جایگاه توابین

در اسلام آمده است اگر می خواهی توبه کنی لازم نیست بروی پیش کشیش یا پیش آخوند و گناه را به او بگوئی، گناه را به خدای خودت بگو، چرا گناه را نزد یک بشر اقرار و اعتراف می کنی؟ نزد خدای غفار الذنوب خودت اقرار کن: «قل یا عبادی الذین اسرفوا علی انفسهم لا تقنطوا من رحمة الله ان الله یغفر الذنوب جمیعا؛ بگو: ای بندگان من که بر خویشتن زیاده روی روا داشته اید! از رحمت خدا مأیوس نشوید. همانا خداوند، همه گناهان را (با شرایطش) می آمرزد، که او خود آمرزنده ی مهربان است» (زمر- 53).
این ندای خداست: «ای بندگان اسرافکار من، ای بندگان گنهکار من، ای بندگان معصیتکار من، ای بندگان من که بر خودتان ظلم کرده اید، از رحمت من ناامید مباشید، بیائید به سوی من، من می پذیرم، قبول می کنم، در جو و فضای توبه وارد بشوید» این حدیث قدسی چقدر عالی توبه را توصیف می کند: «انین المذنبین احب الی من تسبیح المسبحین» یعنی خدای تبارک و تعالی، این رحمت مطلقه و کامله فرمود: ناله گنهکاران در نزد من محبوبتر است از تسبیح تسبیح کنندگان. بروید به درگاه خدای خودتان ناله بکنید، فکر کنید تا گناهان بیادتان بیاید، به کسی نگوئید، اقرار به گناه پیش دیگران گناه است، ولی در دل خودتان (خودتان که می دانید، خودتان قاضی و مؤاخذ وجود خودتان باشید) گناهانتان را در نظر بگیرید، بعد این گناهان را ببرید پیش ذات پروردگار، تقصیرهای خودتان را بگوئید، ناله کنید، تضرع کنید، طلب مغفرت کنید، طلب شستشو کنید، خدا شما را می آمرزد، روح شما را پاک و پاکیزه می کند، به دل شما صفا عنایت می کند، لطف خودش را شامل حال شما می کند و از آن پس یک لذتی، یک حالتی در شما ایجاد می شود که شیرینی عبادت را در ذائقه خودتان احساس می کنید، گناهان و لذات گناهان در نظر شما کوچک می شود، دیگر رغبت نمی کنید که بروید فلان فیلم شهوانی را ببنید، رغبت نمی کنید که به ناموس مردم نگاه کنید، رغبت نمی کنید که غیبت بکنید، دروغ بگوئید یا به مردم تهمت بزنید. می بینید اصلا همه رغبتتان به کارهای پاک و خوب است.