دستورات قرآن در خصوص پیشگیری از بیماری ها

ما در طب دو مسئله داریم که در قدیم به یکی توجه شده بود و در جدید به قسمت دوم. مسئله اول درمان درد هاست که از قدیم مورد توجه بوده از روی احتیاج و ضرورت، اما مسئله ای که بیشتر در عصر حاضر توجه را جلب می کند بهداشت و پیشگیری از بیماری هاست. هر بیماری پس از درمان، عوارضش باقی می ماند، حتی تراخم و حتی بیماری های خیلی سطحی و پوستی و ساده، یعنی فردی که به یک بیماری مبتلا شد بعد از درمان هم تفاوت خواهد داشت با فردی که به این بیماری مبتلا نشده است، یا اگر فردی به سمی آلوده شد، به فرض که آن سم را ترک کند و درمان هایی هم بکند، باز آثار خیلی دقیق این سم در وجود این شخص خواهد بود، و تا آن جایی که بنده اطلاع دارم اسلام جنبه پیشگیری دارد نسبت به بیماری ها،
خداوند در قرآن کریم در مورد بعضی از بیماری ها دستوراتی دارد، مثلا راجع به بیماری های مقاربتی درس طبی نداده اما دستوراتی داده که موجب می شود یک جامعه واقعی مسلمان مبتلا به بیماری های مقاربتی نشود، یا بیماری های گوارشی یا بیماری های سمی. در حال حاضر یکی از بیماری هایی که ما به طور روزمره داریم مسمومیت های غذایی است و حال آنکه قرآن دستوراتی در این زمینه داده است، مثل «کلوا من طیبات ما رزقناکم»؛ «از نعمتهای پاکیزه که روزیتان کرده ایم بخورید.» (بقره/172) که خیلی مختصر است. همین دستور را اگر جامعه ما عمل کند از یک دسته از بیماری ها و عوارض آن در امان خواهند بود و آن بیماری هایی است که در اثر مسمومیت های غذایی به وجود می آید.
و همین طور بیماری های روانی. باز اگر ما دستوراتی را که اسلام تجویز کرده از نظر سمعی و بصری و حتی فکر و مطالعه، مورد توجه قرار بدهیم، خواهیم دید که سطحش از فکر و مطالعه و کتب روان پزشک های عصر حاضر خیلی بالاتر است، برای اینکه اسلام حتی در فکر و خیال ما دخالت کرده و به ما دستور داده است که «ان بعض الظن اثم»؛ «چرا که پاره ای از گمانها گناه است.» (حجرات/12) یعنی حتی بعضی از گمان ها زیان بخش است و برای شما ضرر دارد.
بگذریم از صحنه هایی که می بینیم و می شنویم و مجامعی که شرکت می کنیم و برای روان و اعصاب و سلامتی روح ما زیان های جبران ناپذیری دارد و خیلی از ضعف های عصبی و روانی را همین صداها و همین جلسات ایجاد می کند و متأسفانه ما هم غالبا پرهیز نمی کنیم اما می توان گفت اسلام از سطح فکر روان شناس های عصر حاضر بالاتر است، در گمانی که مربوط به خود ما هم هست دخالت و نظارت دارد که بعضی از گمان ها را ما حق نداریم بکنیم یعنی لحظاتی را به بعضی از گمان ها بگذرانیم که همان در روح خود ما زیان هایی خواهد داشت، موظفیم که توجه نکنیم.