کیفر نخوت و بیدادگری و خودکشی و شرکت در قتل

کیفر کسى که به هنگام راه رفتن، ببالد
1- «عن ابن فضال عمن حدثه عن أبی عبدالله ع قال قال رسول الله ص من مشى على الأرض اختبالا لعنته الأرض و من تحتها و من فوقها؛ ابن فضال از قول یکى از راویان از امام صادق (ع) روایت کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: کسى که از روى نخوت و خودخواهى بر روى زمین گام بگذارد (راه برود) زمین و آنچه در بالا و پایین آن قرار دارد، او را لعنت مى کنند».
2- «عن أحمد بن محمد عن أبیه رفعه قال قال أبو جعفر ع قال رسول الله ص ویل لمن فی الأرض یعارض جبار السماوات و الأرض؛ احمدبن محمد، از پدرش، او بى آنکه از راویان پیش از خود نام ببرد از امام محمدباقر (ع) روایت کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: واى به حال کسى که با نخوت و خودخواهى بر روى زمین راه برود، که او خود را با جبار آسمانها و زمین مقایسه مى کند».

کیفر بیدادگرى
1- «عن الحسن بن یزید عن جعفر عن أبیه ع قال قال رسول الله ص إن أسرع الخیر ثوابا البر و إن أسرع الشر عقابا البغی و کفى بالمرء عیبا أن ینظر من الناس إلى ما یعمى عنه من نفسه و یعیر الناس بما لا یستطیع ترکه و یؤذی جلیسه بما لا یعنیه؛ حسین بن زید، از امام صادق، و آن حضرت از پدر بزرگوارش (ع) روایت کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: اجر و پاداش نیکوکارى و احسان به دیگران زودتر از هر کار خیر دیگرى به انسان مى رسد، و کیفر و جزاى بیدادگرى (نیز) زودتر از هر کار ناشایست دیگرى گریبانگیر آدمى مى شود؛ و براى مرد همین یک عیب بس است که در مردم عیبى را ببیند، ولى براى دیدن همان عیب در وجود خودش بصیرت نداشته باشد (و عیب خود را نادیده انگارد)، و مردم را در مورد عیبى سرزنش کند که خود او در پرهیز کردن از آن ناتوان است، و همنشین خود را با چیزهایى که به آن مربوط نیست، آزار دهد».
2- «عن أبی حمزة الثمالی قال سمعت أبا جعفر ع یقول إن أسرع الشر عقابا البغی؛ ابوحمزه ثمالى مى گوید که: از امام باقر (ع) شنیدم که مى فرمود: (در این تردید نباید کرد که) کیفر ستمکارى زودتر از هر کیفر دیگرى دامنگیر آدمى مى گردد».
3- «عن السکونی عن جعفر بن محمد عن أبیه عن آبائه ع قال قال رسول الله ص لو بغى جبل على جبل لجعل الله الباغی منهما دکا؛ سکونى از امام صادق (ع)، و آن حضرت از پدران بزرگوارش (ع) روایت کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: اگر (بر فرض محال) کوهى نسبت به کوه دیگرى دستیازى کند، خداوند عزوجل کوه متجاوز را (کیفر مى دهد و) با زمین صاف مى سازد!».
4- «عن عبدالله بن میمون عن جعفر بن محمد عن آبائه ع قال قال رسول الله ص إن أعجل الشر عقوبة البغی؛ عبدالله بن میمون از امام صادق (ع)، و آن حضرت از پدران بزرگوارش (ع) روایت کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: براستى که پرشتاب ترین کیفرى که دامنگیر آدمى مى گردد، کیفر ستمکارى است».
5- «و بهذا الإسناد قال دعا رجل بعض بنی هاشم إلى البراز فأبى أن یبارزه فقال له علی ع ما منعک أن تبارزه فقال کان فارس العرب و خشیت أن یغلبنی فقال له إنه بغى علیک و لو بارزته لغلبته و لو بغى جبل على جبل لهلک الباغی؛ و به همین سند نقل شده است که: مردى یک تن از بنى هاشم را دعوت به مبارزه کرد، آن مرد هاشمى از مبارزه با او سر باز زد، امیر مؤمنان على (ع) به او فرمود: چه چیزى تو را از مبارزه با او باز داشت؟! عرض کرد: این مرد از دلاوران عرب است و ترسیدم که بر من چیره شود! حضرت فرمود: چون او نسبت به تو ستم روا داشته است اگر با او دست و پنجه نرم کنى، بر او چیره مى گردى، و (به فرض) اگر کوهى نسبت به کوه دیگرى ستم کند، بدون تردید نابود خواهد شد».

کیفر کسى که با داشتن غذاى سه روز، گدایى کند
«عن عنبسة بن مصعب عن أبی عبدالله ع قال من سأل الناس و عنده قوت ثلاثة أیام لقی الله تعالى یوم یلقاه و لیس فی وجهه لحم؛ عنبسه بن مصعب از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: کسى که در نزد مردم گدایى کند در حالى که غذاى سه روز خود را داشته باشد، در حالى به دیدار خدا خواهد شتافت که گوشتى در صورتش نباشد».

کیفر کسى که در صورت بى نیازى، گدایى کند
«عن ملک [مالک بن حصن [حصین السکونی قال قال رسول الله ص ما من عبد یسأل من غیر حاجة فیموت حتى یحوجه الله إلیها و یثبت له بها النار؛ مالک بن حصین سلولى از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: هیچ بنده اى نیست که بدون آنکه نیازى داشته باشد گدایى کند، مگر آنکه خداوند او را پیش از فرا رسیدن مرگ، نیازمند سازد (به همان چیزى که گدایى مى کرد) و آتش (دوزخ) را بر او لازم گرداند».

کیفر خودکشى
«عن أبی ولاد الحناط قال سمعت أبا عبدالله ع یقول من قتل نفسه متعمدا فهو فی نار جهنم خالدا فیها؛ ابوولاد حناط نقل کرده است که از امام صادق (ع) شنیدم که فرمود: کسى که خودکشى کند، جاودانه در آتش دوزخ خواهد ماند».

کیفر کسى که (حتى) به نیم کلمه در کشته شدن مؤمنى سهیم باشد
1- «عن محمد بن أبی عمیر قال حدثنی غیر واحد عن أبی عبدالله ع قال من أعان على قتل مؤمن بشطر کلمة جاء یوم القیامة بین عینیه مکتوب آیس من رحمة الله تعالى؛ محمدبن ابى عمیر، به نقل از چند راوى از امام جعفرصادق (ع) روایت کرده است که فرمود: کسى که (حتى) به نیم کلمه در کشته شدن مؤمنى سهیم باشد، در روز قیامت در حالى وارد محشر مى گردد که در میان دو چشم او نوشته شده باشد: ناامید از رحمت خداوند عزوجل».
2- «عن حماد بن عثمان عن أبی عبدالله ع أو عمن ذکره عنه قال یجی ء یوم القیامة رجل إلى رجل حتى یلطخه بدم فیقول یا عبدالله ما لک و لی فیقول أعنت علی یوم کذا و کذا بکلمة کذا فقتلت؛ حمادبن عثمان از امام صادق (ع)، یا از کسى دیگر که از امام صادق روایت کرده است که فرمود: در روز قیامت -در حالى که مردم سرگرم حساب خودند- مردى به سراغ مردى دیگر مى رود و او را به خون مى آلاید، مردى که به خون آلوده شده است از او مى پرسد: اى بنده خدا چرا چنین کردى؟! پاسخ مى دهد: تو در فلان روز، و با گفتن فلان کلمه، در کشته شدن من مؤثر بودى (و در قتل من سهیم و شریکى)».

کیفر کسى که در قتل مسلمانى شرکت کند یا به آن راضى باشد
1- «عن أبی حمزة عن أحدهما ع قال أتی رسول الله ص فقیل قتیل فی مسجد جهینة فقام رسول الله یمشی حتى انتهى إلى مسجدهم قال و تسامع الناس فأتوه ع فقال من قتل هذا فقالوا یا رسول الله ص ما ندری من قتله فقال قتیل من المسلمین من ظهر إلى [بین ظهرانی المسلمین لا یدرى من قتله و الله الذی بعثنی بالحق لو أن أهل السماوات و الأرض شرکوا فی دم مسلم أو رضوا به لأکبهم الله على مناخرهم فی النار أو قال على وجوههم؛ ابوحمزه از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: گروهى به محضر رسول خدا (ص) شرفیاب شدند و عرض کردند: یک جنازه مقتولى در مسجد جهینه افتاده است! رسول خدا (ص) از جاى خود برخاستند و به جانب مسجد به راه افتادند. چون این خبر به گوش مردم رسید همگى در آنجا گرد آمدند، حضرت از آنان پرسیدند: چه کسى او را کشته است؟! عرض کردند: یا رسول الله! نمى دانیم، حضرت فرمود: یک تن از مسلمانان در میان آنان کشته شود و هیچ کس نداند که چه کسى او را کشته است؟! به آن خدایى که مرا به حق مبعوث فرمود اگر اهل آسمانها و زمین (با هم) در ریختن خون مسلمانى شرکت داشته و یا به ریختن خون او راضى و خشنود باشند، خداوند همه آنان را با صورت در آتش خواهد افکند».
2- «عن أبی عبیدة عن أبی جعفر ع قال قال رسول الله ص ألا لا یعجبک الرجل الذی اعترف بالدم فإن له عند الله قاتلا لا یموت؛ ابوعبیده از امام محمدباقر (ع) روایت کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: (هرگز) اظهار شگفتى مکن در مورد کسى که به ریختن خون مردم دست مى یازد و خداوند به او مهلت مى دهد، چرا که او در نزد خداوند قاتلى دارد که هرگز نمى میرد».

کیفر کسى که مرتکب قتل شود، یا به قاتلى پناه دهد
«عن الحسن بن علی بن بنت إلیاس قال سمعت الرضا ع یقول قال رسول الله ص لعن [الله من أحدث أو آوى محدثا قلت و ما المحدث قال من قتل؛ حسن بن على -دخترزاده الیاس- نقل کرده است که از امام رضا (ع) شنیدم که رسول خدا (ص) فرمود: خداوند لعنت کند کسى را که مرتکب قتل و یا محدثى را پناه دهد. راوى مى گوید: پرسیدم: مراد از محدث کیست؟ فرمود: کسى که مرتکب قتل گردد».