روایات شیعه درباره شفاعت روز قیامت

روایات وارده از طریق شیعه در کتب معتبره از حد استفاضه گذشته و به مرحله تواتر معنوی رسیده است؛ پس می توان گفت که مسئله شفاعت اجماعی است. شیخ طبرسی فرموده است: «امت اجماع کرده اند بر آنکه برای پیامبر اکرم (ص) شفاعت مقبول است و اگر چه در کیفیت آن خلاف نموده اند. در نزد ما طایفه امامیه شفاعت اختصاص به بر انداختن مضار و از بین بردن عذاب گناهکاران مؤمنی که مستحق عذابند دارد و معتزله می گویند: شفاعت برای گنهکاران نیست، بلکه برای زیادی منفعت برای مطیعین و تائبین است و در نزد ما جماعت امامیه برای پیغمبر (ص) و اصحاب برگزیده آن حضرت و ائمه طاهرین از اهل بیت و مؤمنین صالح العمل ثابت است و خداوند تعالی به سبب شفاعت ایشان بسیاری از گناهکاران را نجات می دهد؛ و مؤید این گفتار، خبری است که وارد شده و امت آن را تلقی به قبول کرده است، و آن گفتار رسول الله است که: «ادخرت شفاعتی لاهل الکبا´ئر من أمتی؛ من شفاعت خود را برای گنهکاران به گناهان کبیره از امت خود ذخیره نموده ام و نگاه داشته ام.»
و نیز آنچه را که در روایات اصحاب ما مرفوعا از رسول خدا (ص) روایت کرده اند که: «من در روز قیامت شفاعت می کنم و شفاعت من پذیرفته است و علی شفاعت می کند و شفاعت او پذیرفته است و اهل بیت من شفاعت می کنند و شفاعت آنان نیز پذیرفته است؛ و حقا که پستترین مؤمنی که به او شفاعت داده میشود، درباره چهل تن از برادرانش شفاعت می کند، که هر یک از آنان مستحق آتشند.»
صدوق با سند متصل خود از انس بن مالک روایت کرده است که او گفت: «قال رسول الله (ص): لکل نبی دعوة قد دعا بها و قد سأل سؤلا؛ و قد خبأت دعوتی لشفاعتی لامتی یوم القیمة؛ رسول خدا (ص) گفته اند: از برای هر پیامبری درخواستی است که به آن درخواست از خدا تمنایی دارد، و مسئول و حاجت خود را سؤال می نموده است و من درخواست خود را پنهان کردم تا شفاعت من برای امت من در روز قیامت بوده باشد».
و صدوق نیز روایت کرده است که: «قال الصادق جعفر بن محمد (ع): من أنکر ثلاثة أشیآء فلیس من شیعتنا: المعراج والمسآءلة فی القبر والشفاعة؛ امام صادق (ع) فرموده اند: هر کس که سه چیز را انکار کند از شیعیان ما نیست: معراج رسول الله (ص)، و بازپرسی و گفتگوی در میان قبر و شفاعت.»
و شیخ طوسی در خبر ابوذر و سلمان روایت کرده است که: «ابوذر و سلمان گفته اند که رسول الله فرموده اند: خداوند حق یک سؤال و خواهش مهمی را به من داد و من آن درخواست را برای شفاعت مؤمنان در روز قیامت به تعویق انداختم و خداوند قبول نمود.»
و نیز صدوق از ابن عباس روایت کرده است که «رسول اکرم (ص) گفتند: به من پنج چیز عنایت شده است که به هیچکس قبل از من داده نشده است: زمین برای من سجده گاه و پاک کننده شد و با ترس در دل دشمنان یاری شدم و غنیمت برای من حلال شد و جوامع کلمات به من اعطا شد و شفاعت به من داده شد.»
ابوحمزه روایت کرده است که: «قال أبو جعفر (ع): إن لرسول الله (ص) شفاعة؛ امام باقر (ع) گفتند: که برای رسول خدا (ص) شفاعت است» (محاسن برقی، ج1، ص184) و نیز روایت میکند که: «للنبی صلی الله علیه وءاله شفاعة فی أمته، و لنا شفاعة فی شیعتنا، و لشیعتنا شفاعة فی أهل بیتهم؛ از برای رسول خدا (ص) شفاعت است در امت او و از برای ماست شفاعت در شیعیان ما و از برای شیعیان ماست شفاعت در اهل بیتشان» و نیز روایت کرده است از حضرت صادق (ع) که در تفسیر آیه شریفه: «فما لنا من شـ'فعین* و لا صدیق حمیم؛ و اکنون ما را هیچ شفیعی نیست و نه دوست مهربانی» (شعراء/ 100-101)، فرموده اند: «شافعین ائمه هستند و صدیق از مؤمنین می باشند» (محاسن برقی، ج1، ص184)
و نیز روایت کرده است از ابی حمزه: «گفت: مردی به امام صادق (ع) عرض کرد: همسایه ای دارم که از خوارج است و می گوید: در روز قیامت همه هم و غم محمد برای خودش است، پس چگونه می تواند شفاعت کند؟ امام صادق (ع) فرمود: کسی از گذشتگان و آیندگان نیست جز اینکه روز قیامت محتاج به شفاعت محمد (ص) است.»
و شیخ طوسی با اسناد متصل خود روایت کرده است از محمد ابن عبدالرحمن از حضرت صادق (ع): «قال رسول الله صلی الله علیه وءاله: لا تستخفوا بشیعة علی فإن الرجل منهم لیشفع لعدد ربیعة و مضر؛ رسول خدا (ص) فرمودند: شیعیان علی بن ابیطالب را سبک مشمارید! چون یک تن از آنان چنین قدرتی دارد که در روز قیامت به اندازه تعداد نفرات قبیله ربیعه و مضر، شفاعت می کند» (بحارالانوار، طبع حروفی ج8، ص56)
«بشر بن شریح بصری گوید: به حضرت امام محمد باقر (ع) گفتم: کدامیک از آیات در کتاب خدا نزد شما امید بخش تر است؟! حضرت گفتند: قوم شما در این مسئله چه می گویند؟! من گفتم: می گویند این آیه که: ای بندگان من که بر جان های خود اسراف ورزیده اید، از رحمت خدا نا امید نباشید که خداوند جمیع گناهان را می آمرزد. حضرت گفتند: اما ما اهل بیت این را نمی گوئیم. من گفتم: پس شما در این امر چه می گوئید؟! حضرت گفتند: این آیه که «و هر آینه به زودی خداوند به تو ای پیامبر آنقدر می بخشد و تو راضی خواهی شد.» شفاعت است، والله شفاعت است والله شفاعت است.»