جایگاه آدم و حوا علیهماالسلام در زمین

هنگامی که خداوند فرشتگان را به علم و دانشی که به آدم بخشیده بود آگاه کرد، و فرمان سجده برای آدم را به ایشان داد، فرشتگان برای آدم (ع) سجده کردند، ولی ابلیس سرباز زد و خود را برتر از آن دانست که برای آدم (ع) سجده کند، و دلیل آورد که خداوند او را از آتش آفریده و آدم را از گل. او در این امتحان مردود گشت.
آدم و حواء: خداوند برای آدم همسرش حوا را آفرید، و آن دو را در بهشتی غیر جاوید جای داد و به آنان فرمود: هرچه خواستید از این بهشت بخورید ولی به این درخت نزدیک نشوید که از ستمکاران خواهید شد، آدم را آگاه کرد که در این بهشت نه گرسنه می شود و نه برهنه، او را از ابلیس برحذر داشت و فرمود: این شخص دشمن تو و دشمن همسر توست، مواظب باشید از بهشت بیرونتان نکند که به زحمت خواهید افتاد، شیطان خوردن از درخت ممنوعه را برای آنان زیبا جلوه داد تا شرمگاههای مستورشان هویدا گردد، او آدم و حوا را فریب داد و به این خیال انداخت که اگر از آن درخت بچشند، حالات آنان همچون فرشتگان شده و جاودان می گردند. و برای اطمینان آن دو به نام خدای سبحان سوگند خورد، آدم و حوا که گمان می کردند هیچ کس نمی تواند به نام خدا سوگند دروغ بخورد، فریبش را خورده، و در دام باطل او گرفتار آمده، و از درخت ممنوعه چشیدند، و شرمگاههاشان نمایان شد، آنان شروع به پوشاندن آن با برگ درختان بهشت کردند، پروردگارشان ندا داد، من شما دو نفر را از نزدیک شدن به این درخت نهی نکردم؟ به شما نگفتم شیطان دشمن آشکار شماست؟ گفتند: پروردگارا! ما به خودمان ستم کردیم! اگر ما را نبخشی و مورد رحمت خویش قرار ندهی از زیانکاران خواهیم بود.
خدای سبحان فرموده: در این زمین خلیفه ای قرار داده، و خاکی را که با آن آدم (ع) را آفرید از مخلوط همین زمین برگرفته، همچنین بر روی این زمین فرشتگان را دستور سجده برای آدم داده، و ابلیس از سجده برای آدم سرباز زد، و همینطور آدم (ع) را در بهشتی که در این زمین بوده وارد کرده، و او را پس از آفریدن، از این زمین به جای دیگر و از جمله بهشت جاودان منتقل نکرده، تا اخراجش از بهشت جاودان به زمین باشد.
دلیل ما بر این مطلب، علاوه بر ظهور آیات، این است که: هرکس وارد بهشت جاودان شود، جاودان است، و هرگز از آن بیرون نخواهد آمد، چنانکه روایات بر آن صراحت دارد.
ما چنان می بینیم که این بهشت در عراق و در جزیره ای عربی بوده، و آنچه صاحب کتاب "قاموس کتاب مقدس" از بسیاری از دانشمندان نقل کرده، که این بهشت در سرزمین فرات بوده، درست است.
مؤید این مطلب اینکه، عبارت تورات با صراحت می گوید: رودخانه بهشت آدم (ع) به چهار شاخه تقسیم شده که عبارتند از: رود فرات، دجله، جیحون و فیشون.
در کتاب «قاموس کتاب مقدس» آمده که، برخی از پژوهشگران احتمال داده اند جیحون و فیشون در بابل (عراق) باشد.
بنابراین است که مراد جیحون رودخانه جیحون معروف نیست، رودخانه ای که در دریاچه نزدیک خوارزم (آرال) می ریزد، و یاقوت حموی آن را در معجم البلدان آورده است.
هنگامی که آدم از بهشت فرود آمد، در منطقه بابل فرات سکنی گزید. چون وفات کرد، فرزندش شیث او را در غاری در کوه ابوقبیس مکه دفن کرد، سپس نوح استخوانهای او را در سیفنه خود بگذارد و پس از پیاده شدن از کشتی در نجف اشرف دفن کرد.
پس، چنانکه می بینیم، خروج آدم (ع) از بهشتی است که در عراق بوده، و هنگامیکه از آنجا بیرون شد، به سرزمینی نزدیک آن در عراق رفت.
او از درختان و دانه های این باغ، نهالها و بذرهائی را برگرفت، تا با آموزشی که خداوند به او داده بود، درختان را غرس کند و دانه ها را بکارد، چنانکه صریح روایات این مطلب را می رساند.
اما سکونتش در عراق، در ماده: "بابلیون" معجم البلدان آمده است:
اهل تورات گفته اند: جایگاه آدم (ع) در بابل بوده است، و بابل سرزمینی است میان فرات و دجله، و در ماده بابل، در قاموس کتاب قاموس، چیزی آمده که خلاصه آن چنین است: آبهای فرات و دجله در همه اراضی این سرزمین جریان داشت، بدین خاطر اراضی آنجا به فراوانی و برکت مشهور بوده و انواع میوه ها و حبوبات در آنجا به دست می آمد، و نام قدیم آن شنعار بوده است.
در ماده معجم البلدان آمده که، برخی از اهل تورات گفته اند: بابل همان کوفه است، و نوح (ع) پس از آنکه از کشتی پیاده شد با همراهانش در پی محل سکونت و سرپناه شدند و در بابل سکنی گزیدند و بعد از نوح (ع) گسترش یافتند.
اما دفن آدم (ع)، در روایات مکتب خلفا آمده است که، نوح او را در بیت المقدس دفن کرده است، و در روایات مکتب اهل بیت آمده که، نوح (ع) را در نجف در همین محلی که امام علی (ع) دفن گردیده، دفن کرده است، و نوح (ع) نیز در همین محل دفن شده است. سکونت آدم (ع) در عراق را آنچه در روایات زیر آمده، تایید می کند:
اول: آدم (ع) به مکه رفت و در عرفات و مشعر و منی وقوف کرد، و توبه او در عرفات پذیرفته شد، پس از آن در مکه به حوا پیوست، و خداوند او را مأمور ساخت بیت الله کرد. و بعید می نماید که آدم (ع) از مکان دوری مانند هند، مأمور به حج شده باشد، چنانکه در برخی از روایات – که درستی اش نزد من ثابت نشده – آمده است.
دوم- در روایات دیگری آمده که، آدم (ع) در منطقه غرای نجف دفن شده است.، و در روایات دفن خاتم انبیاء (ص) آمده است: هر پیامبری در همان جا که قبض روح شده دفن می گردد.
از مجموع آنچه بیان داشتیم چنین نتیجه می شود که: بهشت آدم (ع) در اراضی فرات بوده، و هنگامی که از آن بیرون شد، در نزدیکی آن فرود آمد، و خداوند آن باغ را خشکانید، و از صفحه روزگار برانداخت، و آدم (ع) محل دیگری را با درختان و کشت و کار احیا و آباد کرد، و خدا داناتر است.