نبوت عامه در کلام قرآن

در قرآن درباره کلام وحی آمده: «تنزیل من رب العالمین» هر اسمی از اسماء الهی بر یک شأن از شئون پروردگار دلالت می کند. اگر می فرمود: ''تنزیل من الله''، باز معنایش این بود: نازل شده از ناحیه خدا. اگر می فرمود: ''تنزیل من الرحمن''، یعنی نازل شده از خدا؛ ''تنزیل من الرحیم'' نازل شده از خدا؛ ''تنزیل من الغفور'' باز نازل شده از خدا.
ولی اینجا آن اسم ها و صفت ها هیچ کدام را اسم نمی برد یکی را انتخاب می کند: ''تنزیل من رب العالمین'' فرود آورده شده از ناحیه آن ذاتی است که شأنش این است که جهان ها را پرورش می دهد و به سوی کمال می برد. این در واقع استدلالی است بر نبوت عامه؛ یعنی آیا شما می توانید باور کنید خدا که شأنش این است که رب العالمین است، هر موجودی را در هر مرحله ای که هست -چون استعداد آن مرحله را دارد- به سوی کمالش هدایت و رهبری می کند و پرورش می دهد، انسان را مهمل بگذارد؟
نه، تنزیل است از آن مقام رب العالمین که آن مقام رب العالمین شأنش این است که همه جهان ها را تربیت کند، پرورش بدهد و به کمال برساند و همین شأن رب العالمینی است که اقتضا می کند بر بنده صالح خودش وحی بفرستد برای تربیت بشر.