نسبت شفاعت و وساطت انبیای الهی

آیات وارده بر شفاعت، دلالت بر رفع عذاب از مجرمان در روز قیامت بعد از ثبوت جرم و لزوم مجازات نمی کند، بلکه مراد از این آیات شفاعت پیامبران به معنای وساطت آنها از جهت وظیفه وساطت آنها بین خداوند و بین مردم است، به اینکه احکام الهیه را با وحی می گیرند و به مردم تبلیغ می نمایند و مردم را به راه راست هدایت می کنند. و این معنای شفاعت و وساطت است که همچون بذری می ماند که در دل ها می پاشند و آن بذر رشد و نمو می کند و اوصاف و احوال مردم با وجود اختلاف آنها از آن بذر به مقدارهای متفاوت پدیدار می گردد؛ این است معنای شفاعت انبیاء که در دنیا و آخرت شفیعان مؤمنانند.
جواب آن است که این عمل انبیاء از جهت وظیفه نبوت شکی نیست که نوعی از وساطت و شفاعت است و ما در آن حرفی نداریم، الا اینکه شفاعت منحصر در این نیست بلکه نوعی دیگر از وساطت است و دلیل بر این مطلب آن است که خداوند می فرماید: «إن الله لا یغفر أن یشرک به و یغفر ما دون ذ لک لمن یشآء؛ خداوند شرک شرک آورنده به او را نمی آمرزد و غیر از شرک را نسبت به کسانی که بخواهد می آمرزد» (نساء/ 48) این آیه در غیر مورد ایمان و توبه است، زیرا در صورت ایمان و توبه، شرک هم آمرزیده می شود و شفاعتی را که به معنای وساطت در تبلیغ پیامبران است و اشکال کننده مطرح کرده است، از راه ایمان و توبه است یعنی شفاعت آنان همان طریق به ایمان و توبه است. در حالی که در این آیه آمرزش در غیر این دو مورد نسبت به کسانی که خدا بخواهد بیان شده است و آن به طریق شفاعت است.