اختلاف نظر بین شیعه و سنی

در قرآن مکتوب از همان آغاز که قرآن به کتابت درآمده است در اول هر سوره ای به استثنای سوره برائت بسم الله الرحمن الرحیم است؛ یعنی سوره با بسم الله الرحمن الرحیم آغاز می شود. ولی دیر زمانی است که بین شیعه و سنی بر سر اینکه آیا این آیه جزء هر سوره است یا نه، اختلاف عظیمی وجود دارد. اهل تسنن آن را جزء هیچ سوره ای نمی دانند و شروع هر سوره را با بسم الله از قبیل شروع هر کار دیگر با بسم الله می شمارند که بسم الله جزء آن کار نیست؛ بلکه در عمل گاهی سوره ها را بدون بسم الله آغاز می کنند. در نماز حمد و یا هر سوره ای را که احیانا بخواهند بعد از حمد بخوانند بدون بسم الله می خوانند.

شیعه به پیروی از ائمه اطهار (ع) به شدت با این مسأله مخالفت دارند، تا آنجا که ائمه اطهار فرموده اند خدای بکشد کسانی را که بزرگترین آیه از آیات قرآن را از قرآن حذف کرده اند. اگر بسم الله را از اول سوره ها برداریم دیگر این آیه را ما در قرآن نداریم جز در سوره نمل که آن هم در ضمن نقل قولی است که قرآن از ملکه سبا می کند، که هنگامی که نامه سلیمان (ع) را قرائت کرد گفت: انه من سلیمان و انه بسم الله الرحمن الرحیم. این نامه از سلیمان است و این گونه آغاز می گردد: بسم الله .... الی آخر.
در هر حال شیعه آن را مسلم جزء قرآن می داند، نه اینکه آن را جدای از قرآن محسوب کند و مانند آنکه در آغاز هر امری، بسم الله را می افزاید، در قرائت قرآن هم این آیه را از خارج بر آن اضافه کند.