عبدالرحمن ارحبی (اَرحَبی)

عبدالرحمن ارحبی از تابعین پیامبر و از بزرگان شیعه و شجاعان کوفه بود. پدرش عبدالله بن شداد ارحبی از صحابه پیغمبر و اجدادش از قبیله بزرگ «بنی همدان» و از اعراب قحطانی است و بزرگان این قبیله از قدیم الایام معروف به شیعه علی بن ابیطالب (ع) بودند. جمع زیادی از اصحاب امامان و علما و محدثان و شعرا و امرا از این طایفه و قوم بوده اند. بنی همدان به شاخه های متعددی تقسیم شده که یکی از آنها بنی ارحب است و عبدالرحمن از همین طایفه بود. او یکی از هفت نفری است که پیام ها و نامه های کوفیان را در مکه به محضر امام حسین (ع) تسلیم کرد و از طرف شیعیان کوفه، 50 دعوت نامه ی بزرگان قبایل و سران کوفه را به همراه قیس بن مسهر به عنوان نماینده و سفیر آنها در ماه رمضان سال شصتم هجری قمری به مکه و خدمت امام برد و امام را به عراق دعوت کرد و خود به کوفه رفت و در کوفه برای امام حسین (ع) و مسلم بن عقیل بیعت گرفت ولی بعد از شهادت مسلم، مخفیانه از کوفه فرار کرد و به مکه رفت و در زمره ی یکی از نیروهای اعزامی خدمت امام بازگشت و دوباره در شمار یاران امام حسین (ع) از مکه تا کربلا آن حضرت را همراهی کرد. او در کربلا، روز عاشورا، قبل از ظهر خدمت امام خود آمد و اجازه گرفت تا به میدان جنگ برود و امام اجازه داد. او که بسیار جنگجو بود نبردی سخت کرد و چنین رجز می خواند:
صبرا علی الاسیاف والاسنه *** صبرا علیها لدخول الجنه
در برابر شمشیرها و نیزه ها صبر و شکیبایی می کنم، صبری که در مقابل آنها ورود به بهشت است.
عده ای را زخمی کرد و خودش بر اثر جراحات و خونریزی از اسب بر زمین افتاد و به شهادت رسید. به نقل بعضی مورخین، او در اولین حمله که حمله ای همه جانبه از طرف لشگر عمر سعد بود، قبل از ظهر عاشورا، شهید گشت.

منـابـع

کلیــد واژه هــا