جاودانه بودن دشمنان اهل بیت علیه‌السلام در دوزخ

در «تفسیر فرات بن ابراهیم» آمده: جعفر بن احمد برای من از حضرت صادق (ع) روایت کرده است که گفته اند پدرم فرمودند: «کل ناصب و إن تعبد، منسوب إلی هذه ا لایة: وجوه یومئذ خاشعه؛ هر شخص سب کننده و دشنام دهنده به امام، و علم مخالفت برافرازنده در برابر آنها، و دشمنی کننده به آنها؛ اگر چه از اهل عبادت باشد، منسوب است به آیه (غاشیه/ 2) که آمده است: صورت هایی در روز قیامت ذلیل و خوار و ترسناک و در هراسند، کارشان دشوار و سخت است، و در آتش برافروخته شده داخل می شوند.»
در «کافی» از علی بن ابراهیم روایت است که گفت: من از حضرت امام جعفر صادق (ع) شنیدم که می فرمود: «قال أبی: کل ناصب و إن تعبد واجتهد، منسوب إلی هذه الایة: عاملة ناصبه* تصلی نارا حامیه* کل ناصب مجتهد، فعمله هبآء؛ پدرم می گفت: هر شخص سب کننده و دشمنی کننده با امام، اگر چه اهل تعبد و عبادت باشد و کوشش بسیار کند، به این آیه (غاشیه/ 3 و 4) بازگشت می کند. (چهره هایی در آن روز درهم شکسته و ترسناک است، و) بسیار کار و زحمت دارد، و رنج و مشقت می برد، و در آتش گداخته داخل می گردد. هر شخص ناصب و دشمن آل محمد، هر عملی که انجام دهد، چون گرد و غبار پراکنده از بین می رود.» (الحدیث)
در «عیون اخبار الرضا» با اسناد خود از مفضل بن عمر از حضرت صادق (ع) از پدرانش علیهم السلام آورده است که رسول الله (ص) فرموده اند: چون مرا به معراج به آسمان بردند، خداوند تبارک و تعالی به من وحی می کرد (و مفصلا درباره محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین مطالب مهمی را بیان می کند) تا آن که فرمود: «یا محمد! لو أن عبدا عبدنی حتی ینقطع و یصیر کالشن البالی ثم أتانی جاحدا لولایتهم، ما أسکنته جنتی و لا أطلبه تحت عرشی؛ ای محمد! چنان چه بنده ای مرا به قدری عبادت کند که بدنش فرسوده و شکسته گردد و مانند مشک پوسیده و کهنه شود، و سپس در محضر من حضور یابد در حالی که ولایت پنج تن آل عبا را انکار کند؛ من او را در بهشت خود مسکن نمی دهم و در تحت عرش خودم او را نمی پذیرم.» (الخبر)

عدم دخول شیعیان امام علی (ع) در دوزخ
در «کافی» از میسر روایت کرده است که او گفت: من بر حضرت صادق (ع) وارد شدم، حضرت فرمود: حال دوستان و اصحاب تو از شیعیان چطور است؟! من عرض کردم حال ما در نزد ایشان (دستگاه حکومتی و مخالفان ما) سوگند به خدا که از حال یهود و نصاری و مجوس و مشرکین بدتر و سخت تر است. در این حال حضرت که تکیه داده بودند، جلو آمده و مستویا نشستند و گفتند: چه گفتی؟! عرض کردم: قسم به خدا که احوال ما در نزد ایشان از احوال یهود و نصاری و مجوس و مشرکین بدتر است! حضرت فرمود: قسم به خداوند که از شما دو نفر داخل آتش نمی شود! بلکه سوگند به خدا که یک نفر هم داخل نمی شود! سوگند به خدا که درباره شما وارد شده است این آیات خداوند تعالی: «و قالوا ما لنا لا نری رجالا کنا نعدهم من الاشرار* أتخذناهم سخریا أم زاغت عنهم الابصار* إن ذالک لحق تخاصم أهل النار؛ و دوزخیان در میان آتش با یکدیگر گویند که: چه شده است که ما مردمانی را که (به جرم ایمان به خدا و پیروی از رسول او) از اشرار و بدان می شمردیم اینک در جهنم نمی بینیم؟! آنان کسانی بودند که ما آنها را مسخره می کردیم و استهزاء می نمودیم؛ آیا آنها از اهل جهنم نیستند؟ و یا هستند لیکن چشمان ما بر آن ها نمی افتد؟! و این قضیه گفتگوی جهنمیان با یکدیگر، یک مطلب حق است که آنان با هم منازعه و مجادله می کنند.» (ص/ 62 تا 64) سپس حضرت صادق (ع) گفتند: «طلبوکم والله فی النار، والله فما وجدوا منکم أحدا؛ سوگند به خداوند که شما را در میان آتش می جویند، و سوگند به خداوند که یک نفر از شما را در آن جا نمی یابند.»
در «کافی» از ابوحمزه، از حضرت باقر (ع) و یا حضرت صادق (ع) در گفتار خداوند تعالی: «بلی من کسب سیـة و أحاطت به خطیئـته؛ آری کسی که بدی به دست آورد و گناهانش او را در برگیرد.» (بقره/ 81) آورده است که فرموده اند: مراد از اکتساب زشتی ها و احاطه قبایح و وقایح و خطایا، انکار امامت امیرالمؤمنین است که: «فأولانئک أصحاب النار هم فیها خالدون؛ پس چنین کسانی اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود.» (بحارالانوار/ جلد8 صفحه 358)
در «تفسیر فرات بن ابراهیم» از حضرت باقر (ع) روایت کرده است که گفته اند: امیرالمؤمنین (ع) فرموده اند: چون روز قیامت شود، منادی از آسمان ندا می کند: علی بن ابی طالب کجاست؟! من می ایستم و پس از آن گفته می شود: تو علی هستی؟! من می گویم: من پسر عموی پیامبر مصطفی و وصی او و وارث او هستم! به من گفته می شود: آری راست گفتی! اینک در بهشت داخل شو، خداوند تو و شیعه ات همه را مورد غفران خود قرار داد، و تو را از دهشت و وحشت فزع اکبر ایمن کرد، و شیعیان تو را نیز با تو از دهشت و وحشت فزع اکبر در ایمنی قرار داد. اینک همه داخل بهشت گردید؛ همه در امن و امان خداوندی هستید! و هیچ گونه خوف و ترسی، و هیچ گونه غصه و اندوهی برای شما نخواهد بود.»