سیف ابن حارث جابری همدانی

شهید جوان از شیعیان کوفه بود، مردی شجاع و جنگجو و از شریف ترین افراد قبیله ی جابریان که از شاخه های معروف قبیله ی شیعی بنی همدان بود. قبیله ی همدانیان در اصل یمنی بودند. پدرش حارث [حرث] بن سریع جابری بود. سیف با پسر عموی خود "مالک بن عبدالله جابری" - که برادر مادری و ناتنی اش هم بود و به آنها بنو جابر می گفتند- و همراه غلام خود "شبیب" در کربلا به امام حسین (ع) پیوستند. آنها چند روز پیش از عاشورا که آرامشی موقت میان دو سپاه امام حسین (ع) و لشگر عمر سعد برقرار بود، از کوفه خارج شدند و در کربلا به امام و یاران او پیوستند. عصر روز عاشورا در بحبوحه ی جنگ هنگامی که عده ای از اصحاب حضرت سیدالشهداء شهید شده بودند و دشمن به خیمه گاه امام نزدیک شده بود، سیف به همراه مالک، گریه کنان خدمت امام آمدند و اجازه گرفتند تا به میدان برود. در برخی از کتب تاریخی و مقاتل چنین آمده است که:
امام حسین (ع) علت گریه ی آنها را پرسید و فرمود «به خدا سوگند امیدوارم که لحظاتی دیگر چشمتان روشن گردد»، آنها عرض کردند که «به خدا قسم ما برای جان خود گریه نمی کنیم بلکه برای حال شما گریان هستیم زیرا دشمنان شما را احاطه کرده اند و هر لحظه نزدیک تر می شوند و از ما هیچ کاری ساخته نیست»؛ امام آنها را دعا کرد و فرمود «خداوند در مقابل این درک و احساس یاری درباره ی من، بهترین پاداش پرهیزکاران را به شما عنایت کند.» سیف در حالی که می گفت «السلام علیک یابن رسول الله، السلام علیک یا اباعبدالله» به طرف میدان رفت. (اغلب یاران امام در هنگام رفتن به میدان چنین می کردند)، او در جنگ با لشگر عمر سعد عده ای را مجروح کرد و عده ای را کشت تا سرانجام خودش نیز در کنار پسر عمویش مالک بن عبدالله به شهادت رسید.
توضیح: نام او در کتب تاریخ و مقاتل به گونه های دیگری چون سیف بن حرث و سیف بن ابی الحارث هم آمده است که با تحقیقات زیاد، همه اینها نام یک فرد است.