جاذبه رسول اکرم

جاذبه ی پیغمبر به حدی بود که آن گروه خشنی که: «الأعراب أشد کفرا و نفاقا و أجدر أن لایعلموا حدود ما أنزل الله؛ بادیه نشینان عرب در کفر و نفاق از دیگران سخت ترند، و سزاوارترند که حدود آنچه را خدا بر پیامبرش نازل کرده است ندانند.» (توبه/ 97) از صحبت پیغمبر می رمیدند و در مجلس آن حضرت حاضر نمی شدند، حال از مجلس، بیرون نمی روند چون مجلس آن حضرت (ص) علم و ادب و رحمت است و آموزندگی دارد.
پیغمبر دارای چنین جاذبه هایی بود که خداوند او را به دارا بودن خلق عظیم می ستاید و چنین فردی باید الگوی افراد، در همه ی جوانب گردد چنانکه خداوند او را به عنوان اسوه معرفی کرده می فرماید: اگر در بعضی از مشکلات تنها هستید برای حل مشکل به پیغمبر اقتدا کنید چون در صدر اسلام، تنها کسی که مشکل جنگ را حل می کرد رسول خدا بود. کسانی که مسئولیتی داشته دیگران دست از یاری آنان بر می دارند در این امر به پیامبر اقتدا کنند، قطعا خدا، در دشواریها، یاور اوست: «فإن مع العسر یسرا* إن مع العسر یسرا؛ پس بى تردید با [هر] دشوارى آسانى است. [آرى] مسلما با [هر] دشوارى آسانى است.» (انشراح/ 5 - 6) از سخنان بلند رسول خداست که می فرماید: «اگر سختی در جایی جاسازی شد، دو برابر آن، آسانی می آید و آن را از مکان خود بیرون می کشد.»
حضرت رسول (ص) این سخن را به استناد آیه ی شریفه که در آن کلمه ی «عسر» با الف و لام و کلمه ی «یسر» بدون الف و لام مکرر شده فرموده است چون او قرآن ناطق است و اگر کسی به خدای سبحان اتکا و توکل داشته باشد یقینا خدا او را پیروز می کند: «و من یتق الله یجعل له مخرجا* و یرزقه من حیث لایحتسب و من یتوکل علی الله فهو حسبه؛ و هر که از خدا پروا کند، براى او راه خروجى [از گناه و مشکلات] پدید مى آورد. و او را از جایى که گمان نمى برد روزى مى دهد. و هر کس بر خدا توکل کند او براى وى کافى است.» (طلاق/ 2- 3) هرگاه کسی مسئولیت دینی و الهی خویش را درست انجام داد و صحنه را ترک نکرد خدای سبحان برای او گشایشی فراهم می آورد.
همان طور که اعراض از خدا مایه ضنک و تنگی زندگی می گردد، پرهیزکاری نسبت به خداوند مایه گشایش زندگی و برخورداری روزی از سفره ی غیب و بدون گمان می گردد، یعنی آیه ی: «من أعرض عن ذکری فإن له معیشة ضنکا؛ هر که از یاد من روى بگرداند، بى تردید زندگى سختى خواهد داشت.» (طه/ 124) و آیه ی: «من یتق الله یجعل له؛ هر كس از خدا پروا كند [خدا] براى او راه خروجی قرار مى‏ دهد.» (طلاق/ 2) در قبال یکدیگر.