ابوسعید خدری

سعدبن مالک بن سنان، از اصحاب بزرگوار پیامبر اکرم (ص) و از بزرگان انصار، ده سال پیش از هجرت در مدینه به دنیا آمد. «بنی خدره» طایفه ای از بنی عوف انصار بودند. پدر ابوسعید نیز از اصحاب پیامبر و مادرش انیسه بنت ابی حارثه، از قبیله بنی بخار بود. ابوسعید، 13 ساله بود که در زمان جنگ احد، پدرش خواست او را برای یاری سپاه اسلام به جنگ بفرستد، اما به رغم اصرار زیاد پدرش، پیامبر به دلیل سن کم او، این درخواست را نپذیرفتند. اما پس از احد، در غزوات مختلف پیامبر شرکت کرد.
در زمان خلافت امیرالمؤمنین (ع) نیز در جنگهای صفین و نهروان، همراه آن حضرت بود. ابوسعید با بنی امیه رابطه دوستانه نداشت و در فرصتهای مختلف از آنان انتقاد می کرد، چنانکه در زمان خلافت معاویه، برای اعتراض به او به شام رفت. همچنین هنگامی که مروان بن حکم، خطبه علیه را بر نماز عید مقدم کرد، به او اعتراض کرد. به گفته برخی مورخین، ابوسعید در واقعه حره، در حمله سپاهیان شام به مدینه در خانه نشست، اما لشگریان شام به خانه اش ریختند و از او پول و مال خواستند و چون به چنگ نیاوردند، او را مورد شکنجه قرار دادند. مورخان او را یکی از بزرگان انصار دانسته و بر نقاهت او تأکید کرده اند. علمای رجال شیعه نیز او را بزرگ داشتند و مورد ستایش قرار دادند و وی را از بزرگان صحابه پیامبر و اصفیاء اصحاب امیرالمؤمنین شمرده اند.
ابوسعید از کسانی است که از پیامبر حدیث بسیار نقل کرده است. او از جمله راویان حدیث غدیر خم بوده و می گفته: "منافقین را از روی دشمنی شان با علی (ع) می شناسم". در میان کسانی که از وی روایت کرده اند گروهی از اصحاب پیامبر، از جمله عبدالله بن عباس، عبدالله بن عمر، جابربن عبدالله، زیدبن ثابت، انس بن مالک و بسیاری از تابعین دیده می شوند و برخی از احادیث او در صحاح سته مانند صحیح بخاری و مسلم نیز آمده است. بیشتر مورخان وفات او را در سال 74 هـ ق آورده اند، اما برخی نیز آن را یک سال بعد از واقعه حره، در سال 64 هـ ق دانسته اند. محل دفن وی نیز در قبرستان بقیع در مدینه بوده است (البته مزاری هم به نام او در استانبول موجود است).