تعبیر قرآن از نفخ صور به ندای منادی
فارسی 2536 نمایش |از صور در بعضی از آیات قرآن به الفاظ دیگری نیز تعبیر شده است. یکجا به «ندای منادی» تعبیر می کند:
«و استمع یوم یناد المناد من مکان قریب* یوم یسمعون الصیحة بالحق ذالک یوم الخروج؛ استماع کن در آن روزی که منادی به حق ندا میکند از فاصله نزدیکی. در آن روزی که صیحه آسمانی را به حق می شنوند آن روز، روز خروج است.» (ق/ 41- 42)
در آن روز از قبرها خارج می شوند، و از عالم برزخ به قیامت رهسپار می گردند. آن روز، روز حشر است.
«نداء» دارای معنای اصیلی است، و استماع آن نیز دارای حقیقت و واقعیتی است. کسی می تواند استماع کند و از سماع ندا بهره مند شود که زنده باشد؛ مرده که نمی تواند استماع کند و چیزی را بشنود.
و از طرفی می دانیم که این ندا به مردمان مرده می شود و به واسطه آن زنده می گردند.
از اینجا به دست می آید که ندا همان کلمه إحیاء است، و اسرافیل به واسطه اسم محیی که زنده کننده است ندا در می دهد، و آن حیات و زندگی عین استماع و شنیدن است.
پس در آن صوری که دمیده می شود و مردم می میرند، کلمه ممیت است و در آن صوری که دمیده می شود و مردم زنده می شوند کلمه محیی است که به دست اسرافیل صورت می گیرد.
«هو الذی یحی و یمیت فإذا قضی أمرا فإنما یقول له کن فیکون؛ اوست خدائی که زنده می کند و میمیراند؛ پس زمانی که بخواهد امری را اجرا کند فقط میگوید به او: باش! پس او خواهد بود.» (غافر/ 68)
اراده خدا بر احیای موجودات، احیای آنهاست؛ و اراده خدا بر اماتة موجودات اماته آنهاست.
منـابـع
سید محمدحسین حسینی طهرانی- معاد شناسی- جلد 4 صفحه 139-140
کلیــد واژه هــا
0 نظر اشتراک گذاری ارسال چاپ پرسش در مورد این مطلب افزودن به علاقه مندی ها