (ع) می باشند، شرح حال پیامبران، پادشاهان و اقوامی است که بعد از موسی (ع) به وجود آمده اند. ناگفته پیداست که غیر از اسفار پنج گانه ی تورات، هیچ یک از این کتب، کتب آسمانی نیستند و خود یهود نیز چنین ادعایی ندارند و حتی قرائن روشنی وجود دارد که، اسفار پنج گانه ی تورات، کتب آسمانی نیستند، بلکه کتاب های تاریخی هستند که بعد از حضرت موسی (ع) نوشته شده اند؛ زیرا در آنها شرح وفات موسی (ع)، چگونگی تدفین و پاره ای از حوادث بعد از وفات او آمده است؛ مخصوصا آخرین فصل «سفر تثنیه» به وضوح نشان می دهد که این کتاب، مدت ها بعد از وفات موسی (ع) به رشته تحریر درآمده است.

روابط بین الملل در آیین و عملکرد یهود
یهودیان، همانند بسیاری از ملت های معاصر خویش از قبیل یونانیان و رومی ها خود را نژاد برتر دانسته و هیچ ملتی را همتای خویش نمی دانند و متأسفانه آیین یهود را آیین انحصاری خویش دانسته و حتی برای گسترش آن در میان دیگر ملل تبلیغی نداشته و ندارند؛ زیرا آیین یهود را مخصوص بنی اسرائیل می دانند و افراد غیراسرائیلی را، بر فرض اینکه به آیین یهود درآیند، در ردیف بنی اسرائیل قرار نمی دهند. بنابراین، در قوم یهود، تضاد با حقوق بین الملل به نحو واضح مشاهده می شود. آنان معتقد به برتری نژاد خویش می باشند و دیگر ملل را در خدمت خود می انگارند. این مطلب نه تنها از منابع اسلامی مستفاد است، بلکه از منابع یهود، مانند تورات تحریف شده و تلمود (شرح تورات) به دست می آید.

نژادپرستی یهود از دیدگاه قرآن کریم
آیاتی از قرآن کریم، عملکرد یهودیان را مورد بررسی قرار می دهد و خوی نژادپرستی، برتری جویی و … را مورد سرزنش قرار می دهد. این گروه، با عبارات مختلفی و عملکردهای گوناگون، برتری جویی خویش را نسبت به پیروان مذاهب دیگر نشان داده اند و قرآن کریم هم دقیقا این نقاط ضعف را بیان کرده و از مسلمانان می خواهد از این رویه و عملکرد دوری گزینند. یهود خود را گاهی دوستان خاص خداوند می دانند. خداوند در سوره جمعه در مورد آنها می فرماید: «قل یا ایها الذین هادوا إن زعمتم أنکم ألیاء الله من دون الناس فتمنوا الموت إن کنتم صادقین؛ بگو: ای یهودیان! اگر گمان می کنید که (فقط) شما دوستان خدایید نه سایر مردم، پس آرزی مرگ کنید اگر راست می گویید (تا به لقای محبوبتان برسید)!» (جمعه/ 6).

زمانی خود را فرزندان خداوند می انگارند. در قرآن آمده: «وَقَالَتِ الْيَهُودُ وَالنَّصَارَى نَحْنُ أَبْنَاء اللّهِ وَأَحِبَّاؤُهُ قُلْ فَلِمَ يُعَذِّبُكُم بِذُنُوبِكُم بَلْ أَنتُم بَشَرٌ مِّمَّنْ خَلَقَ؛ یهودی و نصاری گفتند: ما فرزندان خدا و دوستان او هستیم؛ بگو: پس شما را در برابر گناهانتان مجازات می کنند؟! بلکه شما هم بشری هستید از مخلوقاتی که آفریده» (مائده/ 18). دیگر بار خویش را تافته ی جدابافته دانسته و معتقدند که گنهکاران ملت یهود، فقط چند روزی بیش، مجازات نخواهند شد و سپس بهشت الهی برای ابد در اختیار آنان خواهد بود. قرآن می گوید: «وَقَالُواْ لَن تَمَسَّنَا النَّارُ إِلاَّ أَيَّامًا مَّعْدُودَةً قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِندَ اللّهِ عَهْدًا فَلَن يُخْلِفَ اللّهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ؛ و (یهود) گفتند: هرگز آتش دوزخ، جز چند روزی، به ما نخواهد رسید؛ بگو: آیا پیمانی از خدا گرفته اید؟!… و خداوند هرگز از پیمانش تخلف نمی ورزد یا چیزی را که نمی دانید به خدا نسبت می دهید؟!» (بقره/ 80). همچنین، از اعتقادات یهود این است که معتقدند سعادت و نجات ابدی به صورت جمعی است، نه فردی! و مجرد انتساب فردی به ذریه ی حضرت ابراهیم (ع)، نجات جاودانی او را تضمین می نماید. قرآن کریم این گونه اندیشه ی گمراه را مورد تعرض قرار داد و آیات 168-169 سوره اعراف در رد آن نازل شد. همچنین در ابتدای ظهور اسلام، بعضی یهودیان مدعی بودند که ثواب و پاداش روز رستاخیز فقط مختص به آنهاست؛ قرآن کریم در مورد صدق ادعایشان از آنان خواست که تقاضای مرگ کنند تا آنان را به آن نعیم خالص و خاص خدا برساند. در سوره بقره آمده: «قل إن کانت لکم الدار الاخره عندالله خالصه من دون الناس فتمنوا الموت إن کنتم صادقین؛ بگو اگر در نزد خدا سراى بازپسين يكسر به شما اختصاص دارد نه ديگر مردم پس اگر راست می‏گوييد آرزوى مرگ كنيد» (بقره/ 94). از دیدگاه اسلام، اصولا نژادپرستی شعبه ای از شرک است و به این دلیل، اسلام شدیدا با آن مبارزه کرده و همه ی انسان ها را از یک پدر و مادر می داند که امتیازشان تنها به تقوا و پرهیزکاری است.

اعمال یهود نسبت به اسلام
در آغاز اسلام، یهودیان می دیدند که پیامبر اسلام (ص) با تبلیغ رسالتش الفت و برادری را در دل های مردم ایجاد نموده و چنان توده ی واحد و یکپارچه ای از آنها ساخت که موقعیت اجتماعی یهود در خطر خواهد بود؛ بدین جهت، به مخالفت با پیغمبر (ص) برخاستند و قرآن کریم بعضی از نیات آنان را در مبارزه با اسلام آشکار کرد تا مسلمانان از آسیب شان بر حذر باشند. بعضی اعمال یهود عبارتند از:

الف) محاصره اقتصادی:
گروهی از یهودیان برای منصرف کردن مسلمانان از آیین خود اقدام به کار جدیدی نمودند و با خودداری از پرداخت هر گونه دین یا امانت و یا معاملاتی که بر ذمه ی آنها بود، برای افرادی که به دین اسلام مشرف می شدند، مشکل اقتصادی ایجاد می کردند و به آنها گفتند حقوقی که شما بر ما داشتید، پیش از اسلام بود، اکنون که مسلمان شدید، این حقوق منتفی و باطل گردید (آل عمران/ 75).

ب) فتنه انگیزی در میان مسلمانان:
دو طایفه اوس و خزرج که سال های طولانی با هم جنگ های خونینی داشتند، در پرتو تعالیم اسلام میان آنان صفا و صمیمت به وجود آمد؛ یکی از یهودیان به نامن شاس بن قیس با توطئه حساب شده، خواست بار دیگر میان آنان جنگ را ایجاد کند که با درایت پیامبر اسلام (ص) این نقشه ناکام ماند. در همین زمینه آیات 101-98 سوره آل عمران نازل شد، که در دو آیه ی نخست، یهودیان اغواکننده را نکوهش می کند و در دو آیه ی بعد به مسلمانان هشدار می دهد.

ج) مبارزه یهود برای تغییر عقیده مسلمانان:
بسیاری از اهل کتاب، مخصوصا یهود، تنها به این قناعت نمی کردند که خود، آیین اسلام را نپذیرند، بلکه اصرار داشتند مومنان نیز از ایمانشان بازگردند و انگیزه ی آنها در این امر چیزی جز حسد نبود و خداوند در مقابل این فشار شدید دشمن، به مسلمانان دستور می دهد که در آن شرایط خاص، از سلاح عفو و گذشت استفاده کنند (بقره/ 109).

اعمال یهودیان نسبت به مسیحیان
یهود به عنوان قوم برگزیده ی خدا! در زجر دادن و آزار رسانیدن پیروان ادیان دیگر می کوشیدند که در یک مورد گودال هایی پر از آتش حفر نمودند و عده ی زیادی از مسیحیان را به صرف مسیحی بودن در آتش سوزاندند. این کوره های آدم سوزی که به دست یهود به وجود آمد، احتمالا نخستین کوره های آدم سوزی در طول تاریخ می باشد که قرآن کریم از آن یاد نموده است (بروج/ 8-5). جان ناس می گوید: اگرچه پیروان عیسی تا حدی همیشه مساعی جمیله را مبذول می داشتند ولی رفتار یهودیان خصمانه بود. همچنین ضدیت یهود با حضرت مسیح (ع) در فرازهایی از انجیل منعکس شده است (متی، ج 5 صفحه 12-11 و متی، ج 12 صفحه 38-34).

جنگ نزد یهود
هیچ جنگی در قساوت و شدت همانند جنگ در دین یهود نیست. یهود بر اساس شریعت خود در طول تاریخ، به جنگ و خونریزی فراوان پرداخته اند و در این راه، به طفل و زن هم رحم نمی کردند و همچنان خود را ملت برگزیده ی خدا می دانند. یکی از بزرگان یهود می گوید: «ما یهود نیستیم مگر آقای عالم و فاسدکننده ی عالم، ایجادکننده ی فتنه در عالم و جلاد عالم». عجیب این است که یهودیان، همه ی این جنگ طلبی ها را به استناد تورات انجام می دهند. البته قرآن کریم، عده ای از اهل کتاب را ستایش می نماید، همان هایی که از غرور، خودپرستی و تکبر خودداری می نمایند و همواره حق و حقیقت را مدنظر دارند. به این ترتیب، قرآن کریم از این که نژاد یهود را به کلی محکوم کند و یا خون آنها را کثیف بشمرد، خودداری کرده و تنها روی اعمال آنها انگشت می گذارد.