همزیستی مسالمت آمیز با پیروان ادیان از دیدگاه مسیحیت

بی شک صلح و امنیت در پرتو همزیستی مسالمت آمیز بشریت به ارمغان خواهد آمد. یقینا همه ادیان آسمانی و پیامبران الهی مروج توحید و منجی بشریت و منادی صلح، امنیت و رفتار محبت آمیز نسبت به پیروان دیگر مذاهب می باشند.

دین مسیحیت
دین مسیحیت، یکی از ادیان مهم جهان است که در سراسر دنیا، دارای بیش از یک میلیارد پیرو می باشد. آغاز پیدایش این دین به 2000 سال قبل برمی گردد و پیروان این دین، خود را پیرو پیامبر الهی، حضرت مسیح (ع) می دانند. آیاتی از قرآن کریم در مورد حضرت مسیح (ع) و مسیحیان نازل شده است. پروفسور محمد حمیدالله می گوید: «تعالیم اولیه مسیحیت به وضوح مشعر بر این است که یک مسیحی نه تنها نباید از خود با توسل به زور دفاع کند، بلکه حتی نباید از قانون کشور در برابر ظلم و ستم استمداد کند». ولی، اینان به تدریج به خاطر تحولات درونی و فشارهای خارجی، به دنیا روی آوردند و خود خطر بزرگی را از نظر بین المللی برای دیگر ملل ایجاد کردند که جنگ های صلیبی شاهد این مدعاست، بر اساس فرمان پاپ، حتی همه ی پیمان های منعقده با مسلمانان را لغو کردند.

در آیاتی از قرآن کریم، به نژادپرستی مسیحیان اشاره شده است از جمله، مسیحیان همانند یهودیان ادعا کردند که ما فرزندان خدا هستیم! و خداوند در جواب آنان می فرماید: «بَلْ أَنتُم بَشَرٌ مِّمَّنْ خَلَقَ؛ بلکه شما هم بشری هستید از مخلوقاتی که خداوند آفریده است» (مائده/ 18) و نیز در مورد برتری جویی مسیحیان (بقره/ 113 و 136). از نظر قرآن کریم، آنان از انحصارطلبان بهشت محسوب می شوند: «وَقَالُواْ لَن يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلاَّ مَن كَانَ هُودًا أَوْ نَصَارَى تِلْكَ أَمَانِيُّهُمْ قُلْ هَاتُواْ بُرْهَانَكُمْ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ؛ آنها گفتند: هیچ کس جز یهود و نصاری، هرگز داخل بهشت نخواهد شد؛ این آرزوی آنهاست؛ بگو، اگر راست می گویید، دلیل خود را بیاورید» (بقره/ 111). سراسر کتاب انجیل از رفتار محبت آمیز، حتی نسبت به دشمنان موج می زند و از نظر حضرت مسیح (ع) احسان باید شامل دشمنان هم بشود؛ (انجیل متی، باب 5، جمله 38 و 44). با این وجود، نژادپرستی در قوم مسیحیت -همانند قوم یهود- دیده می شود. آنان مخالف سرسخت غیرمسیحیان هستند با این تفاوت که از نظر قرآن کریم، عداوات و دشمنی یهودیان، در مقابل پیروان مذاهب دیگر، بسیار بیشتر از مسیحیان بوده است (مائده/ 82). حوادث تاریخی مسیحیت بیانگر این نکته است که آنان هیچ گاه به دستور حضرت مسیح (ع)، مبنی بر وحدت و دوستی نسبت به همه انسان ها، عمل نکرده اند.

در سال 1415 میلادی، پاپ نیکولای پنجم فرمان داد که هر شخصی که مظنون به آداب مذهبی یهود است، به محکمه انگیزیسیون جلب شود و بدین ترتیب 300 هزار یهودی قتل عام شدند و بقیه به ایتالیا گریختند و از آنجا نیز مجبور به مهاجرت به ترکیه شدند. مسیحیان حتی نسبت به همنوعان خود رحم نکردند. طی هفت قرن؛ یعنی از سال 1183 تا 1834 میلادی که تاریخ آغاز و پایان رسمی محاکم تفتیش عقاید در اسپانیاست، ده ها هزار نفر صرفا به اتهام ارتداد و تخطی از دین رسمی، در آتش سوزانده شدند و یا پس از شکنجه ی هولناک به قتل رسیدند و اموالشان مصادره گردید. افراد ملزم می شدند عقیده و مذهبی خاص داشته باشند. دوران قرون وسطی با تفتیش عقاید، قتل و شکنجه شناخته می شود. پاپ ششم طی پیامی در 10 مارس 1791 میلادی آزادی مذهبی را به «حقوق وحشتناک» توصیف می کند؛ ولی سرانجام کلیسا، اعلامیه ی جهانی حقوق بشر و حق آزادی مذهب را پذیرفت. این امر در سال 1963 میلادی طی اعلامیه ای از سوی ژان پل بیست و سوم اعلام شد. انصاف این است که ادیان آسمانی و از جمله دین مسیحیت، ظلم و ستم را قبول ندارند و وقتی اعمالی برخلاف دیانت صورت پذیرد، آن دین از اعمال بیزار است. با این وجود، به رسم مسیحیت و در راه مسیحیت، خون های زیادی ریخته شده است، بلکه قاره ی اروپا که مقر مسیحیت محسوب می شود، در طی هزار ساله ی اخیر، مرکزی برای جنگ و خونریزی بوده است. آیا می توان گفت که صلح و همزیستی با پیروان ادیان و مذاهب دیگر، در دین مسیحیت، یک حقیقت است؟! و یا مسیحیت بر اساس محبت و صلح استوار است؟! قرآن مجید، همه ی ادیان را به عنوان اسلام یاد می کند؛ آیین ابراهیم، نوح، موسی، عیسی و سایر پیغمبران؛ به این معنا که اسلام دینی است که پیامبران سلسله ی ابراهیمی، پیام آور آن هستند و این خود می رساند که اصل دین یکی بوده و نباید تفاوتی بین گفته های پیامبران الهی گذاشت.

به اعتقاد ما پیامبران همگی مروج توحید و منجی بشریت بوده اند، ولی پیروان ادیان با گذشت زمان و در اثر دوری از رهبری اولیای خدا، به تدریج انحرافاتی را پذیرا شده و گاه تحت تأثیر ملل دیگر، منکر زندگی مسالمت آمیز با پیروان دیگر مذاهب و ادیان شده اند و در تاریخ اروپا، از این نوع جنگ ها فراوان رخ داده است.