نقمت های دنیوی

از آیات قرآن استفاده می شود که نه تنها عمل نیک انسان در جلب رحمت الهی مؤثر است بلکه اعمل بد انسان نیز در جهان آفرینش مؤثر می باشد و پیامدهایی خواهد داشت. اینک آیاتی را در خصوص این مورد یادآور می شویم:
آیات مربوط به نقمت های دنیوی دو نوع است:
الف: آیاتی که به صورت کلی یادآور می شوند که اعمال بد و زشت انسان در این جهان پیامدهای ناگواری دارد و هر نوع ناگواری که در این جهان به انسان می رسد نتیجه عمل اوست.
ب: آیاتی که بیانگر نزول عذاب الهی نسبت به گروهی است که با پیامبران خود از در مخالفت وارد شده و رسالت آنان را تکذیب نمودند. اینک آیات عمومی در این قسمت:

1- انذار از طریق نقمت های دنیوی به صورت کلی:
آیات وارد در این مورد فزون تر از آن است که در اینجا منعکس شود و از باب نمونه برخی را یاد آورمی شویم:
الف: «و ما أصبکم من مصیبة فبما کسبت أیدیکم‏ و یعفوا عن کثیر؛ و هر مصیبتى به شما برسد به سبب دستاورد خود شماست و (خدا) از بسیارى (گناهان‏) در مى‏ گذرد.» (شوری/ 30)
ب: «و اتقوا فتنة لا تصیبن‏ الذین ظلموا منکم خاصة و اعلموا أن الله شدید العقاب؛ و از فتنه ‏اى بترسید که تنها دامن ستمگران شما را نمى‏ گیرد و بدانید که خداوند سخت کیفر است.» (انفال/ 25)
به طور مسلم این عذابی دامن مجرم و غیر مجرم را می گیرد؛ تنها عذاب دنیوی است که در آن، خشک و تر با هم می سوزاند و گرنه عذاب اخروی هر کس از آن خود او است و در هر حال، این عذاب دنیوی و واکنش اعمال یک جامعه است.
ج: «ما أصابک من حسنة فمن الله و ما أصابک من سیئة فمن نفسک و أرسلناک للناس رسولا و کفى‏ بالله شهیدا؛ هر خیرى به تو رسد از جانب خداست و هر بدى به تو رسد از خود توست و تو را به عنوان پیامبر براى مردم فرستادیم و این بس که خداوند گواه است.» (نساء/ 79)
برخی از آیاتی که بیانگر نعمت های دنیوی می باشند به گونه ای ناظر به این موضوع هستند.

2ـ انذار از طریق عذاب های خاص دنیوی
پیامبران الهی پیوسته مردم را از عذاب های دنیوی که دامنگیر گنهکاران می شود بیم می دادند ولی متأسفانه بسیاری از آنان به خاطر غرق شدن در گناه این انذارها را نادیده گرفته و پیوسته می گفتند اگر راست می گوئید انذار خود را جامه عمل بپوشانید و در این خصوص آیاتی که در مورد هلاکت قوم نوح و لوط و صالح و شعیب و قوم فرعون و غیره نازل شده است می توانند شاهد گفتار ما باشند. برای ذکر نمونه سخن شعیب به قومش را یاد آور می شویم: «و یاقوم لا یجرمنکم شقاقى أن یصیبکم مثل ما أصاب قوم نوح أو قوم هود أو قوم صلح و ما قوم لوط منکم ببعید؛ و اى قوم من! دشمنى با من شما را بر آن ندارد (کارى کنید) که به شما آن رسد که به قوم نوح یا قوم هود یا قوم صالح رسید و قوم لوط از شما چندان دور نیست.» سوره ی هود، آیه ی 89.