معروف بودن پیامبر اکرم به نام احمد

جمله ی "اسمه احمد" با کمک سیاق دلالت دارد بر اینکه این تعبیر را عیسی (ع) از رسول خدا (ص) کرده. و نیز دلالت دارد بر اینکه اهل تورات و انجیل آن جناب را به این نام و نیز به نام "محمد" می شناختند، و این دلالت روشن است، و خفایی در آن نیست. حسان بن ثابت هم که گفته است:
صلی الاله و من یحف بعرشه *** و الطیبون علی المبارک احمد؛
درود خدای معبود و فرشتگان پیرامون عرشش، و همه پاکان بر احمد مبارک باد. نیز مؤید این معنا است. و همچنین شعر ابوطالب که می گوید:
و قالوا لاحمد أنت امرء *** خلوف اللسان ضعیف السبب
ألا ان أحمد قد جاءهم *** بحق و لم یاتهم بالکذب
مردم درباره احمد گفتند تو مردی خلاف گو هستی که حرفهایت بی پایه و اساس است. ولی بدانند که احمد دین حق را برایشان آورده، نه دروغ را.
دلالت دارد بر این که در آن روز آن جناب را به نام احمد می شناختند و نیز در هنگامی که می خواست از دنیا برود، به برادرانش عباس، و حمزه، و فرزندانش جعفر، و علی چنین وصیت کرد:
کونوا فدی لکم امی و ما ولدت *** فی نصر أحمد دون الناس أتراسا
مادرم و همه فرزندانی که به دنیا آورده فدایتان باد، در نصرت احمد و دفع دشمن از وی سپر او باشید.
نیز شعر دیگر ابوطالب که در آن رسول خدا (ص) را به نام محمد نام برده:
أ لم تعلموا أنا وجدنا محمدا *** نبیا کموسی خط فی أول الکتب
مگر نمی دانید که ما محمد را پیامبری چون موسی یافتیم که در کتب آسمانی گذشته نامش و نبوتش نوشته شده بود.
از این یک بیت شعر استفاده می شود که مردم مکه نیز بشارت آمدن آن جناب را در کتب آسمانی که در آن ایام نزد اهل کتاب بوده دیده اند. و نیز مؤید دیگر گفتار ما این است که جمعی از اهل کتاب از یهود و نصاری و در بین آنان علمایی از ایشان مانند عبدالله بن سلام و غیر او به آن جناب ایمان آوردند، چون آیات قرآنی را که متعرض بشارت به آمدن رسول اسلام است شنیده بودند، و شنیده بودند که قرآن می گوید نام این پیامبر در تورات و انجیل آمده، در نتیجه آن آیات را قبول نموده، در مقام تکذیبش برنیامدند، چون شکی برایشان باقی نماند، به دلیل اینکه سخنی که حاکی از شک و تردیدشان باشد نگفته اند.
اما اینکه انجیل های امروز خالی از بشارت عیسی است، و اثری از آنچه قرآن صریحا بیان داشته در آنها نمی بینیم، هیچ ضرری به حال ما ندارد، برای اینکه وضع قرآن (که معجزه ای است باقی) روشن، و وضع انجیل ها هم روشن است.