لزوم پیش نیفتادن از دستورات خداوند

قرآن کریم در سوره حجرات می فرماید: «یا ایها الذین آمنوا لا تقدموا بین یدی الله و رسوله؛ ای مؤمنین! از خدا و رسول خدا جلو نیفتید.» (حجرات/ 1) مقصود از جلو افتادن از خدا و پیغمبر این است که کار دینداری و مقدس مأبی را به جائی رسانیم که خدا و رسول نگفته اند و بخواهیم از پیامبر اکرم (ص) هم جلوتر حرکت کنیم.
امام علی (ع) می فرماید: «ان الله افترض علیکم فرائض فلا تضیعوها و حد لکم حدودا فلا تعتدوها و نهاکم عن اشیاء فلا تنتهکوها و سکت لکم عن اشیاء و لم یدعها نسیانا فلا تتکلفوها؛ خداوند واجباتی را بر شما واجب ساخته، آن ها را تباه نسازید، و مرزهایی برایتان معین کرده، از آن ها تجاوز نکنید و از چیزهایی نهی فرموده، حرمت آن ها را نشکنید و از چیزهایی هم سکوت کرده و آن ها را از روی فراموشی واننهاده، پس درباره آنها خود را به زحمت نیفکنید.» (نهج البلاغه/ حکمت 105)
پیغمبر اکرم (ص)، در حدیثی که در "جامع الصغیر" نقل کرده است، می فرماید: «ان الله یحب ان یؤتی رخصه کما یکره ان یؤتی معصیته؛ خداوند همانطور که ناخوش می دارد آنچه را نهی کرده است مردم انجام دهند دوست دارد آنچه را اجازه داده است و بلامانع شمرده، مردم آنرا همان طور بلامانع تلقی کنند، از پیش خود چیزی را که خداوند ممنوع نکرده است، ممنوع نشمارند».
این حدیث بدین عبارت نیز نقل شده است: «ان الله یحب ان یؤخذ برخصه کما یحب ان یؤخذ بعزائمه؛ خداوند دوست دارد هر چیزی را که مباح قرار داده است و رخصت فرموده مردم آن را مباح شمارند همچنانکه دوست دارد هر چه را نهی کرده است ناروا به شمار آورند».