نژادپرستی یهود از منظر قرآن کریم (قوم برگزیده)

تاریخ یهود

از تاریخ زندگی یهود (علاوه بر آیات مختلف قرآن مجید) چنین بر می آید که آنها خود را یک نژاد برتر می دانستند، و معتقد بودند گل سر سبد جامعه انسانیتند، بهشت به خاطر آنها آفریده شده!، و آتش جهنم با آنها چندان کاری ندارد! آنها فرزندان خدا و دوستان خاص او هستند، و خلاصه آنچه خوبان همه دارند آنها تنها دارند! این خود خواهی ابلهانه در آیات مختلفی از قرآن که سخن از یهود می گوید منعکس است. یهود خود را امتی برگزیده، و به اصطلاح تافته ای جدا بافته می دانستند، حتی گاهی ادعا می کردند که پسران خدا هستند! و گاه خود را دوستان خاص خداوند قلمداد می کردند، چنان که در آیه 18 سوره مائده آمده است: «و قالت الیهود و النصاری نحن أبناء الله و أحباؤه؛ یهود و نصارا گفتند ما پسران خدا و دوستان خاص او هستیم.» (هر چند منظورشان فرزندان مجازی باشد) و در آیه 111 سوره بقره می خوانیم: «و قالوا لن یدخل الجنة إلا من کان هودا أو نصاری؛ آنها گفتند کسی در بهشت داخل نمی شود مگر اینکه یهودی یا نصرانی باشد.» و در آیه 80 سوره بقره می خوانیم: «و قالوا لن تمسنا النار إلا أیاما معدودة؛ آتش دوزخ جز چند روزی به ما اصابت نخواهد کرد.» این پندارهای موهوم از یک سو آنها را به ظلم و جنایت و گناه و طغیان دعوت می کرد، و از سوی دیگر به کبر و خودپسندی و خود برتربینی.
به هر حال نژادپرستی یهود از منظر قرآن کریم تحت عناوین زیر قابل بررسی است.

یهود فرزندان و دوستان خاص خداوند

قرآن در مقابل این بلندپروازیهای بی دلیل، آن هم از ناحیه گروهی که حامل کتاب الهی بودند اما عامل به آن نبودند، می گوید: «قل یا ایها الذین هادوا ان زعمتم انکم اولیاء لله من دون الناس فتمنوا الموت ان کنتم صادقین؛ بگو ای یهودیان، اگر گمان می کنید که (فقط) شما دوستان خدایید نه سایر مردم، پس آرزوی مرگ کنید، اگر راست می گویید.» (جمعه/ 6) تا به لقای محبوبتان برسید. چرا که دوست همیشه مشتاق لقای دوست است، و می دانیم که لقای معنوی پروردگار در قیامت رخ می دهد هنگامی که حجابهای عالم دنیا کنار رفت، و غبارهای شهوات و هوسها فرو نشست، پرده ها برداشته می شود، و انسان با چشم دل جمال دل آرای محبوب را می بیند، و بر بساط قربش گام می نهد، و به مصداق "فی مقعد صدق عند ملیک مقتدر" به حریم دوست راه می یابد.
اگر شما راست می گوئید و دوست خاص او هستید پس چرا این قدر به زندگی دنیا چسبیده اید؟! چرا این قدر از مرگ وحشت دارید؟ این دلیل بر این است که شما در این ادعای خود صادق نیستید. خداوند متعال این ادعای دروغین آنان را رد می کند و می گوید: همین که شما این قدر از مرگ وحشت دارید، دلیل بر آن است که در این ادعای خود صادق نیستید. قرآن همین معنی را به تعبیر دیگری در سوره بقره آیه 96 بازگو کرده است می گوید: «و لتجدنهم أحرص الناس علی حیاة و من الذین أشرکوا یود أحدهم لو یعمر ألف سنة و ما هو بمزحزحه من العذاب أن یعمر و الله بصیر بما یعملون؛ آنها را حریصترین مردم بر زندگی این دنیا می یابی، حتی حریصتر از مشرکان، تا آنجا که هر یک از آنها دوست دارد هزار سال عمر کند، در حالی که این عمر طولانی او را از عذاب الهی باز نخواهد داشت و خداوند به اعمال آنها بینا است.»

دیدگاه علامه طباطبایی

علامه طباطبایی در مورد آیه مورد استناد می فرماید در این آیه شریفه علیه یهود استدلال شده، استدلالی که دروغگویی یهود را در ادعایش که می گوید «ما اولیای خداییم و دوستان و پسران او هستیم» کاملا آشکار می کند، و خدای تعالی ادعاهای آنان را در قرآن حکایت کرده، می فرماید «و قالت الیهود و النصاری نحن أبناء الله و أحباؤه؛ یهود و نصاری گفتند: ما فرزندان و دوستان خدا هستیم.» (مائده/ 18) و نیز می فرماید: «قل إن کانت لکم الدار الآخرة عند الله خالصة من دون الناس؛ و بگو اگر سرای دیگر در نزد خدا مخصوص شما است نه سایر مردم (پس آرزوی مرگ کنید).» (بقره/ 94) و نیز فرموده: «و قالوا لن یدخل الجنة إلا من کان هودا؛ آنها گفتند هیچ کس داخل بهشت نمی شود جز یهود و (نصاری).» (بقره/ 111)
در آیه اولی خود را پسران و دوستان خدا، و در دومی مالکین منحصر خانه آخرت، و در سومی دارندگان حق ورود به بهشت معرفی کرده اند. و حاصل معنای آیه این است که: یهودیان را مخاطب قرار بده، و به ایشان بگو: ای کسانی که کیش یهودی گری را به خود بسته اید، اگر معتقدید که تنها شما اولیای خدایید، و نه هیچ کس دیگر، و اگر در این اعتقادتان راست می گویید، آرزوی مرگ کنید، و خریدار آن باشید، برای اینکه ولی خدا و دوست او باید دوستدار لقای او باشد، شما که یقین دارید دوست خدایید، و بهشت تنها از آن شما است، و هیچ چیزی میان شما و بهشت و خدا حائل نمی شود مگر مردن، باید مردن را دوست بدارید، و با از بین رفتن این یک حائل به دیدار دوست برسید، و در مهمانسرای او پذیرایی شوید، و از دار دنیای پست که به جز هم و غم و محنت و مصیبت چیزی در آن نیست آسوده گردید.
بعضی از مفسرین گفته اند: اینکه کلمه "أولیاء" را اضافه به "الله" نکرد، و نفرمود: "اولیاء الله" بلکه فرمود: "اولیاء لله" برای اشاره به این است که ادعای یهود خالی از حقیقت است. «مهم تر این که یهود آیین خویش را تنها آیین حق دانسته و دیگران را پیروان خدایان دروغین و محکوم به نابودی و فنا می دانسته اند و حتی حاضر به انعقاد پیمان با مخالفان خود نبوده اند. از این جهت، کمترین لطف و ترحمی نسبت به آنان توصیه نشده و در مواقع جنگ، کمترین حقوقی برای آنان قایل نبوده اند.» قرآن کریم در آیه ای دیگر، از زبان یهود و نصارا چنین می گوید: «یهود و نصارا گفتند: ما فرزندان خدا و دوستان (خاص) او هستیم. بگو: پس چرا شما را در برابر گناهانتان مجازات می کند؟! بلکه شما هم بشری هستید از مخلوقاتی که آفریده; هر که را بخواهد (و شایسته بداند)، می بخشد و هر که را بخواهد (و مستحق بداند)، مجازات می کند.» (مائده/ 18)

دیدگاه روایات اسلامی

در روایات اسلامی نیز در حدیثی از ابن عباس می خوانیم. پیغمبر (ص) جمعی از یهود را به دین اسلام دعوت کردند و آن ها را از مجازات خدا بیم دادند. گفتند: «چگونه ما را از کیفر خدا می ترسانی، در حالی که فرزندان خدا و دوستان او هستیم؟» همچنین در تفسیر مجمع البیان در ذیل آیه مورد بحث، حدیثی شبیه حدیث مزبور نقل شده است که جمعی از یهود در برابر تهدید پیامبر (ص) به مجازات الهی گفتند: «ما را تهدید مکن; ما فرزندان خدا و دوستان او هستیم. اگر خشم بر ما کند همانند خشمی است که انسان نسبت به فرزند خود دارد; یعنی به زودی این خشم فرو می نشیند!»
با توجه به آیه شریفه، تنها یهود ادعای دوستی و فرزندی خدا را نمی نمودند، بلکه مسیحیان نیز در این عقیده با یهود شریکند. شک نیست که آنها خود را حقیقتا فرزند خدا نمی دانستند، آنان تنها حضرت عیسی (ع) را فرزند حقیقی خدا می دانند و به آن تصریح دارند. ولی منظورشان از انتخاب این نام و عنوان برای خود، این بود که بگویند رابطه خاصی با خدا دارند و گویا هر که در نژاد آن ها و یا جزو جمعیت آن ها می شد بدون این که اعمال صالحی داشته باشد، از دوستان و گروه فرزندان خدا می گردید!

بهترین امت از نظر قرآن کریم

قرآن کریم با تمام این امتیازات موهوم مبارزه می کند و امتیاز هر کس را تنها در ایمان و عمل صالح و پرهیزگاری او می شمارد. از این رو، در این آیه، برای ابطال این ادعا چنین می گوید: «قل فلم یعذبکم بذنوبکم؛ بگو پس چرا شما را به [كيفر] گناهانتان عذاب مى ‏كند.» (مائده/ 18) این مجازات نشانه بی اساس بودن ادعای آنهاست. جوزف گئر از این که دین یهود در مقایسه با دیگر ادیان جهان دارای پیروان کمتری است، اظهار شگفتی می کند، با وجود آن که، دین یهود یک آیین جهانی بوده است. دلیل این موضوع همان امتیازات ویژه ای است که این گروه برای خود قایلند. وی می گوید: «شگفت آن که این مذهب توحیدی و آیین جهانی به علت حوادث تاریخی، به یک قوم خاص منحصر گردید; زیرا با سرنوشت این قوم مخلوط و مربوط شد، وگرنه می بایستی مقبول بسیاری از اقوام می گردید.»
در منطق اسلام، تمام ملت ها در پیشگاه پروردگار برابر و یکسانند و هیچ کس بر دیگری برتری ندارد، مگر به تقوا; «ان أکرمکم عندالله أتقیکم؛ در حقيقت ارجمندترين شما نزد خدا پرهيزگارترين شماست.» (حجرات/ 13) قرآن مجید بهترین ملت را این گونه معرفی می نماید: «شما بهترین امتی بودید که به سود انسان ها خارج شده اید; امر به معروف و نهی از منکر می کنید و به خدا ایمان دارید. و اگر اهل کتاب (به چنین برنامه و آیین درخشانی) ایمان آورند، برای آنان بهتر است، (ولی تنها) عده کمی از آنها با ایمانند و بیشتر آن ها فاسقند.» (آل عمران/ 110) «بهترین امت» از نظر قرآن کریم، کسانی هستند که «امر به معروف و نهی از منکر می کنند و به خدا ایمان دارند.» و این خود می رساند که اصلاح جوامع، چه در بعد داخلی و چه در بعد بین المللی، بدون ایمان و دعوت به حق و مبارزه با فساد ممکن نیست.

یهود، ملت برگزیده

یکی از دلایل خودخواهی ملت یهود و اعتقاد آنان به برتری این است که آنان خود را تافته ای جدا بافته می دانند و معتقدند که گنهکاران ملت یهود، فقط چند روز مجازات خواهند شد و سپس بهشت الهی تا ابد در اختیار آنان خواهد بود. این امتیازطلبی با هیچ منطقی سازگار نیست; زیرا هیچ تفاوتی در میان انسان ها از نظر کیفر و پاداش اعمال در پیشگاه خدا وجود ندارد. قرآن کریم به یکی از گفته های بی اساس یهود که آنان را به خود مغرور ساخته و سرچشمه قسمتی از انحرافات آن ها شده است، اشاره کرده، می فرماید: «و قالوا لن تمسنا النار إلا أیاما معدودة قل أ تخذتم عند الله عهدا فلن یخلف الله عهده أم تقولون علی الله ما لا تعلمون؛ و گفتند: هرگز آتش دوزخ جز چند روزی به ما نخواهد رسید. بگو: آیا پیمانی از خدا گرفته اید (پس خداوند هرگز از پیمانش تخلف نمی ورزد) یا چیزی را که نمی دانید به خدا نسبت می دهید؟» (بقره/ 80) اعتقاد به برتری نژادی ملت یهود، و اینکه آنها تافته ای جدا بافته اند، و گنهکارانشان فقط چند روزی کیفر و مجازات می بینند، سپس بهشت الهی برای ابد در اختیار آنان است، یکی از دلائل روشن خود خواهی و خود پرستی این جمعیت است.
این امتیازطلبی با هیچ منطقی سازگار نیست زیرا هیچگونه تفاوتی در میان انسانها از نظر کیفر و پاداش اعمال در پیشگاه خدا وجود ندارد. مگر یهود چه کرده بودند که می بایست تبصره ای به سود آن ها بر قانون کلی مجازات زده شود؟ به هر حال، آیه فوق با یک بیان منطقی، این پندار غلط را ابطال می کند و می گوید این گفتار شما از دوحال خارج نیست، یا باید عهد و پیمان خاصی از خدا در این زمینه گرفته باشید (که نگرفته اید) و یا دروغ و تهمت به خدا می بندید!
از آیات مورد بحث استفاده می شود که روح تبعیض نژادی یهود، که امروز نیز در دنیا سرچشمه بدبختی های فراوان شده، از آن زمان در یهود بوده است و امتیازات موهومی برای نژاد بنی اسرائیل قایل بوده اند. متأسفانه بعد از گذشتن هزاران سال هم آن روحیه بر آنها حاکم است و در واقع، پیدایش کشور غاصب اسرائیل نیز همین روح نژادپرستی است. آن ها نه فقط در این دنیا برای خود برتری قایل هستند، بلکه معتقدند که این امتیاز نژادی در آخرت نیز به کمک آن ها می شتابد و گنهکارانشان بر خلاف افراد دیگر، تنها مجازات کوتاه مدت و خفیفی خواهند دید و همین پندارهای غلط، آن ها را آلوده انواع جنایات و بدبختی ها و سیه روزی ها کرده است.»

دیدگاه تفسیر مجمع البیان و تفاسیر دیگر
در تفسیر مجمع البیان و تفاسیر دیگر، آمده است که مسلمانان و اهل کتاب، هر کدام بر دیگری افتخار می کردند. اهل کتاب می گفتند: «پیامبر ما پیش از پیامبر شما بوده و کتاب ما از کتاب شما سابقه دارتر است.» مسلمانان هم می گفتند: «پیامبر ما خاتم پیامبران و کتابش آخرین و کامل ترین کتب آسمانی است. بنابراین، بر شما امتیاز داریم.» طبق روایت دیگری، یهود می گفتند: «ما ملت برگزیده ایم و آتش دوزخ جز روزهای معدودی به ما نخواهد رسید.» و مسلمانان می گفتند: «ما بهترین امت ها هستیم; زیرا خداوند درباره ما گفته است: «کنتم خیر امة؛ ما بهترین امت هستید.» (آل عمران/ 110)
در بطلان ادعاهای مزبور، آیه ذیل نازل گردید: «لیس بأمانیکم و لا أمانی أهل الکتاب من یعمل سوءا یجز به و لا یجد له من دون الله ولیا و لا نصیرا؛ (فضیلت و برتری) به آرزوهای شما و آرزوهای اهل کتاب نیست; هر کس بد کند کیفر داده می شود و کسی را جز خدا ولی و یاور خود نخواهد یافت.» (نساء/ 123) همین ادعا (یعنی نبود عذاب برای قوم یهود) در کتاب تورات مشاهده می شود: «خداوند، رحمان و کریم است، دیر غضب و بسیار رحیم، تا به ابد محاکمه نخواهد نمود و خشم را همیشه نگاه نخواهد داشت، با ما موافق گناهان عمل ننموده و به ما به حسب خطایای ما جزا نداده است; زیرا آن قدر که آسمان از زمین بلندتر است، به همان قدر رحمت او بر ترسندگانش عظیم است. به اندازه مشرق از مغرب دور است و به همان اندازه گناهان ما را دور کرده است. چنان که پدر بر فرزندان خود رؤوف است، همچنان خداوند بر ترسندگان خود رأفت می نماید; زیرا جبلت ما را می داند و یاد می دارد که ما خاک هستیم.» همچنین در بخشی از تورات آمده است: «ارتداد ایشان (بنی اسرائیل) را شفا داده، ایشان را مجانا دوست خواهم داشت; زیرا خشم من از ایشان برگشته است. برای اسرائیل مثل شبنم خواهم بود و او مانند سوسن ها، گل خواهد کرد و مثل لبنان ریشه های خود را خواهد دوانید، شاخه هایش منتشر شده زیبایی او مثل درخت زیتون و عطرش مانند لبنان خواهد بود. آنانی که زیر سایه اش ساکن می باشند مثل گندم زیست خواهند کرد و مانند موها گل خواهند آورد.»