سهل بن هارون

ابومحمد، سهل بن هارون شعوبی، ادیب، نویسنده و حکیم و مدیر بیت الحکمه هارون و مأمون عباسی. ایرانی الاصل و از مردم دشت نشینان در فارس بود. او از شعرا و حکما قرون 2 و 3 هـ ق است که به بصره رفت و در دستگاه یحیی برمکی بود و بعدا در حکومت هارون و مأمون عباسی، مدیر کتابخانه بیت الحکمه شد.
سهل بن هارون شعوبی بود و شدیدا ضد عرب. ایرانیها را بر اعراب ترجیح می داد و در این عقیده، پافشاری می کرد. وی به بخل مشهور بود، از او رساله ای است در ستایش بخل که او را برای پسرعموهای خود از آل راهبون (زیاد) فرستاد و نسخه ای هم به وزیر "حسن بن سهل" تقدیم کرد. اگر چه حسن بن سهل، از آن خوشش نیامد و به او چیزی نداد. "جاحظ" همه آن رساله را در کتاب «النجلاء» خود آورده است. او در سال 215 هـ ق، از دنیا رفت.

آثار
از او آثاری برجای مانده که از آن جمله:
1- کتاب ثعله و عفراء
2- الهذلیه و المخزومی
3- النمر و الثعلب
4- الوامق و العذراء
5- الغزالین
6- تدبیرالملک و السیاسه
7- شجرة العقل و غیر اینها
سخنانی از او در البیان و التبیین جاحظ، عقد الفواید و ثمارالقلوب ذکر شده است.