اشعار ابن ابی الحدید درباره عظمت امیرالمؤمنین
فارسی 13951 نمایش |یا علی گر به حشر، قنبر تو سایه بر گبر محشر اندازد
جای دارد که ابر رحمت گیر، سایه بر اهل محشر اندازد
هو النبأ المکنون و الجوهر الذی *** تجسد من نور من القدس زاهر (1)
ألا إنما الاءسلام لولا حسامه *** کعفطة عنز أو قلامة حافر (2)
ألا إنما التوحید لولا علومه *** کعرضة ضلیل و نهبة کافر (3)
صفاتک أسمآء و ذاتک جوهر *** بری المعانی من صفات الجواهر (4)
یجل عن الاعراض و الاین و المتی *** و یکبر عن تشبیهه بالعناصر (5)
از اشعار رائیه ابن ابی الحدید است که از علویات سبع اوست و در مجموعه ای با معلقات سبع و قصیده بوصیری طبع سنگی شده است.
معنی اشعار بالا به ترتیب ابیات چنین می شود:
1ـ اوست خبر مستور و اصلی که از نور تابنده عالم قدس صورت بندی شده و لباس جسمیت در بر کرده است.
2ـ آگاه باشید! که اگر جهاد عظیم و شمشیر برنده او نبود، از اسلام جز چیز اندکی همانند آب بینی بز یا پاره سم حیوان باقی نبود.
3ـ آگاه باشید! که اگر علوم و دانش او نبود، توحید آنچنان خراب می شد که به صورت آنچه را که شخص ضال عرضه می کند و آنچه را که کافر غارت کرده است در می‌آمد.
4ـ صفات تو اسماء خداست و ذات تو جوهری است که از آثار و خواص جواهر عالم امکان جداست.
5ـ و ذات تو برتر است از عرضه ماده و مکان و زمان، و بزرگتر است از تشبیه و مشابهت با عناصر.
منـابـع
سید محمدحسین حسینی طهرانی- معادشناسی 5- صفحه 47-46
کلیــد واژه هــا
0 نظر اشتراک گذاری ارسال چاپ پرسش در مورد این مطلب افزودن به علاقه مندی ها