عبور قرآن از صفوف آفریدگان در قیامت

محمد بن یعقوب کلینی از حضرت ابی جعفر امام باقر (ع) روایت می کند که آن حضرت فرمودند: «یَا سَعْدُ! تَعَلمُوا الْقُرءَانَ، فَإن الْقُرءَانَ یَأْتِی یَوْمَ الْقِیَمَةِ فِی أَحْسَنِ صُورَةٍ نَظَرَ إلَیْهَا الْخَلْقُ، وَالناسُ صُفُوفٌ عِشْرُونَ وَ مِأَةُ أَلْفِ صَف: ثَمَانُونَ أَلْفَ صَف أُمةُ مُحَمدٍ صَلی اللَهُ عَلَیْهِ وَءَالِهِ وَسَلمَ وَ أَرْبَعُونَ أَلْفَ صَف مِنْ سَآئِرِ الاْمَمِ؛ ای سعد! قرآن را یاد بگیرید، چون قرآن در روز قیامت در نیکوترین و زیباترین چهره ها می آید و تمام مخلوقاتِ خداوند به او نگاه می کنند و مردم در آن روز یک صد و بیست هزار صف می باشند؛ هشتاد هزار صف از امت پیامبر اکرم محمد (ص) و چهل هزار صف از سایر امت ها».
و سپس حضرت می فرماید: قرآن در صورت مردی می آید در برابر صف مسلمانان و سلام می کند و به او نگاه می کنند و می گویند: «لاَ إلَهَ إلا اللَهُ الْحَلِیمُ الْکَرِیمُ» این مرد از زمره مسلمانان است و ما او را به اوصافش و صفاتش می شناسیم جز آنکه چون سعی و کوشش و اجتهاد او در قرآن بیش از ما بوده است، بدین جهت این درجه از بهاء و جمال نور را به دست آورده است؛ درجه ای را که ما به دست نیاورده ایم و پس از آن از مقابل صف مسلمین می گذرد تا در مقابل صف شهدا قرار می گیرد و شهدا به او نگاه می کنند و می گویند: «لاَ إلَهَ إلا اللَهُ الرب الرحِیم» این مرد از زمره شهداء است، ما او را با صفاتش و با روش و منهاجش می شناسیم مگر آنکه چون او از شهیدان دریاست، از این سبب بهاء و فضلی را حایز شده است که ما حایز نشده ایم و پس از آن از مقابل صف شهیدان می گذرد و در مقابل صف شهدا دریا قرار می گیرد به صورت شهیدی. در این حال شهدا دریا به او نگاه می کنند و تعجب آنها زیاد م یشود و می گویند: این مرد از شهیدان دریاست و ما او را به صفت و سیره و رویه اش می شناسیم! مگر آنکه آن جزیره ای که این مرد در آن مورد اصابت قرار گرفته و شهید شده است، ترسناک تر و وحشت زا تر از جزیره ای بوده است که ما در آن شهید شده ایم و از همین لحاظ مقداری از بهاء و جمال و نوری را به دست آورده است که ما به دست نیاورده ایم.
قرآن از اینجا نیز می گذرد تا میرسد به صف پیامبران و مرسلین، به صورت یک پیغمبر مرسل پیامبران و مرسلین به او نگاه می کنند و می گویند از شدت تعجبی که نموده اند: «لاَ إلَهَ إلا اللَهُ الْحَلِیمُ الْکَریمُ». این مرد یک پیغمبر مرسل است و ما او را به صفت و سیره و روشش می شناسیم، مگر آنکه او دارای فضل و برتری بسیاری است. حضرت فرمودند: تمام پیامبران جمع میشوند و با هم به نزد رسول الله (ص) می آیند و از ایشان می پرسند، و می گویند: «یا محَمد من هذا؛ ای محمد این کیست؟!» رسول خدا می فرماید: آیا شما او را نمی شناسید؟! پیامبران می گویند: نه، ما او را نمی شناسیم، این مرد از زمره کسانی است که خداوند به هیچ وجه بر او غضب ننموده است. رسول خدا (ص) می فرماید: این حجت خداست بر بندگانش. قرآن سلام می کند و از آنجا می گذرد تا می رسد به صف فرشتگان در صورت فرشته مقرب و ملائکه به او نگاه می کنند و شگفتشان افزوده می گردد و چون فضل و شرف او را می نگرند قرآن برای آنان بزرگ جلوه می کند و می گویند: تَعَالَی رَبنَا وَ تَقَدسَ، این بنده خدا از فرشتگانست و ما او را به رویه و منهاج و صفاتش می شناسیم جز آنکه این نزدیک ترین ملائکه از نقطه نظر درجات قرب بسوی خداوند عزوجل است و از همین جهت به جمال و نوری ملبس شده است که ما ملبس نشده ایم!