راههای نجات انسان در کتاب گیتا (راه هاى سه گانه گیتا)

آیین هندو مشتمل بر آیین هاى محلى و سنت هایى اعتقادى و عبادى است، اما نه به گونه اى که چون دینى آسمانى، داراى پیامبرى مشخص و آیین عبادى واحدى باشد. به همین سبب نمى توان از این آیین تعریفى دقیق و کامل به دست داد؛ تنها مى توان گفت: آیین هندو برآیند اندیشه هاى گوناگونى است که رهروان هندى را ارضا مى کند. لایه هاى درونى این آیین همانند آیین هاى دیگر، بسیار متفاوت تر و پر مغزتر از ظاهر آن است؛ گرچه در طول سالیان، دستخوش آشفتگى ها و گرایش هایى چون گوشه گیرى و بت پرستى نیز شده است. در میان آیین ها و مسلک هاى گوناگون جهان، آیین هندو مانند انبان بازرگان شرقى دوره گردى، انباشته از اشیاى بسیار زیباى نفیس و عتیقه است. همین ویژگى سبب شده است که این آیین، احساسات دینى و عواطف مذهبى را تا حدى دارا باشد. آنچه در این آیین از اهمیتى ویژه برخوردار است، سنه تنه درمه است. سنه تنه درمه بیانگر حقیقتى تکوینى است که در همه جا و همه چیز حضور دارد. این یک قانون جهانى است و همه ایجاد و ابقا و افناى جهان و جهانیان مطابق این قانون است. گستردگى آیین و سنن عبادى هندوئیسم، موجب پدید آمدن متون فراوانى گشته است. از آن جمله مى توان گیتا را نام برد که ششمین کتاب از مجموعه حماسه مهابهاراته است. گیتا در قالب هجده بخش و هفتصد شعر تنظیم گردیده است. این اثر که ترکیبى از آموزه هاى فلسفى سانکیه، یوگا، و یدانته است، تاثیر فراوانى بر زندگى مذهبى هندیان نهاده است. گیتا نیرویى هدایت کننده و الهام بخش براى مردمان آن سرزمین بوده است، به گونه اى که هیچ کتابى تا این حد بر آنان تاثیر ننهاده بود. رادا کریشنان مى گوید: اگر تاثیرى که نوشته هاى مقدس در ذهن مردمان دارد، بتواند میزان و معیار اهمیت آن به شمار آید، باید اذعان و اعتراف کرد که کتاب بهگوت گیتا (ترانه مقدس الهى)، بیش از هر اثر دیگر در اندیشه هندوان جایگزین شده و تاثیر گذاشته است. این کتاب تصویرى رمزى و تمثیلى از مسائل معنوى ارائه مى دهد و مطالب آن نمایشگر دغدغه هاى انسانى است که در تکاپوى نجات و حقیقت است. به نظر مى رسد که نویسنده جنگ را بهانه اى براى عرضه اندیشه هاى خود قرار داده است، همان گونه که شاعران و عارفان ایران زمین، افسانه سیمرغ و داستان لیلى و مجنون و قصه خسرو و شیرین و حکایت یوسف و زلیخا را دستاویزى براى بیان افکار و اندیشه هاى خود قرار داده اند. گیتا نگرشى ژرف از هستى و دنیا در عرفان هندى ارائه مى دهد که عبارت از عشق و عمل خالصانه است. این کتاب منبعى موثق و مرجعى اصیل براى شناخت آرا و افکار هندى به شمار مى آید. زنر قائل است که هدف گیتا اتحاد انسان با خدا است و مراحل دست یابى به آن مقام عبارت است از رهایى کامل از عوامل دنیوى و دست یافتن به آرامش و سکون. رائو نیز معتقد است، هدف گیتا اتحاد انسان با خداست؛ به این معنا که رهرو واصل، فنا ناپذیر مى شود و به سرور و لذت ابدى که همان رستگارى و رهایى است، دست مى یابد. رادا کریشنان معتقد است که گیتا اهداف متنوعى دارد. او سه هدف عمده را بر مى شمرد: 1) دست یابى به وجود اعلا؛ 2) رسیدن انسان به مقامى که همه عالم را در خدا ببیند؛ 3) رستگارى و نجات. گیتا سه راه عمل، علم (معرفت) و عشق را براى نجات (موکشه) انسان بیان مى کند؛ موکشه یعنى آزادى از بازگشت دایمى به جهان فانى و رهایى از تسلسل مرگ و حیات که از آن به سنساره تعبیر مى شود. این نجات به موجب اتحاد با خدا و ناخت حقیقت نهایى مى شود. کریشنا این سه راه را به همراه مراقبه به آرجونه مى آموزد. مراقبه در گیتا یعنى تصفیه باطن و عدم تعلق به محسوسات، رو به سوى حق داشتن، مواظبت از حواس و اندیشه درون، عدم دلبستگى به اعمال و نتایج آن و داشتن حالت مساوى نسبت به دوستى و دشمنى دیگران. به کارگیرى یوگا یعنى تمرکز و توجه به نقطه اى براى از بین بردن تموجات ذهنى. بر اساس تعریف پاتانجالى، یوگا یعنى حذف و قطع مراتب نفسانى و ذهنى و عقلانى، یا خاموش نگاه داشتن همه مراتب نفسانى که موجب تشتت و آشفتگى مى گردد. براى آن که یوگا به حقیقت نهایى برسد، لازم است مراحل چهار گانه زندگى یک هندو را طى کند: 1. برهماچارین که شامل طلبگى و تحصیل تحمل و معرفت است 2. گریهاستا یعنى یادگیرى وظایف قومى و خانوادگى 3. واناستا یعنى اقامت در جنگل و ترک دنیا و تزکیه نفس؛ 4. بهیکشو یا دوره گدایى.

راه هاى سه گانه گیتا براى نجات انسان
راه هاى سه گانه اى که در گیتا براى نجات انسان مطرح گردیده است، عبارتند از:

1. نجات از طریق عمل (کرمه یوگا) karma Yoga
رامانوجه معتقد است که روش کردار و عمل، بر روش معرفت مقدم است؛ زیرا روش عمل سرانجام به معرفت خویشتن مى انجامند و هر آن که به روش معرفت بپیوندد، ناگزیر باید وظایف شرعى و ضرورى خویش را هم انجام دهد. پس از انجام درست این وظایف، انسان به معرفت و روشنایى یقین مى رسد. براى رسیدن به غایت نهایى یا نجات در روش عمل، فاعل باید ویژگى هایى را در نظر بگیرد. در فصل چهارم گیتا آمده است: دانایان در فهم عمل و ترک آن ناتوان اند و نمى دانند چه باید کرد و چه نباید انجام داد. ولى من، کرشنا، به تو، آرجونا خواهم گفت. حتى دانایان در حیرانند و نمى دانند که عمل چیست و ترک عمل کدام است. اینک من تو را گویم که عمل چیست تا با دانستن آن از پلیدى ها برهى. باید دانست که چه کار را باید کردن؟ و چه کار را نباید کردن؟ و ترک کار چیست؟ شناختن حقیقت عمل سخت و دشوار است. گیتا در ادامه مى گوید: «کسى که رهرو منزل یوگا و طالب تصفیه باطن باشد، عمل یگانه راه اوست».

اقسام عمل در گیتا:
الف) عملى که از سر نادانى انجام شود؛ در فصل هجدهم گیتا آمده است: «عملى که از نادانى و عدم عاقبت اندیشى به جاى آورده شود، بى آن که اندازه توانایى شخص یا زیانى که از آن به خود شخص یا به دیگران مى رسد مورد نظر قرار گیرد، از «تمس» است.
ب) عملى که به هوس نتیجه یا از روى پندار باشد؛ در همان فصل آمده است: عملى که به هوس نتیجه یا از روى پندار یا به تکلف بسیار انجام شود، از «رجس» است.
ج) عملى که انجام آن تکلیف آدمى است؛ در همان فصل آمده است: «عملى که انجام آن تکلیف آدمى است، اگر بى شائبه دوستى و دشمنى و چشم داشت نتیجه و فارغ از هر تعلق انجام شود، از «ستوه» است».
منظور از عمل در طریقه نجات، همین نوع سوم است که مایه نجات و زمینه نور معرفت در انسان است. عمل زمانى ثمربخش است که فاعل آن از ثمره آن چشم پوشد و دل در گرو حق بندد و با جانى فارغ از تب و تاب به نبرد با اهریمن درون و برون برخیزد؛ که محور همه این امور اخلاص محض است؛ و باید عارى از آز و خشم باشد که گیتا سرچشمه همه گناهان را در این دو مى داند. گیتا مى گوید: «یوگى یا انسانى که مى خواهد به کمال برسد، از این عمل ناگزیر است». در فصل سوم آمده است: با خوددارى از عمل، به مرحله فارغ از عمل نتوان رسید. ترک عمل کسى را به کمال نرساند. در واقع هیچ کس نمى تواند حتى یک دم از پرداختن به کار سرباز زند. چه، همه کس به مقتضاى خود از عمل ناگزیر باشد. و آن که اعضاى خود را از کار باز داشته، دل به اندیشه درباره اشیا و محسوسات مشغول سازد، سرگشته مردى ریاکار باشد. همچنین گیتا براى عمل، شرطى اساسى، مانند دلبسته نبودن به نتیجه آن ذکر مى کند، یعنى کار باید براى رضاى خدا باشد؛ در غیر این صورت مایه خسران و گرفتارى است. در فصل سوم چنین آمده است: «عمل که نه براى خشنودى خدا باشد مایه گرفتارى است». در فصل چهارم گیتا آمده است: او چون به قصد کارى برخیزد، نه چنان است که طرحى ریخته یا سودى در نظر گرفته باشد. عمل او در آتش علم گداخته و پاک شده است. و دانایان چنین کسى را فرزانه نامند. کسى که هوس ثمره کار فرو گذاشته و به مقام رضاى مطلق رسیده، بى نیاز از همه چیز. او اگرچه مدام در کار است، همواره از کار فارغ است. سالک این طریق در متن اجتماع به سر مى برد، اما محور اندیشه او کسب رضاى الهى است، بدین معنا که دلبسته به پیامد و نتیجه آن نباشد و هیچ چشم داشتى به نتیجه خوب و بد آن نداشته باشد و عمل را چون وظیفه مقدس انجام دهد.

2. نجات از طریق علم (جنانه یوگا)
گیتا، اسارت معنوى انسان را ناشى از جهل و نبود معرفت به حقایق عالم و سرشت خود و عالم خاکى مى داند که پیامد آن جز جلوه گرى نمودها به جاى بود و کثرت به جاى وحدت، چیز دیگرى نیست. در فصل پنجم گیتا چنین آمده است: علم در حجاب جهل است، و همین است که مایه گمراهى مردمان مى گردد. ولى براى کسى که نور معرفت پرده جهل او را دریده باشد، آن نور چون خورشیدى مى درخشد و حق را روشن مى سازد. عقل او و نفس او حق است. عبادت او و مراد او حق است. و او به زلال معرفت از هر پلیدى پاک گردد. و پس از مرگ دوباره به این دنیا بازگردانده نشود. طریق معرفت به معناى معرفت عقلانى و نیز به معناى طریقت علم و معرفت است. در عرفان هندو، رهرو این طریق باید دو مرحله نفى و ایجاب را بگذراند: اول، رها شدن از قیود نفسانى، شهوات، و تعصب هاى گوناگون و بى ریشه؛ و دوم، تکرار اذکار و اوراد و تمرکز و مراقبه، تا بتواند بر اندیشه و خرد خود مسلط گردد و به مرز شناخت و اشراق برسد، و این جاست که دانستن همان شدن است و از آن پس، وى قدرت و آرامش مى یابد و از متناهى به نامتناهى رسیده، خود بى نهایت مى گردد. در چندین فصل از گیتا درباره معرفت سخن به میان آمده است. ابتدا کریشنا درباره اهمیت این راه سخن مى گوید که این راز از هر دانشى بالاتر است. در فصل نهم چنین مى گوید: تا بدانستن آن از محنت بازگشت به دنیا رهایى یابى. این والاترین دانش ها و راز رازها و پاک ترین پاک ها است که با دریافت مستقیم و بى واسطه حاصل مى شود. دانش گرانمایه که آسان به دست آید و چون به دست آمد جاودان بماند. در همین فصل ثمره معرفت را از بین رفتن گناهان مى داند؛ یعنى از بین رفتن شک و تحصیل آرامش مطلق. علم در این راه نه به علوم تجربى، بلکه به دانشى اطلاق مى شود که بتواند انسان را از اسارت جهل و شهوت و فعل به درآورد. این دانش در نهاد آدمى است؛ اما با صیقل دادن آیینه جان باید آن را کشف کرد تا پذیراى نور شود. براى طهارت روح باید به ریاضت هایى شاق، مثل بازداشتن حواس و تمرکز هوش و مراقبه، در زمره عبادت عابدانه یا عاشقانه پرداخت تا براى سالک درک مستقیمى از ذات که موجب کمال است به دست آید. در غیر این صورت، او دوباره در دایره توالد به این دنیا برخواهد گشت. رازى که گیتا در فصل نهم بیان مى دارد، این است: من در جهان گسترده ام. تمامى موجودات در من هستند؛ ولى من در آن جاى ندارم. خداوند فقط واقعیتى درونى نیست، بلکه واقعیتى است لایتناهى که وراى همه چیز است. او چون ریشه درخت جهانى، اساس و پایه جمله واقعیت هاى عالم است؛ بدین سان که خداوند متعال وراى همه اینها و نوعى نفى و سلب تمام صفات ثبوتى است. همچنین در گیتا مطالبى است که از جهاتى به بحث وحدت وجود عرفان اسلامى شبیه است. گیتا مى گوید: تمام هستى را حق پر کرده و هستى سرشار از جلوه ها و تجلیات اوست. بر اساس همین بینش، همه در او مستقرند و او محیط است. لذا تمام حمدها و ستایش ها را به خود نسبت مى دهد و مى گوید ایشان در واقع مرا مى پرستند. از دیدگاه گیتا، ویژگى سالکان کوى معرفت عبارت است از این که: اولا هرکارى را براى خدا انجام مى دهند؛ ثانیا داراى روحى بزرگ و از کنترل دنیاى مادى خارج اند. اینان در تحت طبیعت الهى قرار دارند که کوچک ترین تغییرى نمى کند و در میان تحولات بى قرار عناصر همواره ساکن و ثابت مى مانند. در فصل ششم گیتا آمده است: «کسى که هواى معرفت یوگا در سر دارد، از مرزهاى وداها نیز فراتر مى رود». در فصل هفتم آمده است: ارجونه، چهار گروه از نیکوکاران مرا مى پرستند: محنت کشیدگان، جویندگان علم، دولت طلبان و عارفان. از این میان، مرد دانش که خود را رام کرده و دل در تاریکى بسته بر دیگران فضیلت دارد. من نزد او بس عزیزم و او نیز نزد من عزیز است. در ادامه این فصل آمده است: «انسان اهل معرفت درمى یابد، آنچه هست همه منم و دل در گرو من مى بندد». در فصل نهم گیتا درباره قربانى معرفت چنین سخن به میان آمده است: دیگران نیز که قربانى دانش پیش مى آورند و مرا مى پرستند، گاهى مرا در همه چیز مى بینند، گاهى از همه جدا و گاهى در صورت هاى مختلف. «قربانى در گیتا به مراتب گوناگون منسوب است. در قربانى، نوعى تکامل وجودى و قوس صعودى براى وصول به واقعیت دیده است که از قربانى مادى تا قربانى علم و معرفت، انسان مدارج و مراتب عروجى وجودى را مى پیماید، و این سیر تکامل معنوى که در جهت طولى مراتب وجود، منعکس گردیده، از لحاظى نیز گرایش تدریجى قربانى به واقعیت هاى درونى است و غایت آن اتحاد و وصال با ذات نامتناهى برهمن است».
(ادامه دارد...).