مؤمن و پرهیز از دوستی ها و روابط ایمان سوز

خداوند در سوره توبه آیه 23 خطاب به مؤمنان میفرماید: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَتَّخِذُواْ آبَاءكُمْ وَإِخْوَانَكُمْ أَوْلِيَاء إَنِ اسْتَحَبُّواْ الْكُفْرَ عَلَى الإِيمَانِ وَمَن يَتَوَلَّهُم مِّنكُمْ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ؛ ای کسانی که ایمان آورده اید هرگاه پدران و برادران شما کفر را بر ایمان ترجیح دهند آنها را ولی (یار و یاور و تکیه گاه) خود قرار ندهید و کسانی از شما که آنان را ولی خود قرار دهند ستمگرند».

پیام آیه
1- انسان باایمان از این نقطه نظر که یک انسان است مجبور به داشتن روابط گوناگون با افراد است. روابط اجتماعی که گاه زندگی بدون آنها امکان تداوم نخواهد یافت. بدیهی است که در این زمینه روابط با خویشان و بستگان درجه اول مانند پدر و برادر و... بیشتر مورد نیاز انسان است.
2- از آنجا که ایمان در زندگی مؤمن نقش محوری و اساسی را ایفاء می کند، همه ابعاد و شئون گوناگون زندگی باید تحت تأثیر عامل ایمان باشند حتی روابط خانوادگی و فامیلی و اجتماعی نیز مشمول این اصل است.
3- اگر ایمان برگزیدن خدا بر غیر اوست و این به معنای جا گرفتن محبت و دوستی او در دل و جان انسان باایمان است، باید که هرچه و هر کس که غیر این دوستی را نشان می دهد و پیشنهاد می کند و برمی گزیند، از صحنه دل و روح مؤمن خارج شود، هر چند چنین کسی نزدیکترین انسان ها به او باشند چون پدر و برادر.
4- اصل کلی این است که باید دیگران را بر محور رضایت خدا و پاسداری از گوهر ایمان نگهداشت و با آن رابطه برقرار ساخت نه این که ایمان را بر محور رضایت افراد نگهداشت.
5- پیام آخر این که بالاترین ظلم، ظلمی است که انسان به خویش روا می دارد به ویژه ظلمی که در حق ارزشمندترین موضوعات زندگی اعمال شود یعنی ظلم بر عقیده و ایمان، و بی مهری نسبت به باور قلبی و اعتقادی مقدس.
از هیمن رو است که قرآن کسانی را که گرایش به دوستی با کسانی دارند که آنان دشمنان عقیده و ایمانشان هستند، ستمگران معرفی می کند. بسیار روشن است بنائی که بر عدل و درستی و راستی استوار نباشد و پایه اش بر ستم و ظلم باشد خواه ظلم به خویش یا ظلم به دیگران، خواه ظلم مادی یا ظلم معنوی، بنیانی سست و در معرض سقوط و نابودی است.

جمع بندی پیام ها
ایمان به خدا یعنی رهایی از تعلقات و وابستگی های محدود و بی ارزش و پیوند زدن روح و دل به خدای نامحدود، طبیعی است که چنین حقیقتی با این گستردگی و نامحدودی هر گاه بخواهد در چهارچوب تعلقات و دلبستگی های محدود، مقطعی، گذرا، سطحی و غیر اصیل زندانی شود بازدهی و رهاورد مناسب را نخواهد داشت.