آموزه ها و اهمیت زبور

زبور کتابى از جانب خداوند براى حضرت داود (ع)

خداوند می فرماید: «إنا أوحینا إلیک کما أوحینا إلى نوح و النبیین من بعده و أوحینا إلى إبراهیم و إسماعیل و إسحاق و یعقوب و الأسباط و عیسى و أیوب و یونس و هارون و سلیمان و آتینا داود زبورا؛ ما به تو وحى فرستادیم همانگونه که به نوح و پیامبران بعد از او وحى فرستادیم و (نیز) به ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط (بنى اسرائیل) و عیسى و ایوب و یونس و هارون و سلیمان وحى نمودیم و به داود زبور دادیم.» (نساء/ 163) در آیه فوق می خوانیم که زبور از کتب آسمانى است که خداوند به داود داده است این سخن با آنچه معروف و مسلم است که پیامبران "اولواالعزم" که داراى کتاب آسمانى و آئین جدید بوده اند پنج نفر بیشتر نیستند منافات ندارد، زیرا همانطور که از آیات قرآن و روایات اسلامى استفاده مى شود کتب آسمانى که بر پیامبران نازل گردید دو گونه بود: نخست کتابهایى که احکام تشریعى در آن بود و اعلام آئین جدید می کرد اینها پنج کتاب بیشتر نبود که بر پنج پیامبر اولواالعزم نازل گردید و دیگر کتابهایى بود که احکام تازه در بر نداشت بلکه مشتمل بر نصایح و اندرزها و راهنماییها و توصیه و دعاها بود و کتاب "زبور" از این دسته بود.
هم اکنون کتاب "مزامیر داود" یا "زبور داود" که ضمن کتب "عهد قدیم" مذکور است، نیز گواه این حقیقت مى باشد، گرچه این کتاب همانند سایر کتب عهد جدید و قدیم از تحریف، مصون نمانده، ولى می توان گفت تا حدودى شکل خود را حفظ کرده است، این کتاب مشتمل بر صد و پنجاه فصل است که هر کدام مزمور نامیده مى شود، و سراسر شکل اندرز و دعا و مناجات دارد.کتاب زبور
در روایتى از ابوذر نقل شده که از رسول خدا (ص) پرسیدم «عدد پیامبران چند نفر بودند؟» فرمود: «یکصد و بیست و چهار هزار نفر،» پرسیدم «رسولان از میان آنها چند نفر بودند؟» فرمود: «سیصد و سیزده نفر و بقیه تنها پیامبر بودند...» ابوذر می گوید پرسیدم «کتابهاى آسمانى که بر آنها نازل شد چند کتاب بود؟» پیامبر (ص) فرمود: «صد و چهار کتاب که ده کتاب بر آدم و پنجاه کتاب بر شیث و سى کتاب بر ادریس و ده کتاب بر ابراهیم (که مجموعا یکصد کتاب مى شود) و تورات و انجیل و زبور و قرآن.»

زبور داراى اهمیتى خاص

خداوند می فرماید: «و ربک اعلم بمن فى السمـوت و الارض و لقد فضلنا بعض النبیین على بعض و ءاتینا داوود زبورا؛ ما بعضى از پیامبران را بر بعض دیگرى فضیلت بخشیدیم و به داود کتاب زبور دادیم.» (اسراء/ 55) قرآن مى گوید: این جاى تعجب نیست خداوند از ارزش انسانى هر کس آگاه است و پیامبران خود را از میان همین توده مردم برگزیده و بعضى را بر بعضى فضیلت و برترى داده، یکى را به عنوان خلیل اللهى مفتخر ساخت، دیگرى را کلیم الله، و دیگرى را روح الله قرار داد، پیامبر اسلام (ص) را به عنوان حبیب الله برگزید و خلاصه بعضى را بر بعضى فضیلت بخشید، طبق موازینى که خودش مى داند و حکمتش اقتضا مى کند. و اما اینکه چرا از میان همه پیامبران، سخن از "داود" و "زبور" به میان آمده، ممکن است به خاطر جهات زیر باشد:
1- زبور داود از میان کتب پیامبران این ویژگى را دارد که تمام آن مناجات و نیایش و اندرز است و با قول احسن و گفتار نیکو که در آیات قبل به آن دستور داده شد از همه متناسبتر مى باشد.
2- در زبور داود خبر از حکومت صالحان و نیکان داده شده هر چند ظاهرا مردمى تهى دست و فقیر و یتیم باشند. و این با دعوت پیامبر (ص) و مؤمنان راستین که غالبا در زمره تهیدستان بودند کاملا هماهنگ است، و پاسخى است به ایراد مشرکان.
3- با اینکه داود داراى حکومت عظیم و کشور پهناورى بود، خداوند این را افتخار او قرار نمى دهد بلکه کتاب زبور را افتخار او مى شمرد تا مشرکان بدانند عظمت یک انسان به مال و ثروت و داشتن قدرت و حکومت ظاهرى نیست و یتیم و بى مال بودن دلیلى بر تحقیر نخواهد شد.
4- بعضى از یهود مى گفتند بعد از موسى نزول کتاب دیگرى ممکن نیست، قرآن به آنها پاسخ مى گوید که ما به داود زبور دادیم، چرا شما از نزول قرآن تعجب مى کنید؟ (البته کتاب داود کتاب احکام نبود بلکه کتاب اخلاق بود، ولى هر چه بود بعد از تورات و از طرف خداوند نازل شده بود). به هر حال هیچ مانعى ندارد که تمام جهات چهارگانه فوق دلیل بر انتخاب داود و زبور در این جمله از میان همه پیامبران و همه کتب آسمانى باشد.. گرچه "زبور" در اصل به معنى هرگونه کتاب و نوشته است، هر چند در قرآن مجید در دو مورد از سه موردى که این کلمه به کار رفته، اشاره به زبور داود است اما بعید به نظر نمى رسد که مورد سوم یعنى آیه مورد بحث نیز به همین معنى باشد. "زبور داود" یا به تعبیرى که در کتب "عهد قدیم" آمده "مزامیر داود" عبارت است از مجموعه اى از مناجاتها و نیایشها و اندرزهاى داود پیامبر. بعضى مفسران نیز احتمال داده اند که منظور از "زبور" در اینجا تمام کتب انبیاى پیشین است.
ولى بیشتر به نظر مى رسد که زبور همان کتاب مزامیر داود باشد، به خصوص اینکه در مزامیر موجود، عباراتى وجود دارد که عینا مطابق با آیه مورد بحث است.

زبور، کتاب آسمانى نازل شده بعد از تورات

خداوند در قرآن می فرماید: «و لقد کتبنا فی الزبور من بعد الذکر أن الأرض یرثها عبادی الصالحون؛ و همانا در زبور پس از تورات نوشتیم که سرانجام زمین را بندگان شایسته ما به ارث (حکومت) خواهند برد.» (انبیاء/ 105) "ذکر" در اصل به معنى یادآورى و یا چیزى که مایه تذکر و یادآورى است، و در آیات قرآن به همین معنى به کار رفته، گاهى نیز به کتاب آسمانى موسى یعنى تورات اطلاق شده «و لقد آتینا موسى و هارون الفرقان و ضیاء و ذکرا للمتقین؛ و بى شک به موسى و هارون (کتاب) فرقان دادیم که براى پرهیزگاران روشنایى و یادآورى بود.» (انبیاء/ 48) و گاه این عنوان در مورد قرآن استعمال شده، مانند آیه 27 سوره تکویر: «إن هو إلا ذکر للعالمین؛ و این (قرآن) جز تذکارى براى جهانیان نیست.»
لذا بعضى گفته اند که منظور از ذکر در آیه مورد بحث قرآن است، و زبور تمام کتب انبیاء پیشین، و کلمه من بعد تقریبا معادل کلمه "علاوه بر" در فارسى خواهد بود و به این ترتیب معنى آیه چنین مى شود: "ما علاوه بر قرآن در تمام کتب انبیاء پیشین نوشتیم که سرانجام سراسر روى زمین در اختیار بندگان صالح خدا قرار خواهد گرفت". ولى با توجه به تعبیراتى که در آیه به کار رفته، ظاهر این است که منظور از زبور، کتاب داود، و ذکر به معنى تورات است، و با توجه به اینکه زبور بعد از تورات بوده، تعبیر "من بعد" نیز حقیقى است، و به این ترتیب معنى آیه چنین مى شود، "ما، در زبور، بعد از تورات، چنین نوشتیم که این زمین را بندگان صالح ما به ارث خواهند برد". در اینجا این سؤال پیش مى آید که چرا در میان کتب آسمانى، تنها از این دو کتاب نام، برده شده است؟ این تعبیر ممکن است به خاطر آن باشد که داود، یکى از بزرگترین پیامبرانى بود که تشکیل حکومت حق و عدالت داد، و بنى اسرائیل نیز مصداق روشن قوم مستضعفى بودند که بر ضد مستکبران قیام کردند و دستگاه آنها را به هم پیچیدند و وارث حکومت و سرزمین آنها شدند.

از جمله آموزه هاى «زبور»

از جمله آیاتى که دلالت دارد بر اینکه حضرت داود (ع) را از سوى خداوند کتابى به نام زبور آمده، این آیه است، که علاوه بر این دلالت، به یکى از آموزهاى زبور نیز اشاره مى کند. اگرچه مفسرین در خصوص مصداق کلمه «زبور» و «ذکر» اختلاف کرده اند. بعضى گفته اند: ظاهرا منظور از «زبور» آن کتابى است که به حضرت داود (ع) نازل شد همانطورى که در آیه دیگرى (که بحث آن گذشت) مى فرماید: «و آتینا داود زبورا» اگر چه بعضى از مفسرین گفته اند مراد از زبور قرآن است و بعضى گفته اند مراد از «زبور» مطلق کتبى است که بر انبیاء نازل شده و یا بر انبیاء بعد از موسى (ع) نازل شده، ولى هیچ دلیلى بر آن وجوه نیست. و بعضى گفته اند مراد از «ذکر» تورات است و بعضى دیگر گفته اند منظور از «ذکر» قرآن است و بعضى گفته اند مراد از «ذکر» لوح محفوظ است. ولى این قول صحیح نیست. «ان الارض یرثها عبادى الصالحون» وارث زمین بندگان صالح خواهند بود، و مراد از وراثت زمین این است که سلطنت (و حاکمیت) بر منافع از دیگران به صالحان منتقل شود و برکات زندگى در زمین مختص ایشان شود.
و در دسته بندى مناسبتر گفته اند مفسران درباره کلمه «زبور» دو قول دارند:
الف) زبور نام کتاب حضرت داود (ع) است.
ب) زبور به معناى کتاب است و نام هر کتاب آسمانى است.
در خصوص کلمه «ذکر» گفته شده دو قول است:
الف) منظور از «ذکر» تورات است.
ب) منظور از «ذکر» قرآن مجید است.
زبور داود یا به تعبیرى که در کتب (عهد قدیم) آمده (مزامیر داود) عبارت است از مجموعه اى از مناجات ها و نیایش ها و اندرزهاى داود پیامبر (ع)، و با توجه به اینکه در مزابیر موجود عباراتى وجود دارد که عینا مطابق با آیه مورد بحث است باید گفت که منظور از «زبور» در آیه، کتب انبیاء پیشین نیست بلکه همان کتاب حضرت داود (ع) است.