غدیریه علاءالدین حلی (شفاعت)

قصائد هفتگانه علاء الدین حلی؛ قصیده سوم؛
یا عین ما سفحت غروب دماک *** إلا بما ألهمت حب دماک
و لطول إلفک بالطلول أراک *** أقمارا بزغن علی غصون أراک
ما ریق دمعک حین راق لک الهوی *** إلا لأمر فی عناک عناک
لک ناظر فی کل عضو ناضر *** مناک تسویفا بلوغ مناک
کم نظرة أسلفت نحو سوالف *** سامت أساک بها علاج أساک
فجنیت دون الورد و ردا متلفا *** و انهار دون شفاک فیه شفاک
یا بانة السعدی ما سلت ظباک *** علی إلا من عیون ظباک
شعبت فؤادی فی شعابک ظبیة *** تصمی القلوب بناظر فتاک
تبدو هلال دجی و تلحظ جؤذرا *** و تمیس دلا فی منیع حماک
شمس تبوأت القلوب منازلا *** مأنوسة عوضا عن الأفلاک
سکنت بها فسکونها متحرک *** و جسومها ضعفت بغیر حراک
أسدیة الآباء إلا أن من *** - تسب الخؤولة من بنی الأتراک
أ شقیقة الحسبین هل من زورة *** فیها یبل من الضنا مضناک
ما ذا یضرک یا ظبیة بابل *** لو أن حسنک مثله حسناک
أنکرت قتل متیم شهدت له *** خداک ما صنعت به عیناک
و خضبت من دمه بنانک عنوة *** و کفاک ما شهدت به کفاک
حجبتک عن أسد أسود عرینها *** و حماک لحظک عن أسود حماک
حجبوک عن نظری فیا لله ما *** أدناک من قلبی و ما أقصاک
ضن الکری بالطیف منک فلم یکن *** إسراک بل هجر الکری أسراک
لیت الخیال یجود منک بنظرة *** إن کان عز علی المحب لقاک
فأرقت أرض الجامعین فلا الصبا *** عذب و لا طرف السحائب باکی
کلا و لا برد الکلا بید الحبا *** فیها یحاک و لا الحمام یحاکی
ودعت راحلة فکم من فاقد *** باک و کم من مسعف متباکی
أبکی فراقکم الفریق فأعین ال *** - مشکو تبکی رحمة للشاکی
کنا و کنت عن الفراق بمعزل *** حتی رمانا عامدا و رماک
و کذا الألی من قبلنا بزمانهم *** وثقوا فصیرهم حکایة حاکی
یا نفس لو أدرکت حظا وافرا *** لنهاک عن فعل القبیح نهاک
و عرفت من أنشاک من عدم إلی *** هذا الوجود و صانعا سواک
و شکرت منته علیک و حسن ما *** أولاک من نعمائه مولاک
أولاک حب محمد و وصیه *** خیر الأنام فنعم ما أولاک
فهما لعمرک علماک الدین فی *** الأولی و فی الأخری هما علماک
و هما أمانک یوم بعثک فی غد *** و هما إذا انقطع الرجاء رجاک
و إذا الصحائف فی القیامة نشرت *** سترا عیوبک عند کشف غطاک
و إذا وقفت علی الصراط تبادرا *** فتقدماک فلم تزل قدماک
و إذا انتهیت إلی الجنان تلقیا *** ک و بشراک بها فیا بشراک
هذا رسول الله حسبک فی غد *** یوم الحساب إذا الخلیل جفاک
و وصیه الهادی أبو حسن إذا *** أقبلت ظامیة إلیه سقاک
فهو المشفع فی المعاد و خیر من *** علقت به بعد النبی یداک
و هو الذی للدین بعد خموله *** حقا أراک فهذبت آراک
لولاه ما عرف الهدی و نجوت من *** متضایق الأشراک و الإشراک
هو فلک نوح بین ممتسک به *** ناج و مطرح مع الهلاک
کم مارق من مازق قد غادرت *** مزقا حدود حسامه البتاک
سل عنه بدرا حین بادر قاصم *** الأملاک قائد موکب الأملاک
من صب صوب دم الولید و من تری *** أخلا من الدهم الحماة حماک
و اسأل فوارسها بأحد من تری *** ألقاک وجه الحتف عند لقاک
و أطاح طلحة عند مشتبک القنا *** و لواک قسرا عند نکس لواک
و اسأل بخیبر خابریها من تری *** عفی فناک و من أباح فناک
و أذاق مرحبک الردی و أحله *** ضیق الشباک و فل حد شباک
و استخبری الأحزاب لما جردت *** بیض المذاکی فوق جرد مذاکی
و استشعرت فرقا جموعک إذ غدت *** فرقا و أدبر إذ قفاک قفاک
قد قلت حین تقدمته عصابة *** جهلوا حقوق حقیقة الإدراک
لا تفرحی فبکثر ما استعذبت فی *** أولاک قد عذبت فی أخراک
یا أمة نقضت عهود نبیها *** أ فمن إلی نقض العهود دعاک
وصاک خیرا بالوصی کأنما *** متعمدا فی بغضه وصاک
أ و لم یقل فیه النبی مبلغا *** هذا علیک فی العلی أعلاک
و أمین وحی الله بعدی و هو فی *** إدراک کل قضیة إدراک
و المؤثر المتصدق الوهاب إذ *** ألهاک فی دنیاک جمع لهاک
إیاک أن تتقدمیه فإنه *** فی حکم کل قضیة أقضاک
فأطعت لکن باللسان مخافة *** من بأسه و الغدر حشو حشاک
حتی إذا قبض النبی و لم یطل *** یوما مداک له سننت مداک
و عدلت عنه إلی سواه ضلالة *** و مددت جهلا فی خطاک خطاک
و زویت بضعة أحمد عن إرثها *** و لبعلها إذ ذاک طال أذاک
یا بضعة الهادی النبی و حق من *** أسماک حین تقدست أسماک
لا فاز من نار الجحیم معاند *** عن إرث و الدک النبی زواک
أ تراه یغفر ذنب من أقصاک عن *** سخط و أسخط إذ أباک أباک
کلا و لا نال السعادة من غوی *** و عداک ممتسکا بحبل عداک
یا تیم لا تمت علیک سعادة *** لکن دعاک إلی الشقاء شقاک
لولاک ما ظفرت علوج أمیة *** یوما بعترة أحمد لولاک
تالله ما نلت السعادة إنما *** أهواک فی نار الجحیم هواک
أنی استقلت و قد عقدت لآخر *** حکما فکیف صدقت فی دعواک
و لأنت أکبر یا عدی عداوة *** و الله ما عضد النفاق سواک
لا کان یوم کنت فیه و ساعة *** فض النفیل بها ختام صهاک
و علیک خزی یا أمیة دائما *** یبقی کما فی النار دام بقاک
هلا صفحت عن الحسین و رهطه *** صفح الوصی أبیه عن آباک
و عففت یوم الطف عفة جده *** المبعوث یوم الفتح عن طلقاک
أ فهل ید سلبت إماءک مثل ما *** سلبت کریمات الحسین یداک
أم هل برزن بفتح مکة حسرا *** کنسائه یوم الطفوف نساک
یا أمة باءت بقتل هداتها *** أ فمن إلی قتل الهداة هداک
أم أی شیطان رماک بغیه *** حتی عراک و حل عقد عراک
بئس الجزاء لأحمد فی آله *** و بنیه یوم الطف کان جزاک
فلئن سررت بخدعة أسررت فی *** قتل الحسین فقد دهاک دهاک
ما کان فی سلب ابن فاطم ملکه *** ما عنه یوما لو کفاک کفاک
لهفی علی الجسد المغادر بالعرا *** شلوا تقلبه حدود ظباک
لهفی علی الخد التریب تخده *** سفها بأطراف القنا سفهاک
لهفی لآلک یا رسول الله فی *** أیدی الطغاة نوائحا و بواکی
ما بین نادبة و بین مروعة *** فی أسر کل معاند أفاک
تالله لا أنساک زینب و العدا *** قسرا تجاذب عنک فضل رداک
لم أنس لا و الله وجهک إذ هوت *** بالردن ساترة له یمناک
حتی إذا هموا بسلبک صحت باسم *** أبیک و استصرخت ثم أخاک
لهفی لندبک باسم ندبک و هو *** مجروح الجوارح بالسیاق یراک
تستصرخیه أسی و عز علیه أن *** تستصرخیه و لا یجیب نداک
و الله لو أن النبی و صنوه *** یوما بعرصة کربلا شهداک
لم یمس منهتکا حماک و لم تمط *** یوما أمیة عنک سجف خباک
یا عین إن سفحت دموعک فلیکن *** أسفا علی سبط الرسول بکاک
و ابکی القتیل المستضام و من بکت *** لمصابه الأملاک فی الأفلاک
أقسمت یا نفس الحسین ألیة *** بجمیل حسن بلاک عند بلاک
لو أن جدک فی الطفوف مشاهد *** و علی التراب تریبة خداک
ما کان یؤثر أن یری حر الصفا *** یوما وطاک و لا الخیول تطاک
أو أن والدک الوصی بکربلا *** یوما علی تلک الرمول یراک
لفداک مجتهدا و ود بأنه *** بالنفس من ضیق الشراک شراک
عالوک لما أن علوت فآه من *** خطب نراه علی علاک علاک
قد کنت شمسا یستضاء بنورها *** یعلو علی هام السماک سماک
و حمی یلوذ به المخوف و منهلا *** عذبا یصوب نداک قبل نداک
ما ضر جسمک حر جندلها و قد *** أضحی سحیق المسک ترب ثراک
فلئن حرمت من الفرات و ورده *** فمن الرحیق العذب ری صداک
و لئن حرمت نعیمها الفانی فمن *** دار البقاء تضاعفت نعماک
و لئن بکتک الطاهرات لوحشة *** فالحور تبسم فرحة بلقاک
ما بت فی حمر الملابس غدوة *** إلا انثنت خضرا قبیل مساک
إنی لیقلقنی التلهف و الأسی *** إذ لم أکن بالطف من شهداک
لأقیک من حر السیوف بمهجتی *** و أکون إذ عز الفداء فداک
و لئن تطاول بعد حینک بیننا *** حین و لم أک مسعدا سعداک
فلأبکینک ما استطعت بخاطر *** تحکی غرائبه غروب مداک
و بمقول ذرب اللسان أشد من *** جند مجندة علی أعداک
و لقد علمت حقیقة و توکلا *** أنی سأسعد فی غد بولاک
و ولاء جدک و البتول و حیدر *** و التسعة النجباء من أبناک
قوم علیهم فی المعاد توکلی *** و بهم من الأسر الوثیق فکاکی
فلیهن عبدکم علیا فوزه *** بجنان خلد فی جناب علاک
صلی علیک الله ما أملاکه *** طافت مقدسة بقدس حماک

ترجمه
«ای دیده اشکهای خونینت بر گونها جاری نگشت مگر برای عشق و دوستی زیبا صنمان که به تو الهام شد، و به قدری انس با کوهها گرفتی که به گمانم می رسد مانند ماههائی هستی که بر شاخه های درخت اراک بتابد، اشکهایت جاری نگشت هنگامی که عشق برایت پسندیده شد، مگر به خاطر امری که خواست تو را بیازارد، تو به هر عضوی دیده عشق دوخته و از برای رسیدن به آرزوهایت تو را به تعویق می اندازد، چقدر دیده به طرف گذشته ها برگرداندی که نتوانستند دردت را درمان کنند، خواستی گلی بچینی ولی گلی چیدی که نابود کننده بود و در مقابل شفای تو قوی از بین رفت، ای پری رو شمشیرت از نیام بیرون نیامد مگر از چشمان چون آهوانت که بر وی من کشیده شد، قلبم را در راه تو آهوان چند قطعه نمودند چنانکه دلها کور شوند با نگاه های کشنده آن، مانند ماه شبانگاه می درخشد و بچه آهوان را می نگرد و با ناز و کرشمه در پناه تو به رقص در می آید، آفتابی که در دلها جای گزین شد و به آنها عوض افلاک انس گرفته است، در دلها قرار گرفته و حال آنکه آرامش وی حرکت می باشد و بدنها ضعیف شد و نمی توانند حرکت کنند، از طرف پدر منتسب به بنی اسد می باشد ولی دائی هایش به فرزندان ترکها نسبت داده می شوند.
ای بلند پایه حسب و نسب آیا ممکن است دیداری دست دهد تا عافیت یابد از درد قلب پر دردت، ای آهوی بابل چه ضرری برای تو دارد که نیکو کاریت مانند نیک روئیت شود، آ یا انکار می کنی که عاشقی را کشته ای و حال اینکه گونه هایت گواهی می دهند آنچه را چشمانت انجام داده است، از خون او انگشتان خود را آلوده ای و همین بس که دستهایت به این امر شهادت می دهند، تو را از شیر، شیران بیشه اش نگاه داشته و نگاه های تو، تو را از شیران اطرافت حمایت کرده اند، تو را از دیدگان من پنهان نمودند ولی چقدر از قلب من نزدیک و چه اندازه دوری، بخل ورزید دیدگانم از اینکه تو را در خواب به بینم، تو دور نبودی بلکه دیدگان تو را دور دیده است، آرزو دارم که در عالم خیال تو را به بینم هنگامی که نمی توانم در عالم واقع به دیدارت نائل گردم، از خاک جامعین (حله) دور شدم در حالتی که درد عشق نیکو نبود و گوشه ابرها گریان نبودند، نه، پارچه های کله ها به دست ابرهای پربار بافته نمی شود و کبوترها هم دردی نمی کنند با قافله ای وداع گفتم و حال آنکه چقدر دور شده گریان بوده و همراهی کنندگان خود را به حال گریه کنندگان در می آوردند، از برای فراق شما هر دوری گریه می کرد و دیدگان آنها که شکایت نزد آنها برده شده از برای شکایت کنندگان اشک ریزان است.
ما و تو از فراق دور بودیم تا اینکه روزگار ما و تو را عمدا به تیر جفانشان کرد، و همچنین گذشتگان به دنیای خود اطمینان داشتند و و حالی که آنها را از برای نقال ها داستانی قرار داد، ای نفس اگر دارای شانس فراوان باشی هر آینه عقلت تو را از زشتی ها باز می دارد، و درک می کنی که کی تو را از عدم به وجود آورد و کی تو را بیافرید، و سپاس گذاری می نمودی منتی که بر تو نهاده و نعمتهائی که مولایت به تو انعام نموده است، به تو ارزانی داشته دوستی محمد (ص) بهترین مخلوقین و وصیش را، چه نعمت نیکوئی ارزانی داشته است، به جان تو سوگند این دو این را در دنیا به تو بیاموختند و در آخرت راهنما تو می باشند، این دو برای تو امانند در روز رستاخیز و به دادت می رسند هنگامی که دادرسی نداری، هنگامی که صحایف اعمالت در قیامت گشوده گردد اینان عیوبت را پنهان می کنند چون پرده از روی کارهایت برداشته شود، چون بر پل صراط بایستی این دو تو را رهبری می کنند و لذا پایت نمی لرزد، و چون نزد بهشت برسی این دو تو را به بهشت بشارت می دهند و چه نیکو بشارتی است.
این پیامبر گرامی خدا بس است برای تو در روز واپسین روز حساب و هنگامی که دوست از تو روی برگرداند، و وصی این پیامبر ابوالحسن تو را سیراب می کند هنگامی به سوی او تشنه می روی، اوست شفاعت کننده در معاد و بهترین کسی که بعد از پیامبر دست بدو دراز کنی، اوست که تو را به دین راهنمائی گرده و به واسطه او آرائت تهذیب شده است، اگر او نبود راه هدایت آشکار نمی شد و از تنگ نای دامها خلاص نمی شدی و از شدت رهائی نمی یافتی، او کشتی نوح است که هر کس به او چنگ زند نجات یافته و هر کس رها کند هلاک می گردد، چقدر مارق بی عقل که از تیزی شمشیر کشنده او پاره شدند، از (بدر) بپرسی هنگامی که دو نیم کننده پادشاهان و راهنمائی گروه ملائکه به میدان جنگ رفت، کی خون ولید را به زمین ریخت و از میدان داران پر دل میدان را خالی کرد، و از شجاعانشان بپرس که کی در (احد) روی مرگ را نشان داد و وقتی که با شما روبرو شد، کی طلحه را بر زمین افکند هنگامی که نیزه ها در هم شد و و در هم شکست با زور خود چون پرچم سرنگون گشت.
و همچنین از گذارش دهندگان (خیبر) بپرس که کی آثار آن را از بین برد و شما را از صفحه روزگار برانداخت، کی مرگ را به مرحب چشاند و در تنگ نای جنگ قرار داد و تیزی شمشیرهاتان را به کندی مبدل ساخت، از (احزاب) جویا شو هنگامی که شمشیر خود را از نیام بیرون کشیدند و بر رگهای گردن گردنگشان نهاده شد، و هنگامی که ترس به گروها مستولی شد و متفرق شدند و فرار کردند، کی آنها را دنبال کرد، به تحقیق که گفتی هنگامی که گروهی بر او پیشی گرفتند و حقوق او را نادیده گرفتند، خوشحال نباشید چون همان قدر که در دنیاتان خوش بودید در آخرتتان معذب خواهید بود، ای امتی که از وصیتهای پیامبر خود رو گردان شدید آیا کسی شما را به این کار دعوت کرده بود، شما را وصیت نمود که با وصیش نیگوئی کنید، کار شما مانند این بود که به بغض وی وصیت کرده باشد، آیا پیامبر درباره وی نگفت: این علی (ع) شماست که در بزرگواری بسیار بزرگ است، این است امین وحی الهی پس از من، و اوست در درک هر قضیه ای داناتر از شماها، این است آنکه دیگران را بر خود مقدم می کند صدقه دهند و بخشنده است هنگامی که شما را مشغول کرده بود گرد آوری مال دنیا، بپرهیزید از اینکه از وی پیش افتید و حال آنکه او در هر قضیه ای بهترین قضاوت کنندگان است، اطاعت کردید ولی فقط به زبان از ترس شجاعت ولی در قلب از غدر و کنیه بر وی آگاه آکنده بودید.
هنگامی که پیامبر از این جهان چشم بربست دیدی که روزی نگذشت که دم شمشیر بر آن خود را برای وی تیز نمودید، از وی به دیگری روی برگرداندید و گمراه شدید و از نادان پای از حد خود فراتر گذاشتید، فرزند احمد (پیامبر) را از ارثش، کنار زدید و به شوهرش بسیار آزار دادید، ای فرزند پیامبر راهنما سوگند به حق کسی که تو را برتری داد و نامت را مقدس قرار داد، از آتش جهنم رهائی ندارد کسی که با تو ستیزگی کند و تو را از ارث پدرت جدا سازد، آیا می بخشد خدا گناه کسی را که تو را از حقت دور کرد و پدرت را آزرد، نه، و به سعادت نمی رسد کسی که گمراه شد و از تو روی برگرداند و به ریسمان دشمنی تو چنگ زد، ای تیم (خویشان ابی بکر) تو به سعادت نرسی و تو را به سوی شقاوت فرا خواند شقاوتت، اگر تو نبودی گوساله های بنی امیه دسترسی نداشتند به عترت حضرت پیامبر، به خدا سوگند به سعادت نرسیدی بلکه تو را در آتش جهنم افکند هوی پرستی تو، تو لباس خلافت را از خود دور می کنی و حال آنکه آن را به دیگری می دهی، آیا چنین کسی در ادعای خود راست گفته است، و به درستی که تو ای عدی (خویشان عمر) دشمنی شما بیشتر است، و به خدا سوگند با نفاق کسی هم پیمان نشد مگر شما، نباشد روزی که تو باشی و نه ساعتی که نفیل (جد عمر) ختم صهاک (مادر پدر عمر) گشود و مهر او را شکست، بر تو خزی و عار باد ای امیه و این خزی همیشگی باد چنانچه همیشه در دوزخ خواهی بود.
آیا بهتر این نبود که از حسین و خویشانش درگذری همین طور که وصی پیامبر پدرش از پدران شما در گذشت، روز طف (در کربلا) هی دست به خونشان نمی آلود چنانچه جدش چنین کرد روز فتح مکه با اجداد آزاد شدگان تو، آیا دستی که از کنیزان شما غنیمت گرفت مانند دست شما است که حرمسرایان با کرامت حسین (ع) را به غنیمت برد، آیا کنیزان شما در فتح مکه بدون معجر شدند مانند زنان آن حضرت در روز طفوف (کربلا)، ای امتی که به قتل هدایت کنندگانش بازگشت، آیا کسی شما را به کشتن آنان راهنمائی کرد، یا کدام شیطان شما را به پرتگاه بدکاری فرستاد تا اینکه گمراه شدید و ریسمان عقل شما را از هم گسیخت، بد جزائی به احمد (پیامبر گرامی) دادید درباره خاندانش در روز طف، اگر خوشنود شدی به خدعه ای که پنهان کرده در کشتن حسین هر آینه گیجی تو را فرا گرفته است، در غنیمت گرفتن تو ملک و زعامت فرزند فاطمه را، تو را کفایت نمی کند اگر روزی کفایت کننده بود، درد و آه بر جسمی که در صحرا افکنده شده و تیزی شمشیرهای شما آن را این رو و آن رو می کند. دردا بر آن گونه های خون آلودی که سفهای شما آن را پاره می کنند، دردا بر آل تو ای پیامبر خدا که در دست طغات گرفتار و گریه و زاری می کنند، بعضی ندبه می کنند و بعضی بیمناک و در اسارت هر معاند گنهکاری به سر می برند.
به خدا سوگند ای زینب تو را فراموش نمی کنم در حالتی که دشمنان گوشه دامنت را به طرف خود می کشند، فراموش نمی کنم به خدا سوگند صورتت را که دستت با آستین آن را پوشاند، هنگامی که خواستند تو را به اسارت بگیرند پدرت را خواندی و پس از او برادرت را، دردا برای زاری کردن تو به جهت برادرت در حالتی که اعضایش مجروح و در حال جان کندن تو را می دید، او را می خواندی از درد و بیچارگی و چقدر بر وی سخت گذشت که نمی توانست تو را پاسخ گوید، به خدا سوگند اگر پیامبر اکرم و پدرت در عرصه کربلا روزی تو را می دیدند، تو را هتک نمی توانستند بکنند و ریسمانهای خیمه تو را نمی توانستند پاره کنند، ای دیده اگر اشک می ریزی گریه ات برای سبط پیامبر باشد، از برای کشته شده که ظلم بدو شده گریه کن آنکه برای او ملائکها در افلاک گریستند، سوگند یاد کردی ای نفس حسین که در هنگام امتحان بلا را با صبر تحمل کنی، اگر جدت در طفوف می دید که بر خاکها گونه هایت خاک آلود بود، اختیار نمی کرد که بر زمین هموار راه روی و سم ستوران تو را پایمال کنند، یا اگر پدرت وصی پیامبر تو را روزی در کربلا روی آن رمل ها می دید، خود را فدای تو می نمود و آرزو داشت که از تنگ نای دام آزادت کند.
آزردند تو را چون دیدند از همه برتری، آه از جنایتی که بر تو روا داشتند، تو آفتابی بودی که به نورت روشنائی طلبیده می شد و تو بر افلاک برتری، تو پناهگاه بودی که به تو پناه می برد هر بیمناکی و تو دریای گوارائی بودی که پیش از درخواست از تو سیراب می کردی، به جسم تو گرمی خاک آسیبی نمی رساند چون خاک قبرت از مشک می باشد، اگر از فرات و آشامیدن آب آن محروم شدی از رحیق گوارا تشنگی تو مرتفع می شود، اگر از نعیم فانی دنیا محروم شدی نعمتهای دار بقا برای تو چند برابر شد، اگر زنان پاک سیرت (آل رسول) برای تو گریستند از وحشت حورالعین برای لقای تو خنداق شدند، میانه روز گلگون لباس نشدی مگر اینکه شبانگاه سبز پیراهن بودی، مرا رنج می دهد آرزوی اینکه نتوانستم در طف از جمله شهدای راه تو باشم، تا اینکه تیزی دم شمشیر را عوض تو به جان قبول کنم و فدای تو شوم در هنگامی که یارانت کم بودند اگر پس از درگذشت تو فاصله بین ما بسیار شده و سعادت نداشتم که تو را کمک و یاری کنم، برای تو گریه می کنم آنچه بتوانم با اندوهی که یادآور باشد عجائبی که به سر تو آمد، با زبان گویا که سخت تر از هر لشکر باشد بر دشمنانت فضائلت را بیان می کنم، من محققا می دانم که در آخرت سعید خواهم بود با قبول ولایت تو، و همچنین ولایت جدت و مادرت بتول و پدرت حیدر و نه نجیب از فرزندانت، گروهی که در معاد توکل من بر آنهاست و از اسارت شدید آزاد می شوم، خوش باشد بنده شما (علی (ع)) به این فوزی که نصیبش شده و در بهشت برین در سایه شما باشد، خدا بر تو درود فرستاد تا هنگامی که ملائکه قدس در اطراف قرارگاه شما طواف می کنند.»
پایان قصیده سوم.

 

Sources

Keywords