ماریه قبطیه

ماریه قبطیه، از زنان پیامبر گرامی اسلام که در قریه «حفن» از توابع الصنا مصر، متولد شد. پدرش شمعون نام داشت. سال ششم هجری، بعد از قرارداد «حدیبیه» پیغمبر اسلام به فکر تبلیغ اسلام به خارج شبه جزیره عربستان و رسالت جهانی خود شد و بدین منظور تصمیم گرفت نامه هایی به سران جهان آن روز و زمامداران کشورهای مختلف بنویسد و افرادی را بفرستد و آنها را به اسلام، دعوت کند. از این رو، نامه ای به مقوقس قبطی پادشاه مصر و حاکم اسکندریه نوشت. گویند این نامه هم اکنون، در موزه های مصر و اروپا موجود است.
این نامه که به مقوقس رسید، از فرستاده پیغمبر، سئوالاتی درباره اوصاف و خصوصیات حضرت نمود و بعد پاسخ نامه را نوشت و با هدایایی از جمله مقداری لباس، غلام، کنیز و استر بود، برای پیامبر فرستاد. این کنیزان "ماریه" و خواهرش "سیرین" بودند. پیغمبر، ماریه را به زوجیت خود برگزید و سیرین را به حسان بن ثابت داد. ماریه فرزندی آورد به نام ابراهیم که شدیدا مورد علاقه پیغمبر بود و فقط 18 ماه زنده بود و در همان کودکی وفات کرد. بعد از فوت ابراهیم، پیامبر فرمود: چشم می گرید و دل محزون می شود ولی هرگز سخنی که موجب غضب خداوند باشد، نمی گویم. ماریه از زنان خوب پیغمبر و مورد عنایت حضرت و علاقمند به حضرت فاطمه و علی (ع) بود و به همین جهت مورد آزار و سخنان و سرزنش زنهای دیگر بود. پیغمبر برای آسایش او خانه اش را در باغچه ای کنار مدینه تهیه کرد که به آن "مشربه ام ابراهیم" گویند. ماریه قبطیه، بعد از وفات رسول خدا در زمان خلافت عمربن الخطاب سال 16 هـ ق از دنیا رفت و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.