حضور ائمه علیهم السلام بر بالین شیعیان مؤمن در حال احتضار

الحاق مطیعین به اولیای خدا، نص آیه قرآن است و مفاد روایات کثیری که در این باب وارد شده است که: در هنگام سکرات مرگ پرده را از جلوی چشم مؤمن بر می دارند، و روح مقدس حضرت پیامبر اکرم (ص) و حضرت امام علی (ع) و حضرت صدیقه کبری (س) و حسنین و سایر ائمه (ع) به صورت مثالی و برزخی خود در نزد او حاضر میشوند و آنها میگویند: ما رفقای تو هستیم بیا با هم برویم در آن بهشت ها سکنی گیریم و در همه احوال با هم، هم صحبت و همنشین باشیم با هم در یک قصر در مقام امن زندگی کنیم و به تماشای یکدگر در جلوات الهیه مشغول شویم؛ «علی سرر متقـابلین؛ بر تخت ها روبه روی هم قرار گیرند» (حجر/47 و صافات/44).
در کتاب «فروع کافی» مرحوم کلینی روایت میکند از سدیر صیرفی میگوید: عرض کردم به حضرت امام جعفر صادق (ع) فدایت شوم، ای پسر رسول خدا! آیا مؤمن در وقت قبض روحش ناراحت میشود و در آن حال از مرگ کراهت دارد؟ حضرت فرمود: نه سوگند به پروردگار! زمانی که ملک الموت برای قبض روح او حاضر شود، مؤمن جزع می کند و ناله سر میدهد. ملک الموت میگوید: ای ولی خدا جزع مکن؛ سوگند به آن خدائی که محمد (ص) را به رسالت برانگیخت، من نسبت به تو از یک پدر مهربان، مهربان تر و احسانم بیشتر است اگر فرضا پدرت در این حال حاضر بود و کاری از دست او ساخته بود. چشمت را باز کن و نگاه کن!
حضرت فرمود: در آن حال متمثل میشود برای او رسول خدا (ص) و امیرالمؤمنین و فاطمه و حسن و حسین و ائمه طاهرین از ذریه حسین علیهم السلام. و پس از آن به مؤمن گفته میشود اینست رسول خدا و امیرالمؤمنین و فاطمه و حسن و حسین و ائمه طاهرین علیهم السلام، و اینان رفیقان تو هستند. حضرت فرمود: مؤمن در اینحال چشمان خود را باز میکند و نگاه میکند به آنان. و یک منادی از جانب حضرت رب العزة روح او را ندا میکند بدین کلمات: «یـاأیتها النفس المطمنئنة» إلی محمد و أهل بیته «ارجعی إلی ربک راضیة» بالولایة «مرضیة» بالثواب «فادخلی فی عبـادی» یعنی محمدا و اهل بیته «و ادخلی جنتی» فما شیء أحب إلیه من استلال روحه و اللحوق بالمنادی؛ ای نفسی که به مقام اطمینان به نبوت محمد و اهل بیت او رسیدی، باز گرد بسوی پروردگارت در حالی که راضی هستی به مقام ولایت، و مرضی هستی به درجات و پاداش ها؛ پس داخل شو در زمره بندگان من یعنی محمد و اهل بیت او، و داخل شو در بهشت من. و در آن حال هیچ چیز برای او محبوب تر از آن نیست که روحش آزاد شود و از بدن خارج گردیده و به آن ندا کننده بپیوندد» (فروع کافی کتاب الجنائز، باب ان المؤمن لایکره علی قبض روحه، طبع سنگی، ج1، ص35و36 و طبع حیدری ج3 ص128و127).
در تفسیر عیاشی از عبدالرحیم روایت است که: «حضرت امام باقر (ع) فرمودند: هرآینه هر کدام از شما چون جانش به گلویش برسد، در آن حال ملک الموت بر او فرود می آید و به او میگوید: آنچه را که امید داشتی به تو بخشیده شد، و آنچه را که از آن خوف داشتی در امن و امان واقع شدی؛ و دری از بهشت برای او بسوی منزلش باز میشود و به او گفته میشود که نگاه کن بسوی مسکن خود در بهشت، و نگاه کن اینها رسول خدا و علی و حسن و حسین علیهم السلام رفقای تو هستند؛ و اینست قول خدای تعالی: آن کسانی که ایمان آوردند و در سابق رویه آنان عمل به تقوی بوده است، برای آنانست بشارت در زندگی دنیا و در آخرت». اینها همه نتیجه اطاعت است؛ و این وهله اول ملاقات و معیت است.