هدایت مستمر پیامبران

خداوند درباره‌ صالحان و انبیای پیشین، می‌فرماید: «و اذکر فی الکتاب ابراهیم» (مریم/ 41)، «واذکر فی الکتاب موسی» (مریم/ 52)، «واذکر فی الکتاب مریم» (مریم/ 16)، «واذکر فی الکتاب ادریس» (مریم/ 56)، «واذکر عبادنا» (ص/ 45)، «واذکر عبدنا ایوب» (ص/ 41)، «واذکر فی الکتاب اسمعیل» (مریم/ 54).
یعنی سنت آنان همچنان زنده و پاینده است، پس به آن سنت حاکم اقتدا کن: «فبهدیهم اقتده» (انعام/ 90)، نفرمود: "بهم اقتده" یعنی به اشخاص آنها اقتدا کن، بلکه فرمود: «بهدیهم اقتده؛ به شخصیت حقوقی آنان که همان هدایت خاص الهی است، اقتدا کن». هدایت آنها امری مستمر است و این هدایت مستمر، گاه به‌ صورت سیره ابراهیم و گاه به صورت روش موسی، گاه به صورت برنامه‌ عیسی و گاهی هم به صورت سنن و ‌آداب انبیای دیگر‌ ظهور‌ کرده و‌ هم ‌اکنون بر‌ چهره‌ دلگشای سیره‌ رسول اکرم‌ (ص) رخ نموده و هماره می‌درخشد.
خدای سبحان خطاب به رسول اکرم (ص) می‌فرماید: به یاد پیامبران باش ولی درباره‌ کافران می‌فرماید: آنان را چنان متفرق کردیم که اکنون به صورت مثل و افسانه در آمده‌اند. مکتب، علوم، کتاب و آثار انبیا، همه می‌ماند، ولی سلاطین و جباران، احدوثه و افسانه تاریخ شدند. هر حقی که در هر جای دنیا به گوش انسان ها می‌رسد، محصول تربیت انبیاست؛ چون انبیا قبل از آمدن انسان ها، به زمین آمدند: «الحجة قبل الخلق و مع الخلق و بعد الخلق».
معیت پیامبران با آیندگان صالح تا لقای حق ادامه دارد. ولی در مورد کافران چنین نیست که با هم معیت داشته باشند، بلکه هر کدام از آنان با شیطان خود قرین است: «و من یعش عن ذکر الرحمن نقیض له شیطانا فهو له قرین» (زخرف/ 36)
کسی که خود را به کوری بزند و نام و یاد خدای رحمان را نبیند، خداوند دوست بدی را قرین او می‌کند و او تحت ولایت شیطان خاص خویش است. چون هوس هیچ کس با هوای دیگری جمع نمی‌شود، ممکن نیست اهل هوی با هم اتحاد داشته باشند.
حضرت امیرالمؤمنین (ع) خطاب به اینان می‌فرماید: «أیتها النفوس المختلفة والقلوب المتشتتة الشاهدة أبدانهم والغائبة عنهم عقولهم؛ ای کسانی که ارواح و دل های شما از یکدیگر پراکنده است و ابدانتان کنار هم است و عقل و خردهای شما از شما مستور و غایب است».