عبدالله بن مبارک

ابوعبدالرحمن عبدالله بن مبارک بن واضح مروزی، در سال 118 هجری قمری در مرو بدنیا آمد. او فقیه، محدث و عارف مشهور ایرانی در قرن 2 هـ. ق است که فقه و حدیث را نزد سفیان ثوری و مالک بن انس یاد گرفت. بسار زاهد بود و گوشه نشینی و خلوت را خیلی دوست داشت، از همین رو از مردم کناره گرفته بود و کتاب «موطا» از مالک بن انس را روایت می کرد. پدرش نیز مرد صالحی بود، روزی در باغ مولایش که کار می کرد، مولا از او انار شیرین خواست. او انار آورد ولی ترش بود، مولا ناراحت شد و گفت من انار شیرین خواستم، او دو مرتبه انار آورد ولی باز هم ترش بود، مولایش خشمگین شد و گفت مگر تو انار شیرین از ترش را نمی شناسی؟ گفت خیر! مولا گفت چرا؟ گفت من هنوز از این باغ انار نخورده ام تا بشناسم. مولا گفت چرا؟ گفت برای اینکه اجازه نداشته ام. وقتی مولایش حرف او را شنید و تحقیق کرد و دید که راست می گوید، دختر خودش را به او داد. گویند که عبدالله از همین دختر بوده است، عبدالله بن مبارک در سال 182 هجری قمری در شهر درهیت که از شهرهای عراق است در سن 60 سالگی فوت کرد. قبر او هم همانجاست و زیارتگاه مردم آنجا می باشد.